گل را به آب دادن

دو کشور همسایه، افغانستان و پاکستان از جمله کشورهایی اند که بارها و بارها شاهد تیره گی روابط بین خود بوده و در این بین اسلام آباد به دلیل حمایت هایی که از سوی کشورهای غربی می شد، به دنبال منفعت طلبی بیشتر بر سر روابط با کابل بود.
از سوی دیگر، محاط به خشکه بودن، عدم دولت قوی و کارآمد، وجود فساد اداری و ناامنی و واردات تروریزم از دیگر کشورها به ویژه پاکستان، عواملی هستند برای امتیاز طلبی و نازهای بی مورد پاکستان در روابط با افغانستان.
روابط کابل و اسلام آباد در اواخر حکومت حامدکرزی به تیره گی بی سابقه رسید؛ اما پس از ایجاد حکومت وحدت ملی و روی کار آمدن چهره های جدید در حکومت کابل یک بار دیگر روابط با پاکستان از سرگرفته شد.
رئیس جمهور غنی دومین سفر خود را به پاکستان اختصاص داد.
حکومت افغانستان انتظار داشت که مقامات پاکستان به خصوص جنرال های اردو که نقش اساسی را در آن کشور بازی میکنند، با افغانستان همکاری صادقانه کنند و شورشیان طالب را برای گفتگوهای صلح بر سر میز مذاکره بکشانند.
مقام های افغانستان در برابر پاکستان از خود نرمش نشان دادند تا رابطه در میان افغانستان و پاکستان به طرف همکاری صادقانه به پیش برود؛ اما در عمل پاکستانی های هیچ گونه کاری برای بهبود امنیت در افغانستان انجام ندادند، بر عکس، شورشیان طالب به شکل پیچیده حملات خود را بالای افغانستان شدت دادند.
اما این نیکی روابط هم به درازا نکشید و گفتگوهای صلح را تحت الشعاع قرار داده و اسلام آباد با استفاده از موقعیت حساس و فصل سرما برای منافع شخصی باز هم به دنبال مصروف نگه داشتن حکومت و خوب جلوه دادن خود برآمد تا اینکه فصل گرما شروع شده و شورشیان طالب یک بار دیگر به حملات خود اقدام کنند.
این تیره گی بعد از حمله سه شنبه کابل، تیره تر شده و تمام ملاقات با پاکستانی ها از سوی رهبران حکومت لغو شد؛ در این گیر و دار چند برنامه عام المنفعه و خوب بین کابل و دهلی نو نیز اجرا و یا آغاز شد.
این روند که خوشایند حکومت داران اسلام آباد نبود، آنها را به اقدامات دیگر واداشت و با استفاده از اوضاع جنگی و ناآرام در شمار زیادی از ولایت های کشور؛ به دنبال گل آلود کردن آب و گرفتن ماهی به سود خود شدند.