این سازمان در گزارشی که امروز در یک کنفرانس خبری کابل منتشر کرد، می‌افزاید که تا سال 2013، رقم بی‌جاشدگان داخلی افغانستان به پنج‌صد هزار نفر می‌رسید اما اکنون این رقم به 1.2 میلیون نفر رسیده است.
چمپا پاتیل رییس بخش جنوب آسیا در سازمان عفو بینالملل، در کنفرانس خبری امروزی گفت که با آغاز خروج نیروهای بین‌المللی از افغانستان، توجه جامعه جهانی نسبت به این کشور کمتر شد. خانم پاتیل گفت: «به نظر می‌رسد که توجه جهان نسبت به افغانستان کمتر شده که این کار باعث فراموشی وضعیت رقت‌بار کسانی‌که از اثر درگیری‌ها بی‌جا شده‌اند، بوجود آورده است.»
همچنین اولوف بلومکویست پژوهشگر بخش آسیایی سازمان عفو بینالملل، می‌گوید که بی‌جاشدگان داخلی در افغانستان در وضعیت رقت‌باری به سر می‌برند. آقای بلومکویست گفت بیشتر بی‌جاشدگان در کمپ‌هایی زندگی می‌کنند که از کمترین امکانات زندگی هم برخوردار نیست. این پژوهشگر سازمان عفو بینالملل می‌گوید که هرچند دولت افغانستان در سال 2014 میلادی برنامه تطبیق یک پالیسی جامع را برای بهبود وضعیت بی‌جاشدگان داخلی رویدست گرفت، اما تطبیق این پالیسی نتوانست به بهبود شرایط زندگی بی‌جاشدگان داخلی کمک کند. به گفته او، بی‌جاشدگان داخلی در معرض آسیب‌های جدی قرار دارند. اولوف بلومکویست افزود که تعدادی از خانواده‌‌های بی‌جا شده در کمپ‌ها از پلاستیک به عنوان سرپناه استفاده می‌کنند. آقای بلومکویست به نقل از یک زن بی‌جا شده پنجاه ساله در ولایت هرات گفت: «این زن پنجاه ساله می‌گفت که اگر به زندان باشد خوشحال‌تر می‌شود، چون در زندان به فکر نان، آب و سرپناه نخواهد بود.»
با این‌حال، چمپا پاتیل می‌گوید که دولت افغانستان بدلیل نداشتن ظرفیت و امکانات لازم نمی‌تواند به بی‌جاشدگان داخلی رسیدگی کند. او از جامعه جهانی خواست تا افغانستان را فراموش نکند. خانم پاتیل گفت: «افغانستان نباید فراموش شود، چون در اینجا کارهای زیادی برای انجام دادن باقی مانده است.»
سازمان عفو بینالملل می‌گوید که حوادث طبیعی نیز منجر به بی‌جاشدن تعدادی زیادی از شهروندان افغانستان می‌شود. به گفته این سازمان، هرچند رقم دقیقی در این مورد وجود ندارد، اما آن طوری که سازمان ملل متحد گزارش داده که سالانه 250 هزار نفر بدلیل حوادث طبیعی از مکان‌های اصلی خود در افغانستان بی‌جا می‌شوند.
