تنش در شبه جزیره کوریا به شدت در حال رشد است.
آمریکا و کوریا جنوبی ، تطبیقات مشترکی را انجام می دهند و آنها بر روی حملات به تاسیسات کلیدی کوریا شمالی کار می کنند. تقریبا هر روز پرتاب های آموزشی راکت های بالستیک صورت میگرد و بر روی سرگلوله های هسته ای کامل شده کار می شود. آیا این به معنی آن نیست که ممکن در شبه جزیره کوریا جنگ واقعی شروع شود؟
بعید است. چین باوصف که همراه با روسیه به تحریم های جدید در ارتباط با کوریا شمالی پیوسته اند، اما اجازه جنگ را نمیدهد. والری کیستانوف، رئیس مرکز تحقیقات جاپان دانشکده خاور دور آکادمی علوم روسیه در این زمینه می گوید:
«امریکا، جاپان و کوریا جنوبی ، البته خیلی دلشان می خواهد که رژیم کوریا شمالی از صحنه سیاسی جهان محو شود تا دو کوریا یکجا شود. طبیعتا تحت کنترل کوریا جنوبی و شرایط آن خواهد بود. آمریکا از بالا نظاره گر بوده و روند را کنترل می کند. اما این امر قطعا به نفع چین نیست. زیرا آمریکا در هیچ شرایطی قصد ندارد که ارتش خود را از شبه جزیره کوریا خارج کند ، ارتشی که در صورت حمله رژیم کوریا شمالی بلافاصله در ساحل طرف دیگر دریا یالو ، که چین و کوریا شمالی را جدا می سازد ظاهر می شوند. بنابراین اگر مسئله به تلاش ها برای سرنگونی رژیم کوریا شمالی از طریق نیروها بکشد حدس می زنم که مداخله چین غیر قابل اجتناب خواهد بود. چین کم نمی آورد و ارتش خود را به آنجا می برد تا در مقابل مانع قطعات نظامی آمریکا شود. از طرف دیگر اگر ارتش چین به محدوده ی کوریا شمالی وارد شود، آنها در ساحل بحری جاپان قرار می گیرند. با در نظر داشت اینکه روابط چین و جاپان بما بر مناقشات ارضی خوب نیست ، سناریوی ظهور چینی ها در آن طرف ساحل بحر جاپان، گمان نمیرود که توکیو را خوشحال کند.
ضمنا ، اگر رژیم کوریا شمالی از بین برود ، جهان در شبه جزیره کوریا آنچه را که امروز در کشورهای مدیترانه اتفاق می افتد، خواهد دید. صدها هزار و حتی میلیون ها پناهنده و آواره. و جاپان ممکن است بیشتر از همه به این بحران دچار شود. والری کیستانوف می گوید:
در صورت حمله به رژیم کوریا شمالی ، میلیون ها ساکن کوریا شمالی از طریق مرز به چین و کوریا جنوبی و همچنین به روسیه می گریزند. اما جذاب ترین کشور برای آنها جاپان است همانطور که امروز صدها هزار پناهنده از خاور میانه و از آفریقای شمالی به آلمان می روند. مسئله این است که در جاپان جامعه ی دور از کوریا و بسیار قوی است. یعنی در جاپان همان اتفاقی رخ می دهد که امروز ما در آلمان شاهد آن هستیم. جزایر در تنگه تسوشیما که بین جاپان و شبه جزیره کوریا قرار دارند، همان نقشی را ایفا می کنند که اکنون جزایر یونان دارند. لسبوس یا لامپدوزا ی ایتالیا یعنی جایی که تا کنون جمعیت های کنترل نشده و هدایت نشده پناهندگان سرازیر می شوند. جاپان البته به این حوادث احتیاجی ندارد. فکر می کنم که استراتیژی جاپان چنین سناریویی را بررسی کرده و احساس خطر می کند اما با صدای بلند در اینباره حرف نمی زند.
حل مشکل برنامه راکتی — هسته ای کوریا شمالی برای جامعه ی جهانی لازم و ضروریست. آمریکا و متحدینش به شدت تاکید دارند که تحریم های جدید آنقدر جدی است که پیونگ یانگ عقب نشینی خواهد کرد. اما بیشتر از همه ازتکرار سرنوشت رژیم های سرنگون شده در خاور میانه می ترسند. بنابراین بازگرداندن پیونگ یانگ به میز مذاکرات شش جانبه ممکن است تنها گارانتی باقی ماندن رژیم کوریا شمالی باشد. اگر پیونگ یانگ را به گوشه ای محاصره کنند ، خاور دور به سناریوی وحشتناکی با میلیون ها پناهنده روبرو خواهد شد.
