در جمهوری اسلامی افغانستان به تعداد 3545 نفر کشته و 7457 نفر زخمی گردیده اند. از این تعداد مجموعی 50% را زنان و اطفال تشکیل میدهند. بیشتر از همه اطفال صدمه دیده اند. هر نفر چهارم کشته شده — طفل است. در تبصره پیوتر گنچاروف کارشناس مسایل افغانستان به دیدگاه از مسکو در زمینه توجه فرمائید.
در گزارش سازمان ملل متحد بصورت تصادفی این مطلب خاطرنشان نگردیده که سال 2015 — به فاجعه بارترین سال طی شش سال اخیر مبدل گشته است. برای مقایسه سال 2009 ، برگزیده شده، وقتیکه تلفات در بین مردم بصورت فاجعه آمیز بیشتر ثبت شده بود. آنگاه طالبان برحق و ناحق سعی میکردند ISAF را مسوول نشان دهند و کوچه را به این امر متقاعد سازد که همه مصائیب از حضور نیروهای خارجی، در قدم اول امریکا و ناتو ناشی میگردند. هر مورد استفاده از حمایت آتشی (هلیکوپترها) و هر عملیات شبانه بصورت حتمی به جنجال دیپلوماتیک بین حامد کرزی رئیس جمهور وقت و قوماندانی ISAF منجر میشد.
باید گفت که مخالفت رئیس جمهور وقت خصوصیت عمدی داشت. کرزی بسیار خوب میدانست که بدون عملیات شبانه و استفاده از هلیکوپترها پیروزی بر طالبان ناممکن است، ولی بازهم برای خود جای «خوشبخت ترین رئیس جمهور متقاعد» آماده می ساخت. ولی او، در هر صورت بر تحقق خواسته های خود موفق گردید.
با گذشت زمان کوچه طالبان را نیز مورد انتقاد قرار داد و اردو یکجا با پولیس تجارب کسب میکرد و امید واقعی در این مورد بوجود آمد که نیروهای افغان خواهند توانست کنترول اوضاع را به دست گیرند، اما بصورت ناگهانی سال 2015 سال بدتر ثابت گردید. دیده میشد که طالبان حملات خود را با شدت تحرک بخشیدند. آنها هم با استفاده از انتحاریان و هم با عملیات خوب پلان شده فعالیت های شان را تنظیم کردند و دامنه عملیات محاربوی شان را به ولایات قندوز، بغلان، فاریاب و هلمند گسترش دادند. این سلسله را میتوان همچنان ادامه داد. در تناسب قوا «حکومت — طالبان» چه تغییر به وجود آمده است؟ طالبان چرا برتری حاصل نمودند؟
به عقیده جنرال عبدالهادی خالد معین اسبق وزارت داخله افغانستان، در اینجا باید چند عامل بررسی شوند که به نفع طالبان تمام شدند:
هر جنگ داخلی، و وضع کنونی را در افغانستان نمی توان به جز از جنایت در برابر نسل های آینده، طوری دیگر توصیف نمود. کشتن یک دیگر، با زندگی کردن در یک خانه، کار جنایتکارانه است. کشتار به خاطر مفکوره های زودگذر خیالی، تحت پوشش ارزش های عام نجیبانه بشری، چه وصایای تورات، انجیل یا قران باشند، جنایت محسوب میشود.
آیا توافق باهم دیگر در این مورد که چگونه باید زیست، و چون این امر بالاخره ناگزیر است، امر ساده نمی باشد؟ آیا نشستن به دور میز مذاکرات بدون شرایط مقدماتی، بدون آتش بس حتمی، آسانتر نیست؟ آیا این آسانتر نیست که «شرایط مقدماتی» تحقق نه یافته در پشت میز مذاکرات به مثابه دیگاه خود نسبت به «خانه مشترک» ارایه شوند؟
احصائیه چنین «مذاکرات صلح» از نقطه نظر کدام اشاره کوچک جنبش طالبان و حکومت در مورد گذشت در برابر یک دیگر بسیار فقیر است و آخرین امید به ملاقات آینده در اسلام آباد باقی مانده است. پاکستان حضور همه گروه های طالبان را در پشت میز مذاکرات با کابل در اواخر ماه فبروری وعده میدهد.
باید انتظار کشید و امیدوار بود که احصائیه در باره «صلح» بالاخره تحرک خواهد یافت. آیا این شوخی نیست که خود سالنما به آن در ماه فبروری یک روز اضافی اهدا کرده است.
