جامعه ارمنستان در ایران یکی از پرجمعیت ترین جوامع است. چند صد سال است که ارمنی ها در ایران بود و باش دارند و خود را شهروندان دارای حقوق یکسان با سایر شهروندان احساس می کنند. آنها فرهنگ و هویت و زبان خود را حفظ کرده اند.
ایران شناس ارمنی در این خصوص گفت: « جوانان ارمنی و جامعه ارمنی ها نیازی به پنهان کردن تعلق دینی خود ندارند. در ایران می توان جوانان مسلمان را دید که صلیب به گردن می اندازند. آنها صلیب را به عنوان یک زیور به گردن می اندازند و نه به دلیل مذهبی. آنها هیچگونه برخورد منفی نسبت به صلیب، کلیسای ارمنی و یا دیگر ادیان ندارند».
اکثر ارمنی ها در تهران در دو — سه محله زندگی می کنند و در اصفهان انجمن ارمنی ها « جوگا» وجود دارد که چندان بزرگ نیست. ارمنی ها زندگی آرام و بدون درگیری دارند ، زیرا این جامعه از تاریخ 500 ساله برخوردار است.
میساکیان ایران شناس ارمنی متذکر شد که ارمنی ها ساکن در ایران خود را بیگانه احساس نمی کنند و حتی در سیستم دولتی ایران نیز احساس بیگانگی نمی کنند.
در زمان خود، شاه ایران، شاه عباس وقتی تصمیم گرفت به ارمنستان لشگرکشی کند و تعداد زیادی از ارمنی ها را با خود به ایران آورد، با ساخت کلیسا توانست آنها را در ایران نگه دارد. 15 سنگ از کلیسای « اچمیادزین» را با خود به اصفهان برد. اکنون این سنگ ها در کلیسای «وانک» نگهداری می شوند که یکی از کلیساهای فعال در ایران است.
با وجود اینکه ایران یک کشور اسلامی است سیاست شکیبایی در رابطه با جامعه ارمنی ها پیاده می شود.
با آغاز از زمان حکومت صفویان، جامعه ارمنی ها با هیچگونه درگیری دینی بزرگی روبرو نشده و حتی آنها را وادار به تعویض دین و گرویدن به اسلام نکردند ، برعکس بسیاری از کلیساهای ارمنی ها در ایران حفظ شده است که میراث فرهنگی جمهور ی اسلامی ایران به حساب می آیند و تحت حمایت و حفاظت دولت ایران قرار دارند.
