درتبصره های گذشته ما در مورد نقشه راه و میکانیزم تحقق موادی مندرج در نقشه مکث نموده بودیم و یاد آور شده بودیم که در مجموع ترسیم نقشه راه و تحقق موادی شامل در آن کاریست دشوار٬ دراز مدت و در این راه باید حوصله را از دست نداد٬ امااین نقشه راه به موافقه تمامی مذاکره کنند گان صر ف یک طرف قضیه است ٬ طرف دیگر آیا این نقشه مورد تایید طرف های در گیر ٬بسیار مهمتر از همه به موافقه ای تمام رهبران کشور, سپکتر های سیاسی داخل جامعه و در مجموع اتباع جامعه قرار خواهد گرفت؟
این نشست ها که دور بعدی آن به تاریخ ۱۹ فبروری در کابل برگذار خواهد شد ٬ ممکن جانبین به نهایی ساختن آن دست یابند٬ اما تا جای که معلوم است٬ هدف های که هر چهار جانب روی آن بحث می کنند ٬ همان کشاندن طالبان به میز مذاکره است. بناً نقشه بلاخره مورد تایید و تصویب جانبین قرار خواهد گرفت٬ اما عملی ساختن آن به ارتباط دولت کابل با طالبان تعلق می گیرد ٬ اینجاست که سر اصل پرابلم باید بحث کنیم:
اول اینکه گروه طالبان به رهبری ملا رسول مذاکرات را با دولت کابل رد میکند٬ گروه دیگری به رهبری اختر محمد منصور گویا سه پیش شرطی ها را اراهه می کند: ۱- نمایندگی شان باید در قطر دوباره باز گردد٬ ۲- باید اعضای طالبان از لست تروریستان سازمان ملل حذف گردد ۳- اینکه همه زندانیان شان از زندان ها افغانستان و پاکستان رها گردند.
اگر نقشه راه تایید گردد و یک گروه طالبان روی میز مذاکره بنشیند و سایر گروه های شان به جنگ ادامه خواهند داد٬ عاقبت کار به کجا خواهد کشید, برای طالبان که به موافقت برسند٬ دولت چه امتیازات را قایل خواهند شد٬ بدون شک وقتی طالبان را می گویند که از جنگ دست بکش ٬ بنآ برای شان چوکی ها و مقام های را پیشنهاد خواهند کرد٬ طالبان هم در بدل این پیشنهادات چنه زنی خواهند کرد و امتیازات بیشتر و بیشتری تقاضا خواهند کرد.
بسیار مشکل است, باور نماییم که طالبان و صاحبان حکومت وحدت ملی دست را به دست هم داده٬ برای رفاع و سعادت ملت علیه گروه های که به شورش ادامه می دهند ٬ بجنگند و بلاخره طالبان و حکومت وحدت ملی با هم یکجاه برای آبادانی کشور خود دست را به دست هم داده و کار نمایند امریست ناممکن. دیگر اینکه سرنوشت قوای امریکا در افغانستان چه خواهد شد٬ آیا کسی باور می کند که امریکایان بار و بستره خود را جمع کرده و بعد از عروسی حکومت وحدت ملی با طالبان این کشور رارها کنند؟
و مهمتر از همه این مذاکرات و موافقات چه ارمغان را برای ملت خواهد آورد٬ آیا کسی از این ملت پرسان کرده که شما حاضر هستید طالبان را در اداره کشور تان سهیم بدانید ؟ درداخل نظام همین حالا برنامه مشخص و واحدی در رابطه به تامیین امنیت در کشور وجود ندارد ٬ در حال که مذاکرات در اسلام آباد ادامه دارد٬ نماینده ای رئیس جمهور در امور حکومت داری خوب ٬احمد ضیا مسعود به تخار می رود و مجاهدین را در مقابله با طالبان دعوت می نماید ٬پالیسی های دولت را کج دار و مریض تشخیص می کند و دولت را در مورد عدم برنامه برای سرکوب نمودن طالبان نه ٬بلکه برای مذاکره با ایشان مورد انتقاد قرار میدهد. بنآ چنین برنامه ها برای دعوت طالبان به میز مذاکره٬در نطفه از طرف حاکمیت رد میگردد و اگر راست اش را ببرسید واقعاً بازی ناکام و خطر ناک سیاسی بیش نیست.
این همان ادامه سیاست ناکام آشتی ملی داکتر نجیب الله است ٬ حاکمیت در حال حاضر اشتباهات نجیب الله را تکرار می کند به این معنی که وی نیز بدون هماهنګی با رهبری کشور برنامه سیاست مصالحه را پیش می برد و بدون آنکه با رهبری در مورد برنامه ریزی نمایید با بینین سیوان نماینده سازمان ملل تمامی برنامه های خود را سازمان می دادو به کسی از رهبری کشور حتا جرعت سوال را هم نمی داد٬ همین حالا رئیس جمهور غنی هم نمی خواهد برنامه گویا مذاکره با طالبان را اول در داخل نظام مورد بحث و ارزیابی قرار دهد. که باید بدهد و در صورت قبول همه ٬ اگر مورد قبول همه رهبری کشور قرار گیرد٬ باید برنامه مشترک را طرح و پروتوکول نموده و همه ٬یعنی تمام رهبری کشور از جمله معاونین اش و رئیس اجرایی با معاونین اش آنرا تایید و امضا نمایند٬ بعدآ داخل اقدام گردند و قدم به قدم موادی همین برنامه را عملی نمایید ٬ ولی دیده می شود که طرح و پیشبرد برنامه به یک مشت از همفکران رئیس جمهورسپرده شده و همین امر باعث می شود که معاون اول اش٬گاه به جنگ رویا روی با طالبان قرار میگیرد و گاه هم گوشه گیری مطلق اختیار می کند ٬هم رئیس اجراییه نمی داند که چه بگوید و از صحبت هایش واضع معلوم می شود که بر اوضاع هیچ مسلط نیست و هیچ نوع حاکمیت ندارد و از طرف هم نماینده ویژه اش در امور حکومت داری خوب به خواست خود عمل می کند و به قومندانان مجاهدین رجوع می کند.
باید گفت که چنین حالت سیاسی در داخل نظام به مراتب خطر ناک تر است ٬نسبت به معضله طالبان.
اګر وضع بدین منوال پیش برود ٬ در سال جاری خطر سقوط نظام را از داخل می توان پیش بینی نمود٬ هیچ بعید نیست که در آینده های نزدیک ما شاهد استعفای مقامات عالی رتبه کشور نباشیم. وضع امروز بیشتر از هر روزی دیگری در داخل نظام وخیم است٬ و این وخامت به مراتب خطر ناکتر از حالت امنیتی کنونی در کشوراست. عاقبت بخیر. بازی مذاکره با طالبان و وعده های امتیازات به ایشان که به هیچ صورت نه قابل قبول رهبری و نه قابل قبول سپکتر های سیاسی در داخل و مهمتر از همه نه قابل قبول ملت٫ ملتی که هیچ وقت از وی نظر خواسته نشده ٬ بسیار خطر ناک به نظر می رسد.
