باستانشناسان انگلیسی حد می زنند که مسکن گزین شدن سریع در روی زمین و رفتن مردم قدیمی به مناطق دشوار نسبت خیانت صورت گرفته است: اعضای انسان های اولیه که خود را بازی خورده احساس کرده بودند و یا از انتقام قومیان خود هراس داشتند به قشر متحرک چنین مهاجرت ها مبدل گشتند. مجله Open Quaternary مقاله حاوی فرضیه نو منتشر ساخته است.
پینی سپایکینس از پوهنتون یورک میگوید که سرعت و خصوصیت مسکن گزینی انسان تقریباً 100 سال قبل شدیداً تغییر یافت. تا این زمان نوع انسان معقول به ندرت و فقط تحت فشار محیط (افزایش جمیعت، خشکسالی، صحرایی شدم) نقل مکان مینمود. ولی بعداً مردم اکثراً مهاجرت میکردند و محل زیست را بدون درنظرداشت محیط ماحول تغییر میدادند.
به عقیده سپایکینس، این پدیده توسط ترقی در سازماندهی اجتماعی انسان معقول توضیح میشود: رابطه بین اعضای گروپ فشرده تر گردید و نقش مهم را در امر بقای کلکتیف بازی میکرد. معیارهای اخلاقی هرچه بیشتر سختر گردیدند، مردم انهایی را تثبیت و مجازات میکردند، کسی که از انها تخلف میکردند. اکثراً منازعات بوجود امدند که در انها یک طرف جانب دیگر را به خیانت متهم می ساخت.
باستانشناس معتقد است که ازردگی و حسادت (یاد خساره وارده و خیانت)، تخنالوژی های موثرتر شکار و همچنان تماس ها بین گروپ های از هم دور اجتماعی (یافتن متحد در قوم بیگانه) به مردم قدیمی در مبارزه با قوم خود و رفتن جهت یافتن محل زیست نو کمک میکرد.
