کنسرن «کلاشنیکوف»، سفارش وزارت دفاع روسیه را انجام داد. دگروال «ویکتور موراخوفسکی» عضو شورای خبره کمیسیون نظامی — صنعتی روسیه در این رابطه گفت:
ویژگی این راکت ها این است که آن‌ها مخصوصاً برای کاربرد بوسیله طیارات سو- 25 و مدرنترین هلیکوپتر های«کا — 52 » طراحی شده بودند و به آین خاطر برد آن‌ها بسته به نوع راکت از 10 الی 12 کیلومتر دارد. استفاده از آن‌ها در شب و روز است و بنا بر اصل «فیرکردی — فراموش کردی» مورد استفاه قرار می‌گیرد و به معنی آن است که برای اوپراتور یا پیلوتان کافی است که هدف را گرفته دکمه بزند و بعد لزومی ندارد که در فکر تعقیب این هدف و یا پرواز راکت باشد. این کار بطور اتوماتیک انجام می شود. این راکت ما فوق صوت بوده و هدف آن ممکن است نه تنها آماج های متحرک زمینی و بحری بلکه برخی اماج های کم سرعتی مانند هلیکوپترها یا طیارات سبک باشند. میدانیم که قبلاً هدایت برخی مدل های این راکت ها بوسیله پرتو رادیویی و لایزر صورت می گرفت. لایزر به آماج پرتو نمی اندازد ولی ساده در فضای باریکی یک میدان اطلاع رسانی تشکیل می‌دهد برای اینکه راکت از مسیر پرواز خود آگاه باشد.
به گفته موراخوفسکی وزارت دفاع روسیه در 2013 با کنسرن «کلاشنیکوف» قرارداد بسته و مطابق آن قرار بود که تمام پارتی تا آخر 2015 تحویل شود ولی تحویل پارتی اول تنها فعلاً شروع شد و می‌گویند که در 2016 ادامه خواهد یافت. این کنسرن مجبور شد برای تعویض اجزای وارداتی به تولیدی در روسیه میان واحد های روسی تعاون ایجاد کند و بلاخره این مشکل را حل کرد و به تولید دسته‌جمعی راکت ها پرداخت. موراخوفسکی در پایان گفت:
«باید گفت که این راکت بسیار گران است و متعلق به نوع سلاح های دورزن بسیار دقیق است و لزومی ندارد که از آن برای نابودی جیپ های جداگانه شبه نظامیان و دیگر اماج های متحرک از آن استفاه شود و تخنیک زرهی در تسلیح داعش نیست. آن‌ها از جیپ یا کامیون و یا از دستگاه‌های دست ساز استفاده می کنند. ولی اگر راکت های دفاع هوایی دوش پرتاب در دستشان کشف شوند در این صورت مراکت «ویخر» بدرد می‌خورد و می‌تواند چنین راکت هایی را در خارج از شعاع عمل این مجتمع ها محو و نابود کند».
