اتحادیه اروپا برای پیشبرد پروژه خط لوله گاز "نابوکو" نیروی زیادی صرف کرده ولی مذاکرات و بحث های بی پایان حول تحویلات و انتخاب مسیر — همه چیز بیهوده از آب در آمده. در نتیجه کنسرسیومی که به استخراج نفت از منبع "شاه دنیز" آذزبایجان اشتغال داشت اعلام کرد که نابوکو برای حمل گاز به اروپا مناسب نیست.
از همان ابتدا قرار بود برای پیاده کردن نابوکو خط لوله 3900 کیلومتری ساخته شود و این خط لوله بایستی حاشیه بحیره کسپین را به اروپا متصل کند. موعد پایان کار های ساختمانی چند بار به تعویق افتاده بود. "رومان تکاچوک" تحلیلگر شرکت سرمایه گذاری "پراگماتیکا" سرگذشت دشوار و چشم انداز این پروژه را مورد تفیسر قرار داده گفت: نابوکو طرح ساده ای نیست این یک پروژه مقیاسی است. علت — درازای بزرگ این خط لوله است. ارزش آن حتی در زمان های بهتری 14 میلیارد یورو بر آورد می شد. پنچ سال پیش این پروژه کاملاً بسته شد.
هر چند که بجای نابوکو پروژه های دیگر پر انتظاری ظاهر شدند ولی مسوولین اروپایی از این داستان نتیجه بسیار مهمی گرفتند: می توان فقط به توان خود متکی بود و باید در اراضی خود به جستجوی ذخایر نفت و گاز پرداخت. در این هنگام آمریکا به موقع انقلاب گاز اوراق سنگی شیل رخ داد. مسوولین اروپایی به طراحی عملیات بالا بردن امنیت انرژی خود بحساب گاز شیل دست زدند. مقامات پولند و اوکراین حساب می کردن که بودجه ایشان چه پول هایی را بحساب فروش گاز شیل بدست خواهند آورد. این حساب ها بی پایه نبود. "دمیتری آلکساندروف" مسوول شرکت سرمایه گذاری "اونیور کاپیتال" در این رابطه گفت:
"پروژه های استخراج گاز شیل می توانند در هر کشوری موفقانه باشند که حاضر استند برای استخراج نفت یا گاز شیل پول گزافی مصرف کند. در مرحله اول دولت باید به واحد های مربوطه مزایا بدهد. این گاز به این خاطر انرژی هر کشور را بی نیاز می کند که کشور از واردات خودداری کرده و به توسعه رشته های جانبی می پردازد."
وقتی که کارمندان مشغول کشیدن نقشه های خود بودند نتایج حفاری های اکتشافی حاصل شد و مسایل مربوط به صدور قراداد ها شروع شد و کارشناسان محیط زیست دیدگاه و موضع خود را اعلام کردند. "رومان تکاچوک" میگوید:
"گاز شیل از لایه های سنگی زیرزمینی بدست می آید و از این روش چند ده سال استفاده می شود که با وجود پیامد های آن هنوز بصورت نهایی مطالعه نشده است. در پاره از کشور ها مثلا در فرانسه و هلند این روال ممنوع است، زیرا آب تحت فشار به عمق زمین داده می شود و مسیر آب های زیرزمینی ممکن است عوض شود و کیفیت آب ها در محل حفاری ممکن است بد شود".
گفتنی است که استخراج عمدتا در نواحی پر جمعیت اروپا صورت می گیرد. "دمیتری آلکساندروف" در این رابطه ابراز نظر نموده اظهار داشت:
"استخراج گاز شیل در نزدیکی شهر ها دارای جمعیت زیاد در پولند و یا در اتریش اصلاً همان چیزی نیست که ما در جنوب آمریکا شاهد آن هستیم. در بعضی موارد عوامل اجتماعی- اقتصادی اجازه نمی دهند که اینگونه استحراج ها انجام شود".
در فرانسه، آلمان و انگلستان اعتراض های طرفداران محیط زیست بروی این کار ها خط بطلان کشیدند. ولی شدیدترین ضربه به لهستان وارد شد: معلوم شد که چاه های حفر شده برای انجام کار های عادی بیش از حد پیجیده از آب در آمدند. شرکت های بزرگ نفتی مانند شورون، اکسون موبیل و توتال یکی پس از دیگری کشور را ترک کردند. آنها همین چندی پیش تولیدات خود را در لهستان گسترش داده بودند.
وضع امور در رومانیا که مقامات آن ظرفیت خود را بیش از 50 تریلیون متر مکعب گاز شیل حدس زدند, نیز بهتر نبود.
البته می شود گفت که علاقه به گاز شیل بخاطر افت نرخ نفت متعارف پایین آمد. بسیاری کارشناسان هشدار داده بودند که با نفت و گاز معمولی ارزان راه اندازی معادن نفت و گاز شیل بعید است که برای کسی جالب باشد. در این صورت این سوال پیش می آید که با وابستگی انرژی به روسیه چه باید کرد؟ زیرا هدف همه طرح های جایگزینی نشاندن مسکو به جای خودش و پرهیزی از دریافت گاز روسی بود. ولی عجالتا تاریح این نکته را ثابت می کند که بهتر از گاز روسی چیزی نیست.
