به گزارش اسپوتنیک، ولادیمیر پوتین، شی جین پینگ و نارندرا مودی امروز به صورت مجازی و با حضور سران چند کشور دیگر گفت وگوهای چندجانبه داشتند.
پیتر آکوپوف، مقاله نویس و کارشناس روسی در تحلیلی برای ریانوستی می نویسد که سازمان همکاری شانگهای برخاسته از اتحاد روسیه و چین برای امنیت در آسیای مرکزی است و اگرچه به عنوان یک سازمان در سال 2001 رسمیت یافت، اما در واقع از سال 1996، زمانی که "پنج شانگهای" به وجود آمد، وجود داشته است.
در حال حاضر 8 عضو در سازمان همکاری شانگهای وجود دارند، اما امروز در نشست دهلی 9 عضو خواهند بود، زیرا روند ورود ایران به طور کامل تکمیل شد و پرچم این کشور به عنوان عضو رسمی این کشور برافراشته شد. و این تنها آغاز یک توسعه بزرگ است - در یکی دو سال آینده، بلاروس از وضعیت ناظر به اعضای دائمی خواهد رفت و ده ها کشور دیگر، عمدتا مسلمان، در صف هستند.
در سال‌های پسین، سازمان همکاری شانگهای خود را در سایه خواهر کوچکترش، بریکس، پیدا کرده است: اگرچه بعداً ظاهر شد، اما بر مبنای جهانی ایجاد شد، نه قاره‌ای، و اکنون یک صف دوجین نفره است. کشورها برای آن صف کشیده اند. از سال 2017، ستون فقرات هر دو سازمان روسیه، چین و هند بوده است، اما ماهیت صرفا اوراسیایی سازمان همکاری شانگهای به تدریج به افریقا نیز گسترش یافته است. وضعیت شریک گفتگو به مصر داده شد، کشوری افریقایی که تنها بخش کوچکی از آن در آسیا واقع شده است. این بدان معنا نیست که سازمان همکاری شانگهای امکانات گسترش در اوراسیا را تمام کرده است: فهرست کسانی که مایل به عضویت در سازمان هستند در سال های پسین به طور فعال در حال گسترش بوده است.
پس از ورود بلاروس به عنوان ناظر (و این آخرین مرحله مقدماتی برای پذیرش عضویت است) تنها افغانستان و مغولستان باقی خواهند ماند. اولی دوست داشت به این سازمان بپیوندد، اما ابتدا اشغال امریکا مداخله کرد و اکنون عدم به رسمیت شناختن قانونی دولت طالبان توسط همه اعضای سازمان همکاری شانگهای (با وجود اینکه همه با آن رابطه دارند) مانع است. برعکس، مغولستان هیچ مانع خارجی برای ارتقای جایگاه خود ندارد، اما اولان باتور به دلیل بی طرفی خود عجله ای برای پیوستن به آن ندارد. سازمان همکاری شانگهای یک سازمان نظامی نیست، اگرچه در حال حاضر تمرینات مشترکی را انجام می دهد، اما مغولستان واقعاً از استقلال خود قدردانی می کند و نمی خواهد حتی بیشتر به چین وابسته شود.
اما دیگر کشورهای آسیایی، برعکس می خواهند به چین و سازمان همکاری شانگهای به طور کلی نزدیکتر شوند - این در درجه اول مربوط به کشورهای مسلمان است. پس از پیوستن پاکستان به سازمان همکاری شانگهای و سپس ایران، همه ای کشورهای عربی حوزه خلیج فارس درخواست های خود را ارائه کردند - عربستان سعودی و قطر پیش از این به شرکای گفتگو تبدیل شده اند، درخواست های امارات، کویت و بحرین در نشست روان بررسی خواهد شد. ترکیه در حال حاضر دارای وضعیت شریک است (عراق و سوریه می خواهند درخواست دهند)، و همچنین دو کشور در منطقه نفوذ هند، سریلانکا و نپال، و دو همسایه دیگر هند، میانمار و مالدیو، در صف هستند.
یعنی کشورهایی که در مدار نظامی ایالات متحده (جاپان و کوریای جنوبی) و اکثر کشورهای جنوب شرقی آسیا هستند خارج از سازمان همکاری شانگهای در آسیا باقی خواهند ماند (اگرچه قبلاً اولین عضو آنها - کامبوج وجود دارد. وضعیت شریک را دریافت کرد و میانمار خود را بالا کشید) . در واقع یک سازمان امنیتی پان آسیایی در حال شکل گیری است که شعار غیررسمی "مشکلات آسیایی را خود آسیایی ها باید حل کنند" را ترویج می کند. روشن است که غرب قاطعانه از این امر راضی نیست و روی رشد اختلافات در سازمان در حال گسترش حساب باز کرده است. آیا کار خواهد کرد؟
سازمان همکاری شانگهای آگاهانه خطر توسعه را می پذیرد - این امر توسط خود واقعیت پذیرش کشورهای غیردوست متقابل مانند هند و پاکستان گواه است. زیرا منظور از سازمان همکاری شانگهای دقیقاً در ایجاد مکانیزمی برای حل اختلافات و اختلافات در فضای آسیایی به تنهایی است. بلی، خیلی سخت است، بلی، توانایی غرب در بازی با تضادها هنوز بسیار زیاد است، اما جهت حرکت کشورهای آسیایی مهم است.
البته اختلافات در سازمان همکاری شانگهای همچنان پابرجاست و به همین دلیل متأسفانه نشست کنونی به صورت مجازی برگزار خواهد شد. و نه به دلیل محدودیت های کووید، مانند سال های 2020-2021، بلکه به دلیل عدم هماهنگی برنامه های رهبران کشورهای کلیدی. هیچ اطلاعات رسمی در مورد این موضوع وجود ندارد، اما شواهدی وجود دارد که مانع اصلی عدم تایید شرکت شی جین پینگ در نشست بوده است - تاریخ دقیق اجلاس برای مدت طولانی نامگذاری نشده است، جابه جا شده است، و ظاهرا پکن مشارکت تمام وقت رئیس را تأیید نکرد و دهلی تصمیم گرفت همه چیز را به فرمت آنلاین منتقل کند. روابط هند و چین سه سال است، که در وضعیت بدی قرار دارد، اما این امر مانع از شرکت مودی و شی در نشست سال گذشته سازمان همکاری شانگهای در سمرقند نشد. آیا عملیات ویژه ما می تواند بر تصمیم هند تأثیر بگذارد؟ واضح است که فشارهایی از جانب امریکایی ها وجود داشت (مانند نشست آینده ای بریکس در افریقای جنوبی در ماه اگوست)، اما یکم نمی توانست جدی باشد (تا باعث خشم دهلی نشود) و دوما ، مودی مستقل، تسلیم هیچ فشاری نشود. اما حتی در قالب مجازی، نشست کنونی سازمان همکاری شانگهای گام مهم دیگری در جهت ساختن یک الگوی پساغربی - هم در آسیا و هم در کل جهان - خواهد بود.