قصه های ناشی از عواقب زلزله پر از دردها
به گزارش اسپوتنیک، سیدرا شاویکی دخترک با چشمان آبی، گر چه در اثر زلزله مرگبار آسیب ندید. اما او آن چند دقیقه لرزش شدید را به مثابه وحشتناک ترین چیزی که باید در دوران کودکی دشوار خود تحمل می کرد، به یاد می آورد.
وی گفت: "من و برادرانم خواب بودیم که اولین زلزله رخ داد. با لرزیدن و لرزش زمین از خواب بیدار شدیم. همه چیز در اطراف ما می لرزید، خیلی ترسناک بود. ما با پای برهنه به جاده پریدیم: خدا را شکر، قبل از اینکه خانه فرو بریزد، همه اعضأ خانواده موفق شدند بیرون بیایند. خدا را شکر همه زنده و سالم هستند. با یک معجزه نجات یافتیم. من هرگز این روز را فراموش نمی کنم. هنوز هم لحظات زلزله، فریادهای پدر و مادر و برادرنم را در خواب می بینم." او خاطراتش را بیاد آورد.
با این همه، بعضی افراد نتوانستند در جریان زلزله بدون آسیب خارج شوند. به طور مثال، عبدالقادر صوفان هنگام نجات خانواده‌اش، دست‌‌اش زخمی شد:
سیدرا شاویکی گفت: "زمانی که زلزله رخ داد، من در آشپزخانه بودم. همین که می خواستیم بریم سقف شروع به ریزش کرد، قسمتی از سقف به روی دستم افتاد. اما من خوش شانس بودم: حداقل من شکست نخوردم. من و خانواده ام قبل از فروریختن خانه موفق شدیم از آن خارج شویم. شکر که طفلان امن هستند و این مهم است. آن شب که خانه ما فرو ریخت، من و همسایه هایم زیر باران بدون سقف ماندیم. شب خیلی سرد بود. خانه های جاده ما یکی پی دیگر، در پیش چشمانم ویران شد. این مرد گفت: فقط از خدا شکر کنیم که زنده ماندیم. حالا نمی فهمیم کجا بریم، چه بخوریم و کجا بخوابیم.
مصطفی جبار نیز به نوبه خود بی خانمان شد. او به این نظر بود که حالا باید محاصره بین المللی سوریه برداشته شود، در غیر مردم سوریه بدون ادویه و مواد، در این فاجعه انسانی خواهند مرد.
وی گفت: "بلی، مردم ما بار دیگر به فاجعه وحشتناک روبرو شده است. بیشتر مردم احساس درد، ترس، وحشت دارند. اما ما حمایت عظیمی را که دوستان ما، از جمله کشورهای عربی و روسیه به ما کرده اند، می بینیم و احساس می کنیم. این یک پرتو نور است: ما را نگذاشتند که تنها زیر ویرانه ها بمیریم."
تصادفی دختری که در گوشه ای جمع شده بود با چشمان مدام اشک آلود توجه دیگران را به خود جلب کرد. اسمش نور است، 8 ساله دارد. او به تنهایی و بدون خانواده‌اش به محل اقامت قرار داشت.
دخترک گفت: "من واقعاً می خواهم دوباره مادر، پدر و برادر بزرگم را ببینم. وقتی خانه شروع به لرزیدن کرد، پدرم مرا از در بیرون فرستاد، به جاده فرستاد. پسر همسایه ما، مرا در آغوش‌اش گرفته از زینه ها پایین آورد. وقتی پائین شدیم، خانه فروریخت. من هیچ چیز دیگری به یاد ندارم".
فعالیت های نجات دهی
همزمان، از یک هفته پیش عملیات جستجو و نجات برای یافتن کسانی که هنوز زنده در زیر آوار قرار دارند و بیرون آوردن اجساد کشته شده‌گان ادامه دارد.
جلال داوود، رئیس سرویس دفاع غیرنظامی ولایت لاذقیه سوریه بیز به اسپوتنیک گفت: " امیدواری وجود دارد که ما هنوز زنده بمانیم. ما همچنان به بیرون آوردن افراد زنده از زیر آوار ادامه می دهیم".
کجاست حمایت سازمان های بین المللی ؟
تنها در ولایت لاذقیه 65 مرکز اسکان مؤقت از این قبیل برای زلزله زدگان ایجاد شده است. در اینجا به افراد سرپناه، غذا، فرصت ایجاد هویت برای دریافت مدارک مؤقت داده می شود.
طیسر حبیب، رئیس شورای ولایت لاذقیه نیز به نوبه خود تأیید کرد که فعلاً طرح برای کنترل کار پناه دهندگان و ارائه کمک های اضطراری و بشردوستانه به قربانیان تدوین شده است و به همه نیازمندان کمک خواهد شد.
طیسر گفت: "اول از همه، ما به خانواده های آسیب دیده دارای فرزند کمک می کنیم. اغلب در میان آنها کودکان یتیم وجود دارند. ما عاجل نمی توانیم تعیین کنیم که آیا کسی از بستگان آنها فعلاً زنده است یا خیر. ما همه را در مکان های مجهز قرار می دهیم، هیچ کس حتی در ساختمان های اضطراری با دیوارهای شکسته نمی ماند.
به موازات کار جستجو و نجات، بازرسی ساختمان نیز جریان دارد: بسیاری از خانه های باقی مانده به دلیل شکست دیوارها و خطر ریزش طبقات می توانند خطرناک باشند. کمیسیون انجینری و بازرسی ویژه در حال بررسی وضعیت هر یک از خانه های آسیب دیده است.
به گفته طیسر حبیب، هم ولایت وی و هم کشور در عموم واقعاً به کمک سازمان های بین المللی نیاز دارند. اما به دلایل نادلیل ارائه نمی شود.
ما واقعاً به سازمان‌های بین‌المللی نیاز داریم که به نحوی در مرحله دوم از بین بردن پیامدهای زلزله به ما کمک کنند. قبلاً مشخص شده بدو که سوریه به تنهایی آن را از بین نخواهد برد. ما به ادویه در شفاخانه ها همچنین به تجهیزات طبی نیاز داریم. بر علاوه، ما تجهیزات لازم را برای جمع آوری ئ تخلیه زباله ها، ترمیم ساختمان های نامناسب برای زندگی را نداریم. من حتی در مورد کمک صحبت نمی کنم.