به گزارش اسپوتنیک، ماریا زاخاراووا، روز دوشنبه 5 دسامبر در بیانیه ای از طالبان خواستار اخذ تدابیر بیشتر برای تامین امنیت دفاتر دیپلماتیک در افغانستان شده است. این بیانیه به ارتباط حملات تروریستی هفته گذشته بر سفارت پاکستان در کابل صادر شده است.
چند روز قبل نیز محمد صادق خان نماینده ویژه پاکستان در امور افغانستان از طالبان خواست تا امنیت سفارتخانه پاکستان را هرچه بیشتر تامین کند.
سفارت ایران در افغانستان نیز بعد از حادثه 11 قوس در بیانیه ای علاوه بر محکوم کردن این حملات از مقامات طالبان درخواست تا برای تامین امنیت دفاتر دیپلماتیک تمهیدات بیشتری را در نظر بگیرد.
گرچند این اولین حمله تروریستی بر دفاتر دیپلماتیک در افغانستان بعد از به روی کار آمدن طالبان نیست. در تاریخ 5 سپتامبر در نزدیکی سفارت روسیه در کابل نیز حمله انتحاری صورت گرفت که در اثر آن دستکم 15 نفر کشته شدند.
بعد از این حمله ها دفتر یوناما، وزارت خارجه چین وچندین کشور دیگر از طالبان خواستند تا در تامین امنیت دفاتر دیپلماتیک بیشتر کوشش کنند.
همانگونه که در کنوانسیون وین درج است کشور میزبان باید امنیت سفارت ها و دفاتر نمایندگی نهادهای بین المللی را تامین کند. این درحالی است که کشورهایی که در افغانستان نمایندگی های خود را باز کرده اند همزمان نمی خواهند تا حکومت طالبان را به رسمیت بشناسند که این خود یک حالت ضد و نقیض است.
با تمام این اوصاف سوال خلق می شود که طالبان در جواب به درخواست های کشورهایی که در افغانستان نمایندگی فعال دارند چه جوابی خواهد داد؟ آیا طالبان قادر به تامین امنیت و جلوگیری از حملات مشابه بر دفاتر دیپلماتیک هستند یا خیر؟ آیا این گروه می تواند با سازمان های امنیتی بین المللی و منطقوی به شکل مشترک برای تأمین امنیت همکاری کند؟
در این باره خبرگزاری اسپوتنیک با کارشناس مسائل سیاسی افغانستان احمد سعیدی مصاحبه ای داشته است. آقای سعیدی بر این نظر است که طالبان یک دست و همسو نیستند و توانایی این را ندارند که از مرز های افغانستان دفاع کنند و با تروریستان در داخل کشور مقابله کند و آنها را سرکوب کند. فعلا گروههایی که قبلا در بیرون از افغانستان فعالیت داشتند (جیش محمد و لشکر طیبه) فعلا در داخل افغانستان دفتر رسمی دارند بنا طالبان نمی توانند تهدیدات را کنترول کنند ویا هم کاهش بدهند.
درباره این اینکه آیا با کمک سازمان های بین المللی میتوانند تامین امنیت را بهبود ببخشند، آقای سعیدی بر این نظر است که طالبان حاضر به همکاری با نهاد ها و سازمان های بین المللی نیستند. دلیل این عدم آمادگی این است که طالبان در بین خود اختلاف دارند و از یک رهبر پیروی نمی کنند و از طرفی اعضای سازمانهای بین المللی مثل سازمان پیمان امنیت جمعی(تضاد تاجیکستان با طالبان و همسویی ازبکستان با طالبان) نیز با هم اختلاف دارند که خود مانعی بر سر همکاری های سازمان های بین المللی و منطقوی با طالبان می شود.
آمریکا در تلاش است تا در افغانستان پایگاه دائمی خود را به شکل غیر مستقیم برپا کند و طالبان را (از الف تا یا) در دام خود غرق کند تا آنگونه که آمریکا می خواهد عمل کنند. همکاری طالبان با هر سازمانی باعث بالاتر رفتن تنش ها خواهد شد چرا که نزدیکی آمریکا به افغانستان نگرانی کشورهای منطقه را در پی دارد و از طرفی نزدیکی کشورهای آسیای میانه و ایران برای آمریکا قابل قبول نیست.
آقای ویس ناصری کارشناس امور سیاسی در مصاحبه با خبرگزاری اسپوتنیک می گوید: طالبان در تامین امنیت ناکام است چراکه در افغانستان یک حکومت مرکزی قوی وجود ندارد. وی ادامه داد که طالبان برای تامین امنیت نیازی به محافظت از مرز ها ندارند چراکه طالبان خود میزبان گروه های تروریستی در کابل هستند، کشته شدن رهبر القاعده در کابل ثبوتی بر این مدعا است و این نگرانی در تمام نشست های بین المللی که در ارتباط با افغانستان است ابراز شده است.
طالبان و گروه هایی تروریستی دو روی یک سکه هستند و توقع از طالبان برای جنگ یا تروریسم بی معنی است. طالبان در صدد صدور انقلاب اسلامی به سبک طالبانی به کشورهای منطقه و تبدیل امارت خود به دارالخلافه مسلمین هستند. به همین خاطر همه گروه های تروریستی را زیر چتر خود گرفته اند تا این نیت آنها را عملی کنند علاوه براین طالبان نه تنها آمادگی همکاری با سازمان های بین المللی را ندارند بلکه آنها را غیر مشروع، غیر اسلامی و سزاوار سرنگونی میدانند.
با تمام این تفاسیر به این نتیجه میرسیم که طالبان برای تامین امنیت دفاتر دیپلماتیک نه تنها برنامه ای ندارد بلکه حتی قصدی برای برنامه ریزی در این جهت را هم ندارد. تقاضای کشورها و سازمان های بین المللی نیز به نتیجه مطلوب نرسیده است. بهترین راه برای حفاظت از دفاتر دیپلماتیک و اعمال فشار بر طالبان در حال حاضر می تواند بستن این دفاتر تا زمانی که یک دولت مشروع ، فراگیر و قابل قبول برای تمام مردم افغانستان و جامعه بین المللی در افغانستان حاکم شود، باشد.