به گزارش اسپوتنیک، محققان روز دوشنبه (18 جولای)، گفتند که این سیاهچاله با تمام سیاهچالههای شناخته‌شده دیگر تفاوت دارد، زیرا "آرام با اشعه ایکس" است - تابش پرتو ایکس قدرتمندی که نشان‌دهنده بلعیدن مواد مجاور با کشش گرانشی قوی‌اش است - ساطع نمی‌کند - و اینکه در یک سیاهچاله متولد نشده است. انفجار ستاره ای به نام ابرنواختر.
سیاهچاله ها اجرام فوق العاده متراکمی با گرانش هستند که حتی نور هم نمی تواند از آن فرار کند. این یکی، با جرمی حداقل 9 برابر بیشتر از خورشید ما، در ناحیه سحابی رتیل در کهکشان ابر ماژلانی بزرگ کشف شد و در فاصله 160000 سال نوری از زمین قرار دارد. یک سال نوری مسافتی است که نور در یک سال طی می کند، 9.46 تریلیون کیلومتر.
یک ستاره آبی بسیار درخشان و داغ با جرمی حدود 25 برابر خورشید با این سیاهچاله در یک ازدواج ستارگان می چرخد. این به اصطلاح سیستم دوتایی VFTS 243 نام دارد. محققان بر این باورند که ستاره همراه در نهایت به سیاهچاله تبدیل خواهد شد و می تواند با دیگری ادغام شود.
سیاهچالههای خفته که تصور می‌شود نسبتاً رایج هستند، به سختی قابل تشخیص هستند، زیرا برهمکنش بسیار کمی با محیط اطراف خود دارند. بسیاری از نامزدهای پیشنهادی قبلی با مطالعه بیشتر، از جمله توسط اعضای تیمی که این مورد را کشف کردند، از بین رفته اند.
تومر شنار، محقق نجوم در دانشگاه آمستردام و نویسنده اصلی این مطالعه که در مجله Nature Astronomy منتشر شده است، گفت: "چالش پیدا کردن آن اجرام است.
ما یک سوزن را در انبار کاه شناسایی کردیم.
کریم البادری، ستاره شناس و یکی از نویسندگان این مطالعه، از مرکز اخترفیزیک هاروارد و اسمیتسونیان، گفت: "این اولین شی از نوع خود است که پس از دهه ها جستجوی ستاره شناسان کشف شد."
محققان از رصد شش ساله تلسکوپ بسیار بزرگ رصدخانه جنوبی اروپا در شیلی استفاده کردند.
دسته بندی های مختلفی از سیاهچاله ها وجود دارد. کوچکترین آنها، مانند سیاهچالههایی که به تازگی کشف شده‌اند، سیاهچالههایی با جرم ستاره‌ای هستند که از فروپاشی ستارگان منفرد عظیم در انتهای چرخه زندگی‌شان تشکیل شده‌اند. همچنین سیاهچالههایی با جرم متوسط و همچنین سیاهچالههای بسیار پرجرم در مرکز اکثر کهکشان‌ها وجود دارند.
سیاهچاله ها ذاتاً اجسام تاریک هستند. آنها هیچ نوری از خود ساطع نمی کنند. بنابراین، برای تشخیص سیاهچاله، ما معمولاً به سیستم های دوتایی نگاه می کنیم که در آن یک ستاره درخشان را می بینیم که در اطراف یک شی ثانویه و کشف نشده در حال حرکت است. جولیا بودنشتاینر، یکی از نویسندگان مطالعه، پژوهشگر فوق دکتری در رصدخانه جنوبی اروپا در مونیخ.
معمولاً فرض بر این است که فروپاشی ستارگان پرجرم به سیاهچالهها با یک انفجار ابرنواختری قدرتمند همراه است. سیاهچالهها می‌توانند هر ماده‌ای - گاز، غبار و ستارگان - را که در کشش گرانشی‌شان سرگردان باشند، به جریان اندازند.