چند هفته پس از حمله جاپان به پرل هاربر، وینستون چرچیل میهمان کاخ سفید بود. رئیس جمهور فرانکلین روزولت چنان مشتاق بود که به میهمان خود در مورد نام منتخب خود برای سازمان جدید جهانی در باره امنیت معلومات دهد که گفته می شود او وارد اتاق خواب چرچیل شده و نخست وزیر انگلیس را در آنجا، عملاً برهنه، در خلعت حمام پیدا کرد. آنچه در تاریخ ایجاد سازمان ملل متحد چشمگیر است (این نامی است که روزولت انتخاب کرده است) سبک غیرارتودوکسال معاشرت است که رئیس جمهور امریکا انتخاب نکرد (رئیس جمهور فعلی ایالات متحده، احتمالاً، ایده خود را در Twitter ارایه می کرد)، بلکه واقعیت اینست که در زمان جنگ این دولتمردان از قبل زندگی صلح آمیز را برنامه ریزی می کردند.
در جبهه اقتصادی، این به ایجاد بانک جهانی و صندوق بین المللی پول (IMF) در سال 1944 در برتون وودز، ایالت نیوهمپشایر، منجر شد. در جبهه امنیتی، برنامه هایی برای سازمان ملل در عمارت دامبارتون اوکس در واشنگتن دی سی طرح ریزی شد. سپس درباره این طرح ها به طور کلی چرچیل، روزولت و استالین در یالتا، کریمیا به توافق رسیدند و تصمیم نهایی در کنفرانسی در سانفرانسیسکو پس از مرگ روزولت گرفته شد. رئیس جمهور هری ترومن در 26 جون سال 1945، در جلسه آخری کنفرانس، هنگام امضای منشور این سازمان اعلام داشت: "این می تواند روز بزرگ در تاریخ گردد." کشورها اختلافات شان را کنار گذاشتند و "وحدت و عزم خدشه ناپذیر جهت یافتن راهی برای پایان دادن همه جنگها نشان دادند."
اما سرور و خوشی به زودی جی خود را به ناامیدی واگذار کرد، چون جنگ سرد آغاز شد. ولی طور که داگ همارشیللد ، سرمنشی دوم سازمان، خاطرنشان کرد، سازمان ملل متحد « نه برای آوردن بشریت به بهشت، بلکه برای نجات آن از جهنم» ساخته شده است. به مدت 75 سال حتی یک جنگ جهانی هم صورت نگرفته است (ولی جنگ های کوچک بسیار زیاد رخ داده است). برخلاف لیگ ملل، سلف آن، سازمان ملل متحد قابلیت بیشتری حیاتی از خود نشان داد. تعداد اعضای آن به دلیل پروسه فروپاشی استعمار و همچنین امپراتوری شوروی از 51 به 193 افزایش یافت. سازمان ملل در مركز نظم جهانی، بنیانگذاری شده بر قواعد، قرار دارد و فعال بودن آن و همچنین فعالیت های آژانسهای ویژه آن تقریباً همه جنبه های زندگی را در بر می گیرند.
در عین حال، هیچ نظم بین المللی نمی تواند برای ابد وجود داشته باشد. با گذشت زمان، تعادل نیروها تغییر می یابد، سیستم ها نمی توانند تطابق حاصل نمایند و روند تخریب آغاز می شود. جهان پس از کنگره ویانا در سال 1815 به آهستگی تخریب می شد؛ جهان پس از یپان صلح سال 1919 ورسال به سرعت فرو ریخت. تغییرات مرتبط با جایگزینی یک قدرت غالب توسط دیگری، قاعدتاً، به معنای آغاز جنگ است (چنین تغییر مشابه و انتقال نفوذ در جهان از انگلیس به امریکا که بیش از یک قرن پیش اتفاق افتاد، یک استثنای نادر است).
Covid-19 چالشی جدید شمرده می شود. امروز خلای در آنجا وجود دارد که جهان، به طور سنتی، به رهبری امریکا نگاه می کرد. او به جای رهبری، امروز رئیس جمهور ترامپ را می بیند که مصروف حماقت ها است و گزینه های احمقانه ای درمان را پیشنهاد می کند. آقای ترامپ بیشتر به این علاقمند است، تا چنین را به شیوع پاندیمی متهم کند، تا اینکه پاسخ بین المللی را تشکیل دهد و در این صورت قطع بودجه سازمان صحی جهان (WHO) و تهدید به خروج از این سازمان به محسوس ترین اقدام وی مبدل گشت.
نظم جهانی موجود قبلاً نیز کاملاً متزلزل به نظر می رسید. بحران مالی جهانی 2007-2009 به رشد احساسات عوامفریبانه کمک کرد و ضعف نهادهای بین المللی را نیز نشان داده است. این نهادهای بین المللی غالباً واقعیت های موجود در چند دهه قبل را نشان می دهند، نه وضعیت فعلی (پنج عضو دائم شورای امنیت سازمان ملل با قدرت وتو قدرت های پیروز در جنگ جهانی دوم هستند)، اما آنها مخالف اصلاحات هستند.
آمریکا مدتهاست که از هزینه های نگهداری سیستم چند جانبه موجود شکایت می کند. به همراه انگلیس، ایالات متحده در سال 2003 بدون مجوز شورای امنیت به عراق حمله كرد.
آقای ترامپ از توافق نامه پاریس در باره اقلیم و همچنین توافق هسته‌ای ایران خارج شد. وی در مورد تعهدات امریکا در مورد ناتو شک و تردید دارد (اگرچه حضور نظامی خود را در بسیاری از مناطق اروپا افزایش داده است). او همچنان به تضعیف بنیاد سازمان تجارت جهانی (WTO) می پردازد و این کار را با مسدود کردن انتصاب داوران جدید به هیئت استیناف این سازمان انجام می دهد. او اتحادیه اروپا را "دشمن" می نامد.
سازمان ملل می خواهد 75مین سالگرد خود برای برگزاری مشوره های گسترده در مورد آینده چندجانبه استفاده کند. Covid-19 امروز کاملاً بر دستور کار جهانی حاکم شده است. اما پاندیمی کروناویروس همچنین فرصت هایی را ایجاد می کند. مشکلاتی که پیش می آید به جای اینکه سیستم موجود را مختل کند، ممکن است کشورها را برای تقویت آن ترغیب کند. این امر نیازمند برنامه ریزی برای آینده و در عین حال مقابله با بحران کنونی است. رهبران امروز باید توانایی خود را در انجام کاری که پیشینیان خود با چنین درخشانی در سال 1945 انجام دادند، نشان دهند.