بریدلی تئیر (Bradley A. Thayer) در نشریه The National Interest (امریکا) می نویسد، افزایش زرادخانه تسلیحات هسته ای چین به دلیل تهدیدی که اقدامات پیکن برای منافع ایالات متحده و ثبات استراتژیک ایجاد می کند، توجه مطلوبی کسب نکرده است. اقدامات پیکن توانایی ایالات متحده را در بازداری حملات علیه ایالات متحده، بازداری از حملات بر متحدین خود و محافظت از منافع خود را تضعیف می کند. ثبات استراتژیک زمانی بوجود می آید که هر دو یا همه طرف های شرکت کننده در پروسه بازداری دلایل قابل توجهی برای دستیابی به برتری نداشته باشند. در پایان جنگ سرد، ثبات استراتژیک بین ایالات متحده و روسیه حاصل شد. با وجود این، به سه دلیل، ثبات استراتژیک با چین حاصل نمی شود.
اولاً، طبق ارزیابی های موجود، چین در حال حاضر حدود 300 گلوله هسته ای در زرادخانه خود دارد، اما به دلیل عدم شفافیت از طرف پیکن، می توان تصور کرد که زرادخانه هسته ای پیکن در واقع بسیار بزرگتر است. در این ماه، فراخوان هایی در چین بعمل آمدند که زرادخانه هسته ای این کشور را به هزار کلاهک استراتژیک افزایش دهند، در حال که راجع به سلاح های هسته ای با برد متوسط یا انواع دیگری از آنها چیزی ذکر نشد. در حالی که ایالات متحده "تعطیلات استراتژیک" (strategic holiday) را برای خود ترتیب داده بود، جمهوری خلق چین از این فرصت استفاده کرد، تا زرادخانه ها و پتانسیل های خود در عرصه جنگ سایبری و همچنین در زمینه سلاح های معمولی را افزایش دهد. اگر همه این اقدامات مهم را برای ایجاد سیستم های استراتژیک و همچنین فرصت ها در زمینه جنگ سایبری و سلاح های معمولی تجزیه و تحلیل کنیم، نتیجه گیری زیر اجتناب ناپذیر است:
1. دلایل افزایش این امر به دلیل اهداف استراتژیک والای خودشان است که هدف آنها دستیابی به هژمونی است.
2. تصمیم به افزایش زرادخانه چین مدت ها قبل گرفته شده است. چین از پسیف بودن ما برای ایجاد ظرفیت های خود استفاده کرده است.
کاسپر واینبرگر، وزیر دفاع در دوران رئیس جمهور رونالد ریگان در این باره گفت: "وقتی ما زرادخانه خود را افزایش می دهیم، آنها زرادخانه خود را افزایش می دهند، وقتی ما متوقف می شویم، آنها زرادخانه خود را افزایش میدهند."
رشد زرادخانه چینی را نباید از شواهد دیگر توسعه طلبی چین جدا کرد. به طور مثال، چینی ها در حال گسترش پایگاه های خود در جیبوتی و گوادر و همچنین شبکه اتحادهای خود از جمله ابتکار عمل "یک کمربند، یک راه" و (debt diplomacy) "دیپلوماسی قرضه دهی" هستند. ایجاد انستیتوت های بین المللی برای جایگزینی موسسات موجود و همچنین انجام عملیات اطلاعاتی تهاجمی را نیز می توان به این امر نسبت داد.
این اقدامات نشان می دهد که چین قصد حفظ وضع موجود را ندارد، بلکه در حقیقت یک قدرت تجدید نظرطلب است و علاوه بر این، در تلاش است، تا تحولات را به سرعت بدست آورد. همه اینها به معنای ثبات استراتژیک نیست.
بیشتر از همه این امر باعث نگرانی میگردد که ایجاد فرصت های بالقوه چین ممکن است این امکان را فراهم سازند که چین با برابری با ایالات متحده یا حتی برتری از آنها دست یابد که نتیجه ان مسابقه شدید تسلیحاتی خواهد بود. اقدامات چین تهدیدی برای ثبات استراتژیک است. حفظ ثبات استراتژیک نیاز به نوسازی سیستم های استراتژیک ایالات متحده از جمله دفاع راکتی و همچنین سلاح های معمولی دارد. اگر این کار را نکنیم، ممکن است یک چالش استراتژیک مستقیم و حیاتی برای امنیت متحدین ما و همچنین امنیت خود ما بوجود آید.
ثانیا، شکل افزایش پتانسیل های چین توجه را به خود جلب میدارد. چینی ها همیشه با پنهان کاری، سعی داشتند، تا ایجاد نیروهای هسته ای خود مخفی نگه دارند، زیرا آنها نمی خواستند واکنش سریع از سوی ایالات متحده و متحدان آن را تحریک کنند. واقعیت این است که چینی ها مخفیانه "میدان نبرد" (preparing the battlefield) را آماده می کنند، زیرا می خواهند با استفاده از وسایل غیر هسته ای به ایالات متحده آسیب برسانند. این مناطق حمله غیر هسته ای شامل فضای سایبری، کنترول فضا، برتری در سلسله تأمینات، نفوذ اقتصادی، تسلط بر فناوری استاندارد G5 است.
علاوه بر این، چینی ها به طور فزاینده ای بر روی هوش مصنوعی، نرم افزار و دسترسی غیرقانونی به دانش ایالات متحده، ملکیت های فکری، مالی و فناوری برای تسهیل قدرت رو به رشد چین تمرکز می کنند. در نتیجه چنین اقداماتی، ایالات متحده می تواند خسارت قابل توجهی متحمل شود - در حقیقت، تقریباً می تواند با خسارت ناشی از یک حمله هسته ای به مقیاس بزرگ برابر باشد - و تلاش می شود رهبران سیاسی امریکا در یک بحران یا جنگ محدود، بدون استفاده از سلاح های هسته ای درگیر شوند. ممکن است چین یک یا چند حمله سایبری به شبکه های برقی و همچنین توانایی ایالات متحده در ترمیم شبکه های برقی خود پس از یک حمله سایبری بزرگ انجام دهد.
به احتمال زیاد ، این می تواند یک حمله مستقیم در حوزه فضای سایبری باشد. علاوه بر این، خطرات استفاده از تکان های الکترومقناطیسی (electromagnetic pulse) علیه شبکه های برقی ایالات متحده نیز واقعی هستند.
سوم، چین کنترول تسلیحات را در عمل و همچنین به طور اصولی رد می کند. تاکنون، چین قصد ندارد به طور یک جانبه زرادخانه خود را کاهش دهد، آن را محدود کند یا وارد مذاکرات کنترول تسلیحات شود. این نشانه نگران کننده ای است که نشان می دهد دیدگاه های ایالات متحده در مورد پایه های ثبات در روابط قدرت های بزرگ فقط خودشان است و چین در آن شریک نیست. هدف اصلی کنترول تسلیحات این است که به تقویت ثبات در روابط بین کشورها کمک می کند.
اگر دولت داوطلبانه از کلاس معین تسلیحات امتناع می ورزد یا آن را محدود می کند، او به سایر دول نشان می دهد که جاه طلبی های آن محدود بوده و ثبات استراتژیک را حفظ می کند. با پیوستن به رژیم کنترل تسلیحات، چین می تواند نشان دهد که دارای ارزش های کنترول تسلیحات است و به دنبال اقدامات اعتماد سازی است که به ثبات کمک می کند. علاوه بر این ، او نشان می دهد که او یک قدرت است که از وضع موجود پشتیبانی می کند. در اصل، این به چین اجازه می دهد تا اهداف صلح آمیز خود را نشان دهد.
موجودیت چنین شرایطی بدان معنی است که ثبات استراتژیک بعید نیست. به احتمال زیاد چین در تلاش برای برتری است که یک عامل بی ثبات کننده است ، در حالی که ایالات متحده باید اطمینان حاصل کند که این اتفاق هرگز رخ نمی دهد و باید خود را برای بازگشت به مسابقه تسلیحات آماده کند.