به گزارش اسپوتنیک به نقل از رسانه ها، برخلاف شعارهای حکومت در راستای سهم‌دهی زنان در تصمیم‌گیری‌ها، در بیشتر نشست‌های اخیر و مهم رییس‌جمهور غنی با چهره‌های سیاسی هیچ زنی حضور نداشته‌اند.
به‌گونه نمونه، در مراسم امضای توافق سیاسی میان اشرف غنی و عبدالله عبدالله هیچ زنی حضور نداشت و همه مردان بودند.
در تصویرهای شام چهار شنبه که رییس‌جمهور در‌باره مسایل ملی، سیاسی و اوضاع کنونی کشور با چهره‌های سیاسی و جهادی گفتوگو کرده‌است نیز هیچ زنی دیده نمی‌شود.
و همین‌طور در دیدار رییس‌جمهور، ریس شورای مصالحه ملی و شماری از مقام‌های حکومت با زلمی خلیل‌زاد هیچ زنی نیست.
شهیلا فرید، عضو هیات گفتوگو کننده صلح حکومت با طالبان در این باره گفت: «سیاست مداران شهروند مدار باید در تصمیم‌های بزرگ حکومتی یا تصمیم‌های بزرگ دولتی حضور تمام شهروندان را تضمین کند، ولی متاسفانه زنان در اولویت کاری اینان قرار ندارد. زمانی که فشارهای جامعه زنان وجود نداشته باشد، خواه مخواه، اینان زنان را فراموش می‌کنند.»
این برخورد ریاست‌جمهوری با زنان واکنش‌هایی را در شبکه‌های اجتمای نیز برانگیخته‌است.
شهرزاد اکبر، رییس کمیسیون مستقل حقوق‌بشر در صفحه تویترش نگاشته‌است: «یعنی در مسایل ملی و سیاسی و اوضاع جاری کشور فقط دیدگاه مردان مهم است؟ زنان کجایند؟ و در این شرایطی‌که بحث صلح و جنگ مهم‌ترین بحث است، چرا زنان عضو تیم مذاکرات شامل این دیدارها نیستند؟ نگرانم که دستاوردهای کوچک و ناکافی مشارکت سیاسی زنان نیز حالا از دست برود».
همین‌گونه فوزیه کوفی، رهبر موج تحول و عضو هیات گفت وگو کننده صلح حکومت با طالبان نیز نگاشته‌است: «جناب رییس‌جمهور تغییر عرف و عادت کار سختی است. در افغانستان قرن‌ها است تصور ذهنی ما از رهبران سیاسی همان مردان با عمامه و نکتای است. تغییر این عادت عملی است، در صورتیکه اراده برای آن باشد.»
منِیژه رامزی، استاد دانشگاه نیز گفت: «این موضوع از یک جهت نشان می‌دهد که حکومت افغانستان بدون حضور طالبان برای آنان نشان می‌دهد که ما نقش زنان را فعلا به حاشیه کشانید ایم.»
صدیق صدیقی، سخن‌گوی رییس‌جمهور اما در پاسخ به این واکنش‌ها در تویترش نگاشته‌است: «در پنج سال گذشته، راهکار رییس‌جمهور در بخش تقویت زنان و ادغام سیاسی نمادین نه بل یک راهکار با معنا بوده‌است تا ظرفیت زنان را بیشتر بسازد و آنان را در سطوح تصمیم ګیری بیاورد. این راهکار در آینده نیز پابرجا خواهد ماند.»
راه نیافتن زنان در اتاق‌های رای‌زنی و تصمیم‌های بزرگ ملی و سیاسی کشور نخستین بار نیست که واکنش‌های تند زنان و مردان را به همراه داشته است. اما با آن هم این برخورد از سوی ریاست‌جمهوری و رهبران حکومت بارها می‌شود که تکرار شده‌است.