ایوان دانیلوف در مقاله منتشره در خبرگزاری ریا نووستی می نویسد، ولی دو اپیدمی – کرونا ویروس و اتهامات علیه چین که با تلاش های «آویختن» مکلفیت های جبران تریلیون ها دالر خسارات اقتصادی به ایالات متحده، انگلیس یا آلمان همراه می باشند، ما را به این تفکر وادار می سازد که آیا جهان به سوی رویارویی نظامی پیش میرود یا خیر.
آژانس رویترز مطلب اختصاصی را منتشر کرده که در آن گفته شده که مرکز عمده سیستم امنیت ملی چین گزارشی تحلیلی را ترتیب کرده که ماهیت آن را ضرورت آمادگی برای جنگ واقعی (نه «سرد»، بلکه «داغ») با ایالات متحده امریکا تشکیل میدهد.
آژانس انگلیسی با استناد بر منابع خود در پیکن که گویا این سند را دیده، اما به دلیل امنیت خودشان حتی از دادن بخشی از آن خودداری کردند، گزارش داده است. ولی حتی خواندن کوتاه در نوار یک آژانس معتبر کافی بود، تا در ساحه اطلاعات غربی شوک ایجاد کند: در هر صورت، جنگ واقعی خوش بینانه ترین سناریو در زمینه پاندیمی نمی باشد.
این دلیل اطلاعاتی را میتوان خیال پردازی غنی آژانس لندن دانست، اما دو عرصه وجود دارد که از انجام این کار ممانعت می کند. اول اینکه، تاریخ به ما می آموزد که امپراتوریهای بزرگ اغلب دوست دارند، با سوق نمودن خشم مردم به سمت دشمنان خارجی، توجه مردم خود را از بحرانها منحرف کنند، به خاطر نبرد (احتمالاً مسلحانه) که با آن ملت می تواند حتی به دور یک رهبر نسبتاً غیرمحبوب بسیج گردد. ثانیا اینکه، اگر نزاکت بیش از حد را کنار بگذاریم، می توان گفت که شروع جنگ هنگام پاندیمی امر کاملاً آمریکایی است، و این اصل که "هیچ بحرانی نباید بیهوده تلف شود" برای سبک تفکر استراتژیست های واشنگتن کاملاً مناسب است. و در واقع: چین عراق و ایران نیست، بلکه یک مخالف جدی است، مبارزه با آن به اقدامات بسیار جدی نیاز دارد و برای اطمینان از این که جنگ تمام عیار یا حداقل یک جنگ مالی سخت (با تحریم های "مدل ایرانی") توسط بخش قابل توجهی جامعه پشتیبانی خواهد شد، به سادگی دستیاب شده نمی تواند. این بدان معنی است که اپیدمی کرونا ویروس (که خوشبختانه بنابر تصادف برای "عقاب های واشنگتن" برای اولین بار در چین کشف شد) توسط هواداران خط سخت ضد چینی می تواند به عنوان فرصتی بی نظیر تلقی شود که تکرار نخواهد شد و باید از آن بطور سریع و قاطع استفاده شود.
منابع (رویترز) خبر دادند: "در گزارشی که در اوایل ماه جاری از سوی وزارت امنیت ملی به رهبری عالی پیکن، بشمول رئیس شی جینپینگ ارسال شده، در این باره نتیجه گیری شده که احساسات جهانی ضد چینی به بالاترین حد(از زمان) سرکوب اعتراضات در میدان تیانمنمن در سال 1989 رسیده است. « در نتیجه، پیکن پس از پاندیمی، با موجی از احساسات ضد چینی از جانب ایالات متحده به مثابه رهبر روبرو خواهد شد و باید به بدترین سناریوی ( در صورت تحقق) به منازعه مسلحانه بین دو قدرت جهانی آماده شود».
نشریه امریکایی Vox نتیجه گیری را ساده تر و مستقیماً فورمولبندی نموده است: "چین معتقد است که واکنش جوابیه نسبت به (اقدامات چین در طول اپیدمی) کرونا ویروس می تواند به جنگ تمام عیار با امریکا منجر شود."
شاید طرفداران برخورد معقول نسبت به واقعیت ماحول بتوانند "عقاب های واشنگتن" را متقاعد کنند که یک جنگ تمام عیار با چین مفکوره بسیار بدی است، حداقل بنابر این که چین یک قدرت هسته ای است و عواقب چنین درگیری بسیار سنگین خواهند بود.
اما احتمال اینکه کسی بتواند جلوی لنگر تحریم علیه پیکن را بگیرد، خیلی زیاد به نظر نمی رسد. اگر جنگ تمام عیار تحریم ها بین ایالات متحده و چین آغاز شود، دیگر هیچ اثری از سیستم اقتصادی کنونی در سیاره زمین با جریان های مالی جهانی و زنجیره های تولید جهانی وجود نخواهد داشت. می توان نتایج چنین درگیری دیپلوماتیک و اقتصادی را پیش بینی کرد و برخی کارشناسان آمریکایی در حال انجام این کار هستند:
مجله معتبر Foreign Policy که منازعات جهانی آینده و هرج و مرج جهانی را مشاهده میکند، می نویسد:« با وجود تمام تلاش های جبهه ایدئولوژیک در پیکن و واشنگتن، حقیقت ناخوشایند این است که احتمالاً چین و امریکا از این بحران بیرون خواهند آمد و به طور قابل توجهی تضعیف خواهند شد. نه Pax Sinica جدید و نهPax Americaana رشد نخواهند کرد. در عوض، هر دو قدرت در داخل و خارج از کشور تضعیف می شوند. در نتیجه، یک حرکت آهسته اما پایدار به سمت هرج و مرج بین المللی در همه چیز از امنیت بین المللی گرفته تا تجارت و اقدامات برای مبارزه با بیماری همه گیر ادامه خواهد یافت و هیچ تنظیم کننده ای (جهانی) وجود نه خواهد داشت. و اشکل مختلف ناسیونالیسم غیرقابل کنترول جایگزین نظم و همکاری خواهد شد. به این ترتیب، خصوصیت بی نظم اقدامات ملی و جهانی درباره مبارزه با پاندیمی هشداری است که ممکن همه چیز به مقیاس بزرگتر رخ خواهد داد."
این امکان وجود دارد که در این جنگ برنده واقعاً وجود نخواهد داشت. اما بدیهی است كه اثری از هژمونی امریكا در صورت چنین منازعه باقی نخواهد ماند.