اسپوتنیک با استناد به پولیتیکو آمریکا می نویسد: در تاریخ 30 ژانویه 1989 ، به دنبال تصمیم اتحاد شوروی برای عقب نشینی نیروهای خود از افغانستان، ایالات متحده آمریکا سفارت خود را در كابل بست و قول داد كه "ایالات متحده باز خواهد گشت".
اما نمایندگی دیپلماتیک فقط در ژانویه 2002 ، پس از بازگشت ایالات متحده به همراه سربازان خود برای سرنگونی طالبان، دوباره بازگشایی شد. امروز آینده سفارت ایالات متحده در کابل بار دیگر زیر سوال رفته است. آخرین سربازان آمریکایی پایگاه هوایی بگرام را که اصلی ترین تکیه گاه حضور نظامی آمریکا در این کشور طی 20 سال گذشته بود، ترک کرده اند. هیئت تحریریه پولیتیکو برخی از بخشهای برنامه اقدامات اضطراری سفارت ایالات متحده را بررسی کرد. طبق استانداردهای این طرح ، دیپلمات های آمریکایی در حال حاضر هم در شرایط سختی قرار دارند که احتمالاً بدتر خواهد شد.
طبق برخی تخمین های اطلاعاتی ایالات متحده ، دولت كابل می تواند فقط شش ماه پس از عقب نشینی كامل نیروهای آمریكایی سقوط كند. اشرف غنی ، رئیس جمهور افغانستان ماه گذشته در هنگام بازدید از واشنگتن گفت که کشورش "لحظه 1861" را تجربه می کند (اشاره به سال آغاز جنگ داخلی در ایالات متحده آمریکا).
این روزها ژنرال آستین میلر ، فرمانده ائتلاف تحت رهبری آمریکا در افغانستان طی یک کنفرانس مطبوعاتی هشدار داد: "اگر شرایط به همین منوال پیش برود، جنگ داخلی در افغانستان بسیار محتمل است. این جریان باید نگران کننده کل جهان باشد.
این دفعه تصمیم گیری درباره حضور دیپلمات ها در افغانستان دشوارتر از گذشته است. 30 سال پیش ، به محض رفتن نیروهای شوروی از آنجا ، آمریکایی ها علاقه خود را به افغانستان از دست دادند. آمریکا دیگر نمی تواند کشوری را نادیده بگیرد که در هرج و مرج دهه 1990 ، در آن توطئه گران حملات 11 سپتامبر 2001 را تهیه کردند و بیش از دو هزار سرباز آمریکایی در 20 سال گذشته در آن سرزمین کشته شده اند.
با توجه به حوادث دلخراش سال 2012 در شهر بنغازی لیبی، وزارت امور خارجه آمریکا تمایل به ریسک پذیری ندارد. اما مقامات آمریكایی می دانند كه تعطیل شدن نمایندگی دیپلماتیک در كابل نشانه وحشتناكی به متحدان خواهد داد. در مهلت تعیین شده توسط رئیس جمهور بایدن در 11 سپتامبر ، ناتو قرار است تقریباً 10 هزار سرباز را از افغانستان خارج کند. ران نویمان ، که از سال 2005 تا 2007 به عنوان سفیر ایالات متحده در افغانستان خدمت کرد ، گفت: "تا زمانی که سرانجام افغان ها در جنگ شکست بخورند، واقعاً تمایلی برای تعطیل سفارت وجود ندارد زیرا این امر باعث ایجاد یک فرار وحشتناک می شود."
بایدن اصرار دارد که با عقب نشینی یگان های نظامی ، آمریکا افغانستان را ترک نمی کند و به بودجه ارتش افغانستان و کمک به کشور در سطح انسانی ادامه خواهد داد.
مقامات پنتاگون می گویند پس از پایان عقب نشینی ، مأموریت ارتش آمریكا به سمت حفاظت از دیپلمات های آمریكایی و ایجاد روابط جدید با كابل پیش می رود. در حال حاضر راس ویلسون ، یک دیپلمات باتجربه ، به عنوان کاردار (و نه سفیر رسمی) به ریاست سفارت آمریکا در کابل پرداخت.
برای اطمینان از امنیت دیپلمات ها ، بایدن قصد دارد حدود 650 نفر نیرو را در سفارت حفظ کند. از سال 1989 ، سفارت ایالات متحده گسترش و تقویت شده است. قلمرو آن بیش از 145 هزار متر مربع در بخش مرکزی پایتخت افغانستان را شامل می شود و دارای چند ساختمان اداری و مسکونی است. دسترسی به محوطه سفارت کاملاً محدود است.
در ماه آوریل ، سفارت ایالات متحده در کابل "در حالت تخلیه نسبی" قرار گرفت ، اما هم اکنون حدود 4 هزار نفر از جمله کارمندان افغان ، دیپلمات ها و پرسنل قراردادی کار می کنند. به گفته یک مقام ارشد سفارت ، حدود 1400 نفر از آنها آمریکایی هستند. با شیوع جدی بیماری کووید-19 وضعیت بدتر شده است. هزاران مترجم افغان که برای ایالات متحده کار کرده اند توسط طالبان تهدید می شوند. دولت بایدن در حال کار بر روی برنامه هایی برای انتقال موقت آنها است تا زمانی که آنها ویزای آمریکا به یک یا چند کشور دیگر را دریافت کنند. اسکات وینهولد ، دستیار رئیس سفارت، گفت: "ما نگرانی را در میان افغان هایی که با آنها تماس می گیریم ، به ویژه زنان مشاهده می کنیم. ما به آنها کمک می کنیم ، سعی می کنیم به افراد مهمی که ممکن است در معرض خطر باشند کمک کنیم. "
تصمیمات امروز سفارت طبقه بندی شده است. اما هیئت تحریریه پولیتیکو "برنامه اقدامات اضطراری" سفارت در کابل را بدست آورد، که ظاهراً حدوداً سه ساله است. با این حال، نکاتی که باید درباره آنها تصمیم گیری شود، همچنان مهم هستند. برخی از آنها واضح است، مانند "حمله تروریستی در کابل یا اطراف آن و / یا درگیری های خشونت آمیز که محیط امنیتی سفارت را تهدید می کند". برخی دیگر شرایطی هم که می تواند در صورت جنگ داخلی یا تصرف کابل توسط طالبان بوجود آید توصیف می شود. به عنوان مثال، اگر"وقفه های طولانی در عملیات آب و برق رسانی وجود داشته باشد، یا تأمین سوخت ، آب ، تهیه کالاها و خدمات (از جمله وسایل ارتباطی) قطع گردد که امکان حفظ شرایط کار پرسنل مطابق با الزامات امنیتی و بهداشتی را متوقف کند."
نکته دیگری مطرح می شود، "اگر وضعیت امنیتی در افغانستان چنان وخیم شود که دولت میزبان نتواند به درخواست کمک های امنیتی پاسخ دهد. به عنوان مثال، "شیوع یک بیماری همه گیر".
با این حال، حتی سرنگونی دولت افغانستان لزوماً به تعطیل سفارت منجر نخواهد شد. جیمز کانینگهام ، که از سال 2012 تا 2014 سفیر ایالات متحده در افغانستان بود، به یاد می آورد که چگونه یک بار موشک به بالای دفتر وی اصابت کرد: "این فقط یک موشک بود و به هیچ چیز آسیب نرساند ، به جز چند کامپیوتر قدیمی". سفارت بسته شد اما با پایان حمله دوباره فعالیت خود را آغاز کرد."
كانينگهام همچنين توصيه كرد كه پس از عقب نشيني نيروهاي آمريكايي، طالبان فوراً براي تصرف كابل و سرنگوني دولت افغانستان تلاش كنند. کانینگهام گفت: اگر یک گروه شبه نظامی بخواهد "با جامعه بین المللی رابطه داشته باشد، ممکن است تصمیم بگیرند که به نفع آنها نیست." علاوه بر این ، وی افزود که بسیاری از افغانها طالبان را تحمل نمی کنند و علیه بازگشت آنها به قدرت مبارزه خواهند کرد.
بر اساس این برنامه اقدامات، اگر"دسترسی زمینی و یا هوایی" به فرودگاه بین المللی حامد کرزی در کابل "مسدود شده یا پروازهای تجاری محدود یا خاتمه یافته" باشد ، یکی از لحظات مهم و کلیدی رخ خواهد داد.
با واگذاری پایگاه هوایی بگرام به نیروهای امنیتی افغانستان، ایالات متحده از توانایی پشتیبانی هوایی از مقر نیروهای ائتلاف در کابل محروم شد. جان کربی سخنگوی پنتاگون، گفت که جزئیات توافق بین ایالات متحده و ترکیه در مورد اقدامات امنیتی در فرودگاه بین المللی حامد کرزی در حال تدوین است.
بر اساس این توافق، نیروهای ترکیه که در حال حاضر حدود 600 نفر هستند، برای تأمین امنیت فرودگاه کابل باقی خواهند ماند. با این حال ، مذاکرات با تنش های واشنگتن و آنکارا در مورد موضوعاتی مانند حمایت ایالات متحده از کردهای سوریه و خرید سامانه های موشکی ضدهوایی روسیه توسط ترکیه پیچیده است.
ترکیه انتظار دارد که سایر کشورها نیز در انجام وظیفه تأمین امنیت فرودگاه کابل مشارکت کنند. گزارش شده است که چند صد نظامی آمریکایی برای کمک به نیروهای ترکیه به طور موقت باقی می مانند.
در هفته های اخیر، جنگجویان طالبان نیروهای بی روح افغان را از بسیاری از مناطق بیرون رانده اند ، اغلب بدون درگیری نظامی. بر اساس تجزیه و تحلیل بیل روجیو سردبیر مجله "جنگ طولانی" چاپ بنیاد دفاع از دموکراسی ها ، سربازان تسلیم شده افغان زرادخانه های بزرگ مخفی سلاح های تهیه شده از آمریکا را باقی گذاشتند، از جمله مهمات و هامرهای زرهی و همچنین وسایل دید در شب و سایر تجهیزات. روجیو گفت که از زمان اعلامیه بایدن در باره عقب نشینی آمریكا ، طالبان بیش از 80 ولسوالی از 407 ولسوالی افغانستان را تصرف كرده و در حال حاضر 157 ولسوالی را تحت كنترل خود دارند.
از سال 1989 میلادی ، آمادگی ایالات متحده برای به خطر انداختن جان دیپلمات های خود دائما در حال پیشرفت است. در سال 2004 ، بیش از یک سال پس از حمله به عراق ، ایالات متحده سفارت خود را در بغداد بازگشایی کرد. سفارت ایالات متحده در بغداد اکنون مجموعه ای عظیم از ساختمانهایی به اندازه واتیکان است و دائماً در معرض تهدیدهای امنیتی است. هنگامی که شورشیان در اوایل سال 2005 با شلیک موشک به سفارت حمله کردند، دو آمریکایی کشته شدند. در زمان ترامپ ، ایالات متحده كنسولگری خود را در شهر بصره عراق بست و دلیل آن تهدیدهای ایران بود. سال گذشته ایالات متحده هشدار داد كه اگر دولت عراق برای دفع حملات موشكی اقدام نكند، سفارت آمریكا می تواند تعطیل شود. اما هنوز بسته نشده است.
یکی از این حوادث کشته شدن چهار آمریکایی از جمله سفیر آمریکا در لیبی کریس استیونس در سال 2012 در نتیجه حمله ستیزه جویان به شهر بنغازی بود. این امر وزارت امور خارجه را نگران کرده و یکی از دلایلی بود که امروز در برخی کشورها دیپلمات های آمریکایی در شرایط سخت و تقریباً منزوی کار می کنند (دیپلمات های آمریکایی منتصب به لیبی از تونس کار می کنند).
در مورد افغانستان می شود گفت که سقوط دولت می تواند بیش از آنچه ناظران پیش بینی می کنند، طول بکشد. سی سال پیش، دولت محمد نجیب الله چند سال پس از عقب نشینی اتحاد شوروی ، به دلیل کمک های اقتصادی و نظامی که مسکو همچنان به کابل ارائه می داد ، دوام آورد. اما فروپاشی اتحاد شوروی در سال 1991 به معنای پایان این کمک ها بود و تا آوریل 1992 ، نجیب الله سرنگون شد. گروه های شورشی افغان در میان خود جنگیدند و بیشتر کشور توسط اسلام گرایان فوق محافظه کار طالبان به اسارت درآمد.
در سال 1996 ، طالبان نجیب الله را که در ساختمان دفتر سازمان ملل متحد در کابل پناهنده شده بود ، ردیابی کردند. آنها وی را کشتند و جسد شکنجه شده را به عنوان هشداری به افغانها و خارجی ها درباره روزهای تاریک پیش رو، به برج فنی نزدیک کاخ ریاست جمهوری آویزان کردند.
