این سیلو دستگاه ذخیرهٔ گندم به ظرفیت ۲۰ هزار تُن، آسیاب آن ظرفیت ۶۰ الی ۹۰ تُن و دستگاه نان‌پزی آن ۵۲ تُن ظرفیت داشت.
سیلوی کابل، نان مخصوص سیلو، ناشتا و روت تولید می‌کرد و میان شهروندان کابل مشتریان فراوان داشت.
در آغاز سال‌های ۱۳۷۱ و در جریان جنگ‌های داخلی سیلو از فعالیت باز ماند و وسایل آن دزدی و به فروش رسید.
انجنیر ذکریا رسولی، معاون امور فنی و تولیدی سیلوی مرکز می‌گوید:
«پس از جنگ‌های داخلی تقریبا تمام بخش‌هایی این تصدی فلج شد. پس از بهتر شدن نسبی وضعیت ما توانستیم دستگاه ذخیرهٔ گندم و بخش‌هایی از آسیاب‌ها را فعال کنیم».
به گفتهٔ او در حال حاضر ۳۸ هزار تُن گندم در ذخیره‌هایی این تصدی موجود است و تلاش می‌کنند تا بخش نان‌پزی را دوباره فعال کنند.عتیق‌الله بی‌قرار، رییس سیلوی کابل است. او با دست خالی اما متعهد تلاش می‌کند ماشین‌های بازمانده از جنگ را یک بار دیگر روشن کند. کاری که مشکل است اما ناممکن نه.
آقای بی‌قرار می‌گوید:
«به کمک رفیق‌ها و کارمندان سابقه‌دار سیلو قرار است دوباره به فعالیت آغاز کنیم. در طول دو هفتهٔ گذشته ما توانستیم ماشین‌های کهنه و فرسوده را دوباره فعال کنیم. خواست ما از دولت این است که توجه لازم را داشته باشند و ما را در این کار همکاری کنند».
اتحاد جماهیر شوروی سابق حدود هفتاد سال پیش پنج سیلو را در بزرگ‌شهر‌های افغانستان اعمار کرد.
این سیلو‌ها با طرح ساختمانی یک‌سان در ولایت‌های کابل، مزار، پلخمری، قندهار و هرات ساخته شد و روزگاری برای سربازان نظامی و شهروندان افغانستان نان و روت خوش‌مزه تهیه می‌کرد.
