شماری از شهروندان در صفحات اجتماعی این اعلامیه وزارت معارف را «مسخره» خوانده اند، چون به باور آنها، ریاست معارف کابل جدا از وزارت معارف کار نمی‌کند.
بلقیس روشن، نماینده مردم در مجلس نمایندگان در گفت‌و‌گو با اسپوتنیک افغانستان می‌گوید:
«من به این باور هستم افراد که در راس سه قوه قرار دارند بخصوص قوه اجراییه که وزارت معارف جز از آن است، به ظاهر دیموکرات اما در درون طرف‌دار و دنبال‌گر بنیادگرایی در افغانستان اند».
خانم روشن می‌گوید، رنگینه احمدی، وزیر معارف، شبیه مولوی انصار است اما در نقش خانم و با چادر.
او در ادامه می‌گوید: «از تدریس دانش‌آموزان در مساجد تا منع ترانهخوانی دختران کار برنامه‌ریزی شده و ذهنیت سازی برای آمدن طالبان است».
پس از بالا گرفتن واکنش‌ها در برابر تصمیم وزارت معارف، احمد سرمست، رییس انستیتوت ملی موسیقی افغانستان در حالی که این اقدام وزارت معارف را تکان‌دهنده می‌خواند می‌گوید:
«زمانی‌که خبر صلب حقوق ترانهخوانی دختران بالاتر از دوازده سال را شنیدم برایم تکان دهنده بود نه بخاطر انستیتوت؛ به این دلیل که فکر می‌کردم چگونه ممکن است به این سادگی حقوق انسانی یک کتله وسیع از جامعه را به اساس جنس قربانی تفکر عقب‌گرایانه‌ی خود کنیم».
انستتیوت ملی موسیقی افغانستان مکتب موسیقی در کابل است که توسط احمد سرمست ایجاد شد و در سال ۲۰۱۰ با همکاری وزارت معارف افغانستان گشایش یافت. این انستیتوت که موسیقی افغانستان و موسیقی غربی را تدریس می‌کند، در سال ۲۰۱۸ جایزه موسیقی پولار را دریافت کرده است.
این مکتب تنها نهاد رسمی است که دختران و پسران برای آموختن موسیقی در آنجا تلاش می‌کنند و بیشتر این دانش‌آموزارن دختران اند.
این انستیتوت در اولین ساعات نشر مکتوب وزارت معارف کمپاین به نام «#من‌صدایم‌هستم» را به راه انداخت که با استقبال بی‌شماری رو‌به‌رو شد.
آقای سرمست در ادامه می‌گوید:
«این تصمیم وزارت آگاهانه یا ناآگاهانه راه را برای طالبانی ساختن سیستم تعلیم و تربیه افغانستان و محدود ساختن فعالیت‌های اجتماعی و فرهنگی دختران در پی دارد».
فریحه ایثار، یکی از مدافعین حقوق زن است که در نخستین ساعات نشر مکتوب مبنی بر ترانه نخواندن دختران بالای دوازده سال دست به واکنش زده و در مقابل تصمیم وزارت جبهه گرفته و از حق ترانهخوانی دختران دفاع کرد.
خانم ایثار در گفت‌و‌گو با اسپوتنیک افغانستان می‌گوید:
«تصمیم وزارت معارف یک تصمیم عمدی و برنامه‌ریزی شده است. این تصمیم ضد ارزش‌های حقوق بشری و احکام نافذه افغانستان بخصوص قانون اساسی است».
خانم ایثار، باور دارد که اگر همچین تصمیم پی‌در‌پی گرفته شود؛ ضربه مهلکی به تمدن فرهنگ و هنر خواهد بود و این جای نگرانی است.
ایثار در ادامه می‌گوید: «خانم رنگینه با رای نیاوردن از مجلس نمایندگان یک فرد بی‌صلاحیت است و برای مردم یک وزیر فاقد صلاحیت است که سخنان او مرجع اجرایی ندارد».
با وجود این همه، در انستیتوت ملی موسیقی افغانستان، مینه کریمی، در اتاقی مشغول تمرین موسیقی است. باشنیدن صدای که مینه از آله‌ی (چیلو) موسیقی‌اش بیرون می‌دهد برای روح آدم آرامش می‌بخشد. هنگام شنیدن این موسیقی می‌خواهی هیچ بشری قادر به متوقف کردن این صدا نباشد و تا نهایت جان بشنوی.
مینه کریمی می‌گوید: «زمانی‌که این تصمیم را شنیدم متعجب شدم! ما نسل جوان برای فردای روشن‌تر نسل دیگرکار می‌کنیم نه این‌که آزادی‌های‌شان گرفته شود. ما جوان‌های امروز هیچ وقت به گذشته برنمی‌گردیم و اجازه نمی‌دهیم که طالبان برگردند».
مینه در حالی این سخنان را می‌گوید که در جریان این واکنش‌ها نوار تصویری از او در شبکه‌های اجتماعی دست به دست می‌شود که او به مناسبت هشتم مارچ، روز همبستگی زنان جهان اجرای دارد که در اخیر می‌گوید:
«این آهنگ در سه بخش ساخته شده است و بخش سوم آن نا تمام است این بیان‌گر یک واقعیت است آن هم این‌که نشان‌دهنده مبارزه نا تمام زنان است. این آهنگ را زمانی تمام خواهم کرد که همه بانوان در افغانستان به حقوق و آرزوهای‌شان رسیده باشند».
واکنش‌ها همچنان در برابر تصمیم وزارت معارف افغانستان ادامه دارد؛ آنچه شهروندان خواهان آن اند، کناره‌گیری وزارت معارف از تصمیم‌هایش مبنی بر منع ترانه خوانی دختران بالای دوازده سال بوده و می‌خواهند حکومت از چراغ سبز نشان دادن برای طالبان دست بکشد.
با وجود تلاش‌های ما برای دانستن موضع طالبان در این مورد، موفق به کسب نظر سخنگویان طالبان نشدیم.
