دانییل دیویس (Daniel Davis) در مقاله خود در نشریه The National Interes (امریکا) می نویسد، براساس یک مطالعه ، در طول جنگ در عراق که از سال 2003 تا 2011 توسط ائتلاف به رهبری ایالات متحده انجام شد، 405000 عراقی به دلیل خصومت ها به طور مستقیم یا غیرمستقیم کشته شدند. و در سال 2001-2015 در نتیجه جنگ در افغانستان، 91 هزار 991 نفر دیگر جان باختند. درمجموع، در سه کشور، آمار تلفات در مدت زمان 15 ساله 796991 نفر بوده است.
اگرچه آمار تلفات در این جنگها بسیار مبهوت کننده است، ولی به هیچ وجه با کشته شدگان در نبرد استالینگراد که هنوز وحشیانه ترین و خونین ترین نبرد جهان شمرده میشود، مقایسه شده نمی تواند. براساس برآوردهای ناچیز، تعداد غیرقابل تصور- 1.9 میلیون سرباز آلمانی و شوروی و همچنین غیرنظامیان، در این جنگ در شش ماه جان باختند.
در جون سال 1941، هیتلر دستور حمله ی غافلگیرانه به اتحاد جماهیر شوروی را صادر كرد. در طول بیشترین مدت سال آینده، ارتش آلمان علیه اردوی شوروی تحت فشار قرار گرفت، در حالی که هزاران کیلومتر مربع از خاک اتحاد جماهیر شوروی را اشغال کرده بود.
در اگست سال 1942، اردوی ششم آلمان به نزدیکی مرکز صنعتی این کشور به سمت سواحل والگا پیشروی کرد. در صورت موفقیت، نازی ها می توانستند مسیر والگا را قطع کنند و به طور بالقوه مسکو را از فرصت ادامه جنگ محروم کنند. برای انجام این کار، آنها مجبور شدند، شهر دیگری - استالینگراد را اشغال کنند.
قبل از جنگ، جمعیت استالینگراد 400 هزار نفر بود. بندر کلیدی رودخانه ای در اینجا واقع شده بود، و همچنین بسیاری از شرکتهای نظامی و غیرنظامی از اهمیت زیادی برخوردار بودند. از آنجایی که این شهر به افتخار رهبر اتحاد جماهیر شوروی، جوزف استالین نامگذاری شده بود، هیتلر به ویژه به اشغال این شهر علاقه مند و آن را ضربه شخصی به رهبر اتحاد جماهیر شوروی می دانست. و استالین نگه داشتن استالینگراد و نه دادن امکان به هیتلر جهت اشغال این شهر که بنام وی مسمی شده بود، وظیفه بسیار مهمی می دانتست.
استالینگراد از نظر نظامی از اهمیت بالایی برخوردار بود، اما با توجه به اینکه از نظر روانی برای استالین و هیتلر چقدر مهم بود، نقش آن رشد کرد و شاید حتی از مسکو، پایتخت کشور نیز از اهمیت بیشتری برخوردار بود. بهای که هردو لشکر مایل به پرداخت برای این شهر بودند، از هزینه نظامی فراتر رفت. و این تمایل را نمی توان چیزی غیر از جنون چیزی دیگر دانست.
در مراحل اول نبرد استالینگراد، آلمانی ها به سرعت موفقیت چشمگیری کسب کردند. نازی ها با استفاده از طیارات، تانک ها، توپخانه، هاوان و سایر سلاح های سنگین به این شهر و مدافعان آن حمله کردند و عملاً با مقاومت روبرو نشدند. در اوایل سپتامبر سال 1942 ، آلمانی ها به پیشرفت خود ادامه دادند، اما سرعت حمله به طور قابل توجهی کاهش یافته است.
در نتیجه بمباران های وحشیانه کتلوی، ساختمان های شهر به ویرانه ها تبدیل شدند. فرماندهی اتحاد جماهیر شوروی دست به تدوین تاکتیک های دفاعی با استفاده از ساختمان های تخریب شده زد که به طور غیرعادی، به مثابه پناهگاه برای مدافعان شهر مبدل شدند.
ولی، تا ماه نوامبر، در نتیجه حمله قاطع، نیروهای آلمانی خط دفاعی اتحاد جماهیر شوروی را تحت فشار قرار دادند و به والگا رسیدند. در آن زمان، ضرر و زیان طرفین به صدها هزار نفر رسیده بود و خشونت درگیری ها در هر دو طرف خط مقدم فراتر از بشریت بود.
برای نبرد کنندگان، مفاهیمی مانند خیر و شر، اخلاق و شرافت دیگر وجود نداشت. نبرد استالینگراد به معنای واقعی کلمه به مبارزه حیوانی برای بقا تبدیل شده بود.
فیلم هالیوود) Enemy at the Gates, 2001) نبرد تن به تن بین تک تیراندازهای آلمانی و روسی را نشان می دهد. برای هر دو طرف، تک تیراندازها به یکی از مخالفان سرسخت تبدیل شدند. از آنجا که می توانستند از مسافت طولانی شلیک کنند، سربازان هرگز احساس امنیت نمی کردند و اغلب توسط تیراندازها حتی در مکان هایی که آنها را امن می دانستند، هدف تیراندازی قرار می گرفتند.
نبرد خونین استالینگراد در فبروری سال 1943 به پایان رسید، هنگامی که قوماندان اردوی ششم ویرمخت، ژنرال فردریش پاولوس (Friedrich Paulus)، به همراه 90 هزار سرباز خود، تسلیم نیروهای شوروی شد.
پس از آنکه ارتش سرخ نازی ها را در کرانه دریای والگا متوقف کرد، برای دو سال آینده دیگر با بی رحمانه آلمانی ها می راند. آخرین مرحله این راهپیمایی پیروزمند او سقوط برلین، کشته شدن آدولف هیتلر و پایان جنگ خواهد بود.
از بین 90 هزار آلمانی که به اسارت اتحاد جماهیر شوروی درآمدند، کمتر از 6000 زنده مانده بودند و توانستند وطن خود را دوباره ببینند، و آنها هم فقط در اواسط دهه 1950 به آلمان بازگشتند.
هرقدر که جنگ ها در شرق نزدیک به نظر شما در طی پنج سال گذشته وحشتناک و غیرانسانی بودند که فکر می کنیم جنگ ها در خاورمیانه در طی پنج سال گذشته بوده است (و آنها واقعا، به خصوص برای غیرنظامیان فقیری که بین دو آتش گرفتار شده بودند، وحشتناک بودند)، این جنگ ها فقط سایه ای از جنگ های گذشته است.
بگذار این سایه ها هرگز برنگردند.
