به گزارش اسپوتنیک، در ابتدای تکثر مرض کرونا، فیلم های مستند از ایتالیا در شبکه های اجتماعی ظاهر شد که در آن همسایه ها در بالکن های خود یکجا با یکدیگر آواز می خوانند. این روند در اسرائیل، اسپانیا، عراق، ایالات متحده، فرانسه، لبنان، هند، آلمان و سایر کشورها نیز مشاهده شده است. اما جالب بود که مردم نه تنها به آواز خواندن به پشت بام و بالکن خود، بلکه به اینترنت نیز یکجا آواز خواندند.
این نیاز به برقراری ارتباط، بخصوص از طریق موسیقی، به ویژگیهای اساسی زندگی انسان اشاره می کند. انسان موجودی اجتماعی است. برخی از دانشمندان ادعا دارند که در سطح بیولوژیکی، "مغز اجتماعی" نسبت به سایر گونه ها توسعه یافته است. بنابراین، ما انسانها نیاز بیولوژیکی برای ایجاد روابط و همکاری با یکدیگر داریم.
این امر در استرس فیزیولوژیکی و روانی که هنگام انزوا ایجاد می گردد، ابراز می شود و تمایل ما را به برقراری ارتباط با افراد دیگر تقویه می کند.
نکته جالب اینجاست که فقط فرستادن پیام با یکدیگر یا برقراری تماس تلیفونی نمی تواند نیاز ما را به طور کامل برطرف کند. ما باید به گونه ای ارتباط برقرار کنیم که "مغز اجتماعی" با آن در سطح عاطفی طنین انداز شود.
مطالعات نشان می دهد که وقتی ما با هم آواز می خوانیم ، "مغز اجتماعی" ما برای تولید اکسی توسین فعال می شود. این هورمونی است که ارتباط نزدیکی با یکدیگر دارد. وقتی در تعامل شخصی با یکدیگر هماهنگ می شویم و هنگامی که به کسی نزدیک می گردیم، بنابراین برخی او را هورمون "آغوش" یا "عشق" می نامند. فعالیت های اخیر در زمینه موسیقی نشان داده است که وقتی ما با هم می خوانیم ، اکسی توسین بالا می رود. مهم نیست که چطور و چرا.
اما نه تنها آواز خواندن باعث افزایش سطح این هورمون می شود. مطالعه دیگر نشان داد که اکسی توسین پس از گوش دادن به موسیقی نیز افزایش می یابد.
