البرتو روژاس (Alberto Rojas) و پابلو پاردو (Pablo Pardo) در نشریه El Mundo (اسپانیا) می نویسند، امپراتوری ها چگونه می میرند؟ به عبارت دیگر، آیا کسی آنها را نابود می کند، یا این اتفاق به خودی خود رخ می دهد؟ یا هر دو به طور همزمان؟ در تاریخ نمونه های مختلفی از امپراتوری ها وجود دارد که دولت مرکزی تنها قدرت اسمی را در اختیار داشت، در حالی که قدرت واقعی بین چندین سرزمین و گاه حتی مستعمرات تقسیم می شد که تقریبا مستقل بودند.
مثلاً امپراتوری پارس را از زمان داریوش بگیرید که مانند خانه ای کاغذی به دست اسکندر کبیر از هم فرو پاشید، یا امپراتوری روم مقدس که توسط ناپلئون در سال 1806 منحل شد. این امپراتوریها به درستی اداره نمی شدند. بنابراین، بطور مثال، از تجربه فارسی، کلمه "ساتراپ" که به بسیاری از زبانها آمده، به معنی "شخصی که به طور ستمگرانه و خودسرانه به نفع قدرت شخصی خود و به ضرر منافع امپراتوری حکمروایی می کند، نشان می دهد." "ساتراپ" مدرن از واژه فارسی باستان گرفته شده که 28 قرن پیش والیان ولایات امپراتوری پارس را به این نام یاد میکردند.
ساتراپ های امپراتوری های اروپا
امپراتوری روم که به دلیل جنگهای مداوم و بحرانهای جمعیتی و اقتصادی فروپاشید، به قسمتهایی تقسیم شد تا حاکمان آنها بتوانند مالیات بیشتری نسبت به خود روم جمع کنند. این مناطق به چنان استقلال رسیدند که بدون بحث مقدماتی با پایتخت، مستقلانه تصمیم گیری میکردند. در نتیجه، از امپراتوری روم سابق در نقشه فقطه نشانه باقی ماند. امپراتوری قدرت خود را از دست داد که تنها پس از تقسیم آن به قسمت های غربی و شرقی به آن بازگشت.
ضمن بازگشت به امروز، می توان گفت که از برکت کرونا ویروس مشخص شد که برخی "امپراتوری ها" امروز در لبه پرتگاه قرار دارند. یکی از آنها آشکارا اتحادیه اروپا است. به گفته ریچارد هاس، مقام سابق سیاست خارجی امریكا که اکنون رئیس شورای روابط خارجی می باشد، كرونا ویروس "به مثابه تسریع کننده تاریخی عمل می كند". وی همچنین خاطرنشان نموده که وضعیت فعلی "روند بی اعتبار کردن و خودمختاری" اتحادیه اروپا است. رهبران این کشور ها هنوز به بحران اقتصادی ناشی از کرونا ویروس پاسخ نداده اند. با تصمیم شورای اروپا، وجوه از بودجه برای احیای اقتصاد فقط در تاریخ 1 جون اختصاص خواهد یافت.
این بدان معنی است که از لحظه بروز این بیماری در اروپا تا زمان رهایی در تاریخ 1 جون، سه ماه می گذرد. در این دوره، سیاست واکنش نسبت به پاندیمی به افراط گرایی ملی شده بود - پاریس و برلین آنقدر نسبت به « امر مشترک اتحادیه اروپا» بی تفاوت بودند که فرانسه و آلمان حتی صادرات ماسک های حفاظتی از قلمرو خود را ممنوع کردند. تنها نهاد اروپایی که به سرعت واکنش نشان داد، بانک مرکزی اروپا (ECB)، سازمانی بود که پایه و اساس بروکراسی مؤثر امپراتوری است، اما قدرت سیاسی ندارد. کمیسیون اروپا که بسیار بیشتر به اراده سیاسی هر یک از کشورهای عضو خود وابسته است، هنوز به طور جدی به بحران پاسخ نداده است.
اتحادیه اروپا در همه بحران ها خوابرده بود
در سالهای اخیر، اتحادیه اروپا به هیچ وجه به بحران ها پاسخ نداده است: سقوط بانک سرمایه گذاری برادران لمن در سال 2008، بحران بدهی در یونان، ایتالیا، پرتگال، ایرلند و اسپانیا یک سال بعد، بحران مهاجرت سال 2015 و خروج انگلیس از اتحادیه اروپا - هیچ پاسخی مناسب از " مرکز اروپا دریافت نکرده اند.
در همه این موارد، شهروندان اروپایی به آلمان نگاه می کنند، کشوری که به دلیل تأثیر اقتصادی آن، می تواند قاره را رهبری کند. از زمان شکل گیری جمهوری فدرال آلمان در سال 1949، آلمان هیچگاه قدرت امروز را در اختیار نداشت. ولی آلمان نمی خواهد و نمی تواند اتحادیه اروپا را رهبری کند.
در عین حال، کشورهای اروپایی دیوانه وار جهت ایجاد وانمود ساختن حضور ظاهری خود در سازمان های بین المللی تلاش می ورزند و جهت تأثیرگذاری بر سیاست های خود در این سازمان ها سعی نمی ورزند. اما علیرغم انتقادهای مکرر، سازمانهای بین المللی بخوبی می توانند از عهده مشکلات جهانی مانند پاندیمی کرونا ویروس برآیند. صندوق بین المللی پول برنامه ای را برای کمک به کشورهای در حال توسعه که از کرونا ویروس بیشترین آسیب دیده، در دست اجرا دارد. در سال 2017، بانک جهانی قبلاً "اوراق بهادار پاندیمی" را در صورت بروز فاجعه احتمالی، مشابه آنچه که تمام جهان از آن فعلاً رنج می برد، نشر کرده بود.
