ولف ویکتور مولف مقاله می نویسد، طبق شرایط اساسی این توافق، مخالفان مسلح متعهد هستند که دیگر به اردوی امریکا و متحدان آنها از ناتو حمله نکنند و همچنین هیچ گونه روابطی با القاعده* و دیگر ساختارهای تروریستی حفظ نکنند.
ایالات متحده قول می دهد که نظامیان خود را در چند مرحله خارج سازند و به طالبان* کمک کند، تا فرصتی برای شمول در قدرت در جریان مذاکرات بین الافغانی داشته باشند.
اگر شرایط کاهش خشونت ها رعایت شوند، در دهه دوم مارچ، مذاکرات بین الافغانی باید در افغانستان آغاز شود.
درگیری، پشت درگیری ...
این توافقنامه به مثابه موفقیت بزرگ دیپلوماسی ایالات متحده در حل و فصل اوضاع نظامی-سیاسی در افغانستان به جامعه جهانی ارائه شد. اما در اوایل ماه مارچ، ستیزه جویان به شدت فعالیت های رزمی را از سر گرفتند. براساس گزارش رسانه های بین المللی، آنها در 16 ولایت به نیروهای اردو و پولیس افغانستان حمله کردند و طبق اطلاعات در سرویس های ویژه محلی، جغرافیای حملات گسترده تر از این است - این 28 ولایت، از جمله، ولایات شمالی قندوز و بلخ است.
معلومات
در قندوز، در تاریخ 1 و 2 مارچ، نزدیک به سی نفر از نظامیان جان باختند و تعداد زیادی نیز زخمی شدند. تلفات زیادی در هلمند رخ داد.
پس از حمله در این ولایت، اردوی افغانستان با این روحیه اعتراض میکنند که به آنها قول صلح داده بودند، و حالا اردوی امریکا بابی تفاوتی نظاره می کنند که چگونه این توافق نامه نقض می شود. سپس امریکایی ها هواپیماهای بدون سرنشین ضربتی را به هوا بلند کردند و ضربه بزرگی به مراکز تمرکز مخالفان مسلح واردآوردند.
درگیری دیگر به صورت موازی در حال گسترش است و اجرای موفقیت آمیز توافق نامه منعقد شده در دوحه را تهدید می کند. رئیس جمهور تازه منتخب افغانستان، اشرف غنی مخالفت خود را با توافق نامه عقد شده دیپلومات امریکایی "زلمی خلیلزاد" در پشت سر خود با این شعار که "مانع مذاکره ما با آخوندها و ایجاد شرایطی برای شما نشوید، تا بعد از ما با آنها موافقت کنید!"، نشان داد.
معلومات
امروز موضوع مورد اختلاف اساسی برای غنی شرط آزادی پنج هزار شبه نظامی اسیر شده است. این شرط ضروری برای شروع مذاکرات صلح بین الافغانی است.
شکست یا پیروزی دیپلوماسی امریکا؟
به این ترتیب، به جای موفقیت، امریکایی ها شکست خوردند، و سندی که در دوحه امضا شده است با خیال راحت می تواند به آمو دریا انداخته شود؟
نوزدهمین سال از رویارویی نظامی ایالات متحده و متحدان آن با طالبان* در افغانستان، به happy-end هالیوود منجر نمی شود. علاوه بر این، بسیاری از ناظران در مناطق مختلف جهان تمایل دارند که آن را شکست "غرب کلکتیفی" بنامند.
خود قضاوت کنید: این سند به مدت دو سال تهیه شده است و کاهش میزان خشونت را تجویز می کند. این سند همچنین خروج نیروهای امریکا را از افغانستان فراهم می کند. اما بدیهی است که در آینده - مهم نیست دیر یا زود - اسلام گرایان جهت به دست گرفتن همه قدرت در کشور سعی خواهند کرد. مطابق مشاهدات نویسنده مقاله، آن دسته از کارشناسان اروپایی که عمیقاً درگیر سیاست افغانستان هستند، به این معتقد هستند.
اما تناقض در این است - که ایالات متحده ظاهراً به هیچ وجه این را شکست نمی داند!
برخلاف، تاریخ مذاکرات صلح امریكا با دفتر قطر طالبان* در دوحه داستانی آموزنده است از این نظر كه چگونه واشنگتن با مهارت و انعطاف پذیری به اهداف خود می رسد، و تجربه اتحاد شوروی را در اقدامات خود کاملاً در نظر می گیرد.
اول اینکه، هدف اصلی کل عملیات نظامی ایالات متحده و پوشش سیاسی آن افغانستان نیست، بلکه کشورهایی هستند که منافع خود را در این کشور دارند. این، قبل از همه، جمهوری مردم چین، و همچنین ایران و جمهوری های آسیای مرکزی است.
وظیفه اردوی امریکا و سرویس های ویژه آن - ایجاد فرصت های متنوع برای اعمال نفوذ بر کل محیط بین المللی است. علاوه بر این، مهمتر از همه جلوگیری از تسلط مخالفان استراتژیک امریکا در منطقه، یعنی چین است. اما از دور اقدامات ایالات متحده، گاهی اوقات عقب نشینی به نظر می رسد، اگرچه، در واقع، مانورهای تاکتیکی عقب نشینی و بازگشت دوباره به مواضع برگشت امواج در ساحل شبیه است.
ثانیا اینکه، دو نظریه امریکایی در افغانستان با هم رقابت می کنند. طبق یکی از آنها، نفوذ و کنترول به وسیله ایجاد هرج و مرج کنترول شونده از طریق تهدید های در حال تغییر مداوم برای همه شرکت کنندگان در بازی منطقه ای تحقق می یابد. طبق نظریه دوم، تأثیر برخی از شرکت کنندگان با ورود آنها به پروژه های اقتصادی تحت کنترول ایالات متحده می تواند اعمال شود.
اگر گزینه اول به تیم اوباما نزدیکتر بود، پس برای ترامپ روش دوم مقبول تر است که بطور ایدیال میتوان آن را با حضور نظامی بسیار محدود در افغانستان تحقق بخشید.
از همینرو، اداره ترامپ از خود هنگامی که اقدامات زلمی خلیلزاد نماینده ویژه واشنگتن در افغانستان که کاخ سفید برای مذاکره با اسلام گرایان فرستاده، فقط تمسخر و بدگمانی های عمومی را در کابل برانگیخت، از حوصله مندی کار گرفت.
استراتژیست های فعلی واشنگتن آشکارا اعلام می کنند که می خواهند افغانستان را ترک کنند، اما نه به روشی اتحاد جماهیر شوروی. باید فهمید که این به معنای توانایی نگه داشتن هر حکومتی در کابل تحت سلطه خود و داشتن پایگاه هایی برای اردو و اطلاعات و همچنین نیروهای مسلح محلی کنترول شده است که با استفاده از آنها می توان بر همسایگان فشار آورد.
و بالاخره، سوم اینکه ... در افغانستان، از دیدگاه ما، متناقض ترین طرح ها قابل اجرا هستند و آنچه دیروز تصویری درست بود، امروز فراموش می شود، گرچه درست و قابل قبول به نظر می رسد ...
بنابراین، توافق امریکا با اسلام گرایان به امضا رسیده است. و این به هیچ وجه خروج کامل سربازان امریکایی را تصریح نمی کند: حدود چهار و نیم هزار سرباز خارج می شوند (یا به گفته نویسنده، اکثریت آنها قبلاً مخفیانه خارج ساخته شده اند). در عین زمان، حدود هشت و نیم هزار سرباز و افسر حداقل برای 14 ماه دیگر باقی می مانند.
به عموم مردم اعلام شده است كه اگر شبه نظامیان در عمل ثابت كنند كه آماده همزیستی مسالمت آمیز با مقامات افغانستان هستند، یا به عنوان بدیل در دستگاه قدرت ادغام خواهند شد.
ولی یک "اما" وجود دارد: این توافق نامه دارای یک قسمت مخفی است.
طبق اطلاعات یک منبع موثق، این توافق نامه به ایالات متحده اجازه در اختیار داشتن یک عده تاسیسات نظامی را میدهد. اولتر از همه، این پایگاه ها در بگرام، در قندهار و ... در شیندند در نزدیکی مرز با ایران است. و شرکت های امریکایی در حال حاضر قراردادهایی را برای تولید تجهیزات اطلاعاتی دریافت می کنند. بنابراین ایالات متحده قصد ندارد افغانستان را ترک کند. و آنها طبق برنامه ترامپ می روند، فقط سطح حمایت از قدرت را در کابل کاهش می دهند.
به رئیس جمهور افغانستان تصریح کردند كه وی باید انعطاف پذیر باشد، در غیر این صورت مجاهدین به سرعت ادعاهای خود را در مورد قدرت به وی یادآوری خواهند کرد.
پنج هزار شبه نظامی افغان آزاد می شوند
یک جز جالب دیگر نیز وجود دارد: خلیلزاد تهدید را به سادگی مطرح نکرد. از جمله خواسته های طالبان* ارائه شده در مذاکرات ایالات متحده، و از طریق آنها به اشرف غنی، آزادی قبلاً ذکر شده 5000 مبارز زندانی در زندان های افغانستان یاداوری کرد.
برای پاکستان مهم است که بتواند در داخل کشور اوضاع را ناآرام سازد و برای ایالات متحده - در حاشیه مرزهای افغانستان. اما این بازی خطرناک سرایت کننده است. براساس اطلاعات منابع داخلی در کابل، نیروهای امنیتی افغانستان به اساس هدایت رهبری مشغول تهیه نقشه جهت ایجاد «داعش»* وابسته به خود اند که به طالبان* صدمه جدی برساند.
منطق این است: طبق شرایط این توافق، نیروهای دولتی در اقدامات خود محدود هستند، اما داعش* از هیچ توافق پیروی نمی کند و می تواند با قوماندانان جبهه طالبان مبارزه نماید. گذشته از این، طالبان* از داعش* می ترسند به خاطری که آنها علیه آنها تا آخر می جنگند. مولف میگوید، این طرح، به گفته منبع من، از برکت توافق آنها با ایالات متحده، در ذهن مشاوران اشرف غنی بوجود آمده است.
معنی این همه چیست؟ این بدان معناست که "بازی" در افغانستان وارد مرحله جدیدی از پیچیدگی و تکه تکه شدن جبهه ها می شود و این مساله را حتی خطرناک تر می کند. این بدان معنی است که این مرحله از "بازی" در دراز مدت صلح را به افغانستان به ارمغان نمی آورد، زیرا تضادهای اساسی بین گروه های مختلف را که برای منافع خود در آنجا می جنگند، برطرف نمی کند. این به ویژه به معنای آن است که ممکن جغرافیای گروه های داعش * و فعالیت آنها گسترش خواهد یافت و این موضوع باید باعث نگرانی همسایگان شمالی و غربی افغانستان گردد.
در روز های اخیر نماینده وزارت دفاع افغانستان بیانیه ای را صادر كرد كه از آن می توان نتیجه گرفت كه افغانستان مخالف انتقال اسلحه و تجهیزات واحدهای خارجی به همسایگان است. به نظر می رسد که ایالات متحده قبلاً تجهیزات نظامی خود را به ازبکستان و انگلیس ها - به ترکمنستان قول داده است. ولی عشق آباد از این هدیه امتناع ورزید و سپس صحبت راجع به تاجیکستان مطرح بود ... قابل یاداوری است که هدف اصلی ایالات متحده نفوذ در کشورهای اطراف افغانستان است.
* سازمان های تروریستی ممنوع در فدراسیون روسیه
