سبستیان روبلین (Sebastien Roblin) در مطلب منتشره در نشریه The National Interest (امریکا) می نویسد، اما کارخانه هایی که در آنها تسریع کننده های پروازی برای پرتاب راکت غول پیکر «انرژی» با قطر 7.75 متر ساخته میشدند، تا سفینه فضایی را از اتموسفییر خارج سازد، در توشین و کویبیشف قرار داشتند و میدان فضایی بایکانور صدها کیلومتر دورتر در قسمت جنوبی قزاقستان موقعیت داشت.
تسریع کننده های پروازی پرتاب برای طیارات حمل و نقل موجود در آن زمان بسیار بزرگ ثابت شدند و در عین حال، آنها در برابر لرزش بسیار حساس بودند، تا از طریق جاده یا راه آهن به چنین مسافتی منتقل شوند. و ساخت شاهراه به طول صدها کیلومتر برای حمل چندین راکت به قزاقستان بسیار گران بود.
بنابراین، در سال 1976، رهبری برنامه فضایی چنین وظیفه را تعیین کرد: باید ترانسپورت هوایی برای حمل و نقل راکت های غول پیکر ساخته شود، حتی اگر این کارها از صفر آغاز شوند. از تلاش استفاده از دو هلیکوپتر سنگین حمل و نقل Mi-26 برای انتقال راکت زمان صرفنظر صورت گرفت، وقتیکه پیلوتان مجبور شدند هنگام پرواز آزمایشی دستگاه تسریع کننده راکت را نسبت تال خوردن بر زمین اندازند.
دفتر طراحی آنتونوف که بنابر توسعه طیارات حمل و نقل شهرت دارد، کار ساخت دستگاه غول پیکر An-225 "Mriya" (رویا) را آغاز کرد. امروز طیاره منحصر به فرد An-225 آن سنگین ترین طیاره در جهان است و دارای رکارد در عرصه بال ها دارا می باشد.
اما در مورد An-225 مشکلی پیش آمد. آنها می خواستند آن را بر اساس طیاره حمل و نقل سنگین An-124 Ruslan بسازند، اما ساخت این طیاره به پایان نرسید. یعنی ایجاد An-225 در مدت زمان کوتاهی امکان پذیر نبود.
بعداً این برنامه به دفتر طراحی مایاسیچف سپرده شد که بنابر ایجاد بمب افکن استراتژیک چهار موتوره M-4 شهرت یافته بود. میاسیچف پیشنهاد کرد که سریعاً یک بمب افگن برای حمل بارهای سنگین با جسامت بزرگ در پشت تنظیم شود.
سه طیاره سوخت گیری 3MN-2از مدل M-4 برای تغییر انتخاب شدند. آنها بنام 3M-T مسمی شدند. ولی در پایان، فقط یک طیاره از این نوع برای آزمایشات استاتیک مورد استفاده قرار گرفت. هنگامی که طراح ولادیمیر میاسیچف در سال 1978 درگذشت، این طیاره به افتخار وی بنامVM-T نام گذاری شد.
اما قرار دادن چنین وزن سنگین در وسط بدنه تهدید عدم تعادل در قبال داشت و به همین دلیل طراحان دم جدیدی را برای طیاره با تثبیت کننده های عمودی دو برابر ایجاد کردند.
دو هواپیمای «اتلانت» در دو پروژه شرکت کردند. توسط طیاره اول بخش های بلوک «انرژی» را از میدان هوایی بیزایمیانکا در کویبیشف به میدان فضایی بایکانور به فاصله 1.250 کیلومتری منتقل کرد. آنها هنگام پرتاب ناموفق از سکوی سلاح لیزری مداری «پلیوس» در می سال 1987 استفاده شد.
طیاره دوم شاتل «بوران» اتحاد جماهیر شوروی و همچنین تسریع کننده های راکت «انرژی» را انتقال داد که شاتل ها را به فضا پرتاب کردند.
بالاخره، «بوران» به بایکانور تحویل داده شد و در 15 نوامبر سال 1988، یگانه پرواز مداری خود (بدون سرنشین) را انجام داد. آنها تا زمان ساخت An-225 که جای آنها را گرفت، کار کردند.
یکی از انجینیران دفتر طراحی انتونوف «اتلانت» را پروژه آماتور خواند، اما شکی نیست که VM-T یک راه حل بسیار ابتکاری برای مشکل پیچیده لوژستیکی بود.
امروز این طیارات بی نظیر را می توان در میدان هوایی بین المللی ژوکوفسکی و در ریزان در موزیم حمل و نقل هوایی دوربرد مشاهده کرد. در سالهای اخیر، آنها چندین بار در نمایش های هوایی به نمایش گذاشته شده اند.
