به گزارش اسپوتنیک، هیچ شکی نیست که اد وودوارد به عنوان مدیر منچستر یونایتد موفق نبوده است اما میزان نفرتی که هواداران از او دارند بیش از اندازه زیاد است و علیرغم ناکامی سال های اخیر منچستر یونایتد لایق این حد از نفرت و بروز آن به این شکل نیست.
در بازی های اخیر منچستریونایتد بنر های Glazers Out و Woodward Out در استادیوم الدترافورد دیده شده است، شاید این خواسته تمام هواداران نباشد اما بدون شک بخش قابل توجهی از هواداران این باشگاه از مدیریت این باشگاه به شدت ناراضی هستند.
در دیدار مقابل برنلی طرفداران باز هم از خجالت مالکان باشگاه درآمدند. این بخشی از شعارهای هواداران این تیم بود:
"قرار است بمیری، قرار است بمیری، اد وودوارد، اد وودوارد قرار است بمیری، چطوری بکشیم‌اش، معلوم نیست، شاید سرش را بِبُریم، تنها چیزی که می‌دانم، اد وودوارد باید بمیرد"
البته پس از بازی مقابل ترانمر در جام حذفی این شعارها بیشتر به گوش می‌رسید، شاید به این دلیل که استادیوم آنها بسیار کوچک‌تر از الدترافورد است، اما نشان می‌دهد اعتراضات چقدر عمیق است که پس از یک پیروزی 6-0 نیز آنها مایل به کشتن مدیر باشگاه هستند.
قطعاً این قابل قبول نیست. هیچ شکی نیست که اد وودوارد به عنوان مدیر منچستر یونایتد موفق نبوده است اما میزان نفرتی که هواداران از او دارند بیش از اندازه زیاد است و علیرغم ناکامی سال های اخیر منچستر یونایتد لایق این حد از نفرت و بروز آن به این شکل نیست.
طرفداران یونایتد حق دارند که از شرایط تیم عصبانی باشند، آنها حق دارند که دست به اعتراض بزنند. حق با آنهاست و جای تعجب ندارد که با سوء ظن به وودوارد و خانواده گلیزر نگاه کنند، که تیمی بدون بدهی و به اضافه 540 میلیون پوند قرضه را در اختیار گرفتند و 1 میلیارد پوند سود نیز از طریق یک بانکدار که برای جی.پی مورگان کار می‌کند نصیب آنها شد. اد وودوارد بیش از سالی 3 میلیون پوند از باشگاه دریافت می‌کند که بیشترین درآمد یک مدیر در لیگ برتر انگلستان است، این در حالیست که از سال 2013 که او هدایت باشگاه را در اختیار گرفته به نظر اغلب هواداران تیم هیچ سیر صعودی را طی نکرده است.
اما به نظر علاوه بر کسب نتایج نه چندان جالب در فصول اخیر، میزان منفوریت سران این تیم دلایل دیگری نیز دارد، اد وودوارد باید بیش از این مسئولت‌پذیر باشد و نقایص تیم را بررسی و ریشه‌یابی کند، او باید بداند مدیریت تیم منچستریونایتد با دیگر شغل های مدیریتی متفاوت است و میلیون ها نفر از سراسر جهان او را زیر نظر دارند و اعمال و رفتار او همواره در معرض دید است و لازم است که او روابط خود با هواداران باشگاه را بهبود ببخشد.
پدر مرحوم خانواده گلیزر، یعنی مالکوم گلیزر در سال 2005 با همکاری اد وودوارد به صورت کامل باشگاه منچستر یونایتد را خریداری کرد، او نیز مورد خطاب همین شعار ها قرار گرفته بود:
او قرار است بمیرد، مالکوم گلیزر قرار است بمیرد... و هواداران در اطراف استادیوم الدترافورد بارها این شعارها علیه مالک باشگاه منچستر یونایتد سر دادند.
آنها در یک شعار معروف دیگر بارها اعلام کرده‌اند که دوست دارند خانواده گلیزر و اد وودوارد را در آتش بیاندازند، هواداران یونایتد در بازی های اخیر خانگی خود بار ها همصدا این سرود را خوانده‌اند:
یک آتش درست می‌کنیم، یک آتش درست می‌کنیم، گلیزر ها در بالایش، اد وودوارد هم در وسط و می‌سوزانیم همه را، با همدیگر در آتش.
چند سال از شروع شنیده شدن این شعار ها در الدترافورد می‌گذرد و تکرار شدن آنها در چند سال اخیر نشان دهنده میزان نفرت هواداران شیاطین سرخ از مدیران و مالکان این باشگاه است. اما با توجه به ادامه دوران درخشان الکس فرگوسن در آغاز دوران گلیزر ها و جام هایی که در آن دوران به دست آمده بود، این میزان نفرت هواداران یونایتد ریشه در چه چیزی دارد؟ هواداران شیاطین سرخ از اولین روزی که تیم آنها توسط گلیزر ها خریداری شد با آنها مشکل داشتند و از نحوه تملک کامل گلیزرها بر روی باشگاه رضایت نداشتند. این باشگاه مورد علاقه چند صد میلیون نفر در سراسر جهان است و مدیریت آن با مدیریت یک شرکت یا بانک متفاوت است، هواداران مدیری را می‌خواهند که عاشق باشگاه و آرمان هایش باشد، نه اینکه صرفاً به عنوان یک منبع درآمد به آن نگاه کند، این یک باشگاه فوتبال است و فارغ از نتیجه کسب شده هواداران شیاطین سرخ دوست ندارند تیم آنها به دست تعداد زیادی بانکدار و تهیه کننده و ... افتاده باشد.
جالب اینجاست در سال 2005 که این شعارها آغاز شده بودند و منچستر یونایتد شرایط خوبی در داخل زمین داشت نیز این شعارها بر علیه گلیزرها توسط هواداران محکوم نمی‌شدند و حداقل یک مرتبه در آن سال تصاویری به استادیوم برده شده بود که گردن گلیزر را داخل طناب دار نشان می‌داد و تظاهرات پس از آن دیدار به خیابان چستر که از خیابان های بزرگ شهر منچستر است کشیده شد و باعث ایجاد ترافیک شدید در آن منطقه شد.
آیا سر دادن این شعارها در آن زمان کار اشتباهی بود؟ قطعاً شعار هایی مانند "ما یونایتد سابق خود را می‌خواهیم"، "عاشق یونایتد، متنفر از گلیزرها" یا " گلیزرها بیرون" هیچ مشکلی ندارند، اخیراً این شعارها در بازی های اخیر خانگی منچستر یونایتد بارها شنیده شده‌اند و پس از شکست خانگی مقابل برنلی شعار "هرکس از گلیزر ها متنفر است، از جای خود بلند شود" سر داده شد و اکثر هواداران یونایتد تنها با بلند شدن از جای خود پیغام خود را برای مالکان تیم فرستادند و به نظر اینگونه شعارها تأثیر بهتری از شعارهای خشن و تهدید اد وودوارد دارند.
اما باز هم هواداران یونایتد به روند سر دادن شعارهای خشن خود برگشته‌اند و چه کسی می‌تواند آنها را سرزنش کند؟ استفاده از شعارهایی که در آن از کلمه "بمیری" استفاده می‌شود تنها نشانگر میزان ناراحتی و نفرت هواداران شیاطین سرخ است، هوادارانی که سال ها شعارها و درخواست های آنها از جانب مدیریت و مالکان باشگاه بی‌اهمیت تلقی شده و تلنبار شدن کینه های آنها منجر به شعار هایی از این دست شده است. درست است که این ها سرود و شعار هایی بیش نیستند، اما قطعاً شنیدن آن ناخوشایند و ناراحت کننده است، اما چون آنها 15 سال پیش از این شعار ها استفاده نکرده‌اند، دلیل نمی‌شود که آنها حالا نیز استفاده نکنند، هوادارانی که از این طریق از حق اعتراض کردن خود استفاده می‌کنند.
به نظر می‌رسد که هواداران منچستر یونایتد در بالاترین سطح عصبانیت خود قرار دارند و البته روز به روز این شرایط بدتر نیز می‌شود و به نظر نقشه اد وودوارد که فکر می‌کرد می‌تواند با اوله گونار سولسشر تیم را به روزهای خود برگرداند و همچنین نفرت هواداران را کاهش دهد، با شکست مواجه شده است.
پیش از بازی خانگی مقابل وولورهمپتون بحث های زیادی در فضای مجازی بین هواداران منچستر یونایتد انجام شده بود تا آنها در اعتراض به گلیزر ها در دقیقه 58 استادیوم را ترک کنند. دیدار مقابل وولورهمپتون نزدیک‌ترین بازی خانگی به سالگرد سانحه هوایی مونیخ که بازیکنان منچستر یونایتد در آن جان باختند بود و به همین دلیل نیز دقیقه 58 را انتخاب کردند، البته برخی از هواداران شیاطین سرخ نیز معتقد هستند که این کار توهین‌آمیز است.
صندلی های خالی هر استادیوم در بازی های خانگی همواره یکی از بزرگترین اعتراضات است و اخیراً در بازی های خانگی منچستر یونایتد نیز شاهد این نحوه از اعتراضات بوده‌ایم، به خصوص در دیدارهایی که مقابل نیوکاسل و وست‌هم در این فصل انجام دادند. اما یک مشکل بزرگ وجود دارد، هواداران چگونه می‌توانند بدون اینکه به تیم محبوب خود ضربه بزنند، اعتراض خود را نیز نشان بدهند؟ چگونه می‌شود با کمترین ضرر برای تیم تغییرات مورد نظرشان را اعمال کنند؟
اینگونه به نظر می‌رسد که که شعارهای ضد ادد وودوارد بیش از اندازه شدت یافته‌اند و این پیغام را ارسال می‌کند که هواداران در تمام نقاط جهان می‌توانند به این طریق خشن و نامتعارف به مدیریت باشگاه خود انتقاد و اعتراض کنند. بدون شک در پیش آمدن این نوع اعتراضات وودوارد و گلیزرها نیز مقصر هستند، آنها به گونه‌ای رفتار کرده‌اند که هواداران منچستر یونایتد فکر کنند تنها با اینگونه اعتراضات می‌توانند تغییرات مورد نظر را در باشگاه خود به وجود بیاورند. اما مسلماً این نوع اعتراضات درست نیست، نکته اینجاست که اینگونه اعتراضات در طولانی مدت می‌توانند باعث از رفتن تمرکز تیم شود و ضربات زیادی را به تیم وارد کند. و زمانی که اعتراضات به اینگونه توهین‌آمیز باشند قطعاً مشروعیت و حقانیت اعتراضات زیر سوال می‌رود و باعث می‌شود مدیریت باشگاه ورق را به سمت خود برگرداند و به راحتی حقوق انتقاد هواداران را پایمال کند.
