به گزارش اسپوتنیک، بریتانیا پس از 47 سال و درپی یک روند دشوار که به بهای برگزاری همه‌پرسی، انتخابات زودرس و حتی استعفا تمام شد، بالاخره در ساعت بیست و سه شامگاه جمعه ۳۱ جنوری سال 2020 به وقت لندن، رسما راه خود را از اتحادیه اروپا جدا کرد.
آغاز جدایی بریتانیا از اتحادیه اروپا در شامگاه جمعه با نورافشانی و تصویر شمارش معکوس روی دیوار دفتر نخست وزیری این کشور واقع در شماره ده خیابان داونینگ نقش بست.
بوریس جانسون، نخست وزیر انگلیس یک ساعت پیش از خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا در بیانیه‌ای خطاب به شهروندان انگلیس در این باره گفت: برخی گمان نمی کردند این لحظه هیجان انگیز فرا رسد. خروج ما از اتحادیه اروپا یک پایان نیست بلکه یک شروع دوباره است. اقدام ما یک گام درست، سالم و مبتنی بر مردم سالاری بود. اتحادیه اروپا در نیم قرن اخیر به سمتی حرکت کرد که دیگر برای ما مناسب نبود.
لندن تا تاریخ 31 دسامبر 2020 وارد دوره زمان بندی انتقالی خواهد شد. در این دوره انتقال که طبق توافق دولت انگلیس و اتحادیه اروپا حاصل شده، انگلیس برای 11 ماه همچنان عضو اتحادیه اروپاست و تنها بطور اسمی از این اتحادیه خارج شده است. همچنین بیشتر قوانین اتحادیه اروپا تا پایان ماه دسامبر اجرایی خواهند بود.
مردم انگلیس در 23 جون 2016 در یک همه پرسی به خروج لندن از اتحادیه اروپا رای دادند. در این رای گیری 17 میلیون نفر به خروج از اتحادیه اروپا و 16 میلیون نفر به باقی ماندن کشورشان در این اتحادیه رای دادند.
در 29 مارچ 2019 در حالی که دیوید کامرون استعفا داده و "ترزا می" نخست وزیر جدید بود، بریتانیا بر اساس ماده 50 معاهده لیسبون که نقش قانون اساسی اتحادیه را بازی می‌کند، تصمیم خود مبنی بر خروج را رسماً به اتحادیه اروپا اعلام کرد.
پس از چند بار تمدید و کش و قوس های طولانی، «می» به توافقی با اتحادیه اروپا دست یافت.
این توافق در فاصله بین جنوری و تا مارچ 2019 سه بار توسط پارلمان رد شد. پس از استعفای «می» و سر کار آمدن بوریس جانسون، وی موفق به تنظیم پیشنهاد دیگری با اتحادیه اروپا شد.
جانسون قبلاً به بهانه غیرقابل قبول بودن توافق پیشنهادی «می» از مقام وزارت خارجه استعفا داده بود.
