او در مطلب منتشره در نشریه Le Monde (فرانسه) می نویسد، امروز سال نو است، اما ووهان هرگز اینقدر خالی نبود. اکنون مردم باید به دور میز جشن گردهم می آمدند، اما بسیاری از جشن های خانوادگی به سادگی لغو شدند. دیروز عکس هایی از یک شهر بسته را دیدم. از یک طرف، پولیس و سربازانی با چهره های منجمد دیده میشوند، از سوی دیگر، مسافران ناامید. در این ویدئو، افراد با لهجه ووهان می گویند: "نگاه کنید! ایستگاه هنکو برای اولین بار در صد سال بسته شد." عابران نگران هستند. آنها تصور میکنند که تاریخ ناقوس را به صدا درمی آورد.
من در محله جیانگشیا زندگی می کنم که تقریباً در 40 کیلومتری ایستگاه هنکو واقع شده است (ووهان 8،500 کیلومتر مربع مساحت دارد). من نمی توانم به آنجا بروم، اما من به یاد می آورم چه اتفاقی برای مهاجران افتاد که می خواستند تعطیلات سال نو را در روستاهای زادگاه خود بگذرانند، اما به دلیل بارش برف بی سابقه در مرکز کشور در کانتون گیر مانده بودند. فقط می توانم درباره عصبی بودن همه کسانی که به ووهان سفر می کردند، حدس زد و وسیله ای برای بازگشت به خانه ندارم. دولت فقط در یک شب تصمیم گرفت: شهر بسته است. اما آنها کجا قرار می گیرند؟ چگونه آنها سال نو را جشن می گیرند؟
طبیبان در آستانه عصبانیت قرار دارند
من در تاریخ 16 جنوری از کانتون به ووهان بازگشتم. سپس شایعاتی درباره نوعی ذات الریه وجود داشت، اما من اهمیت خاصی به آنها ندادم. در تاریخ 18 جنوری، دو دوست خبر فوری را با من در میان گذاشتند. یکی گفت که پرسونل طبی شروع به مریض شدن می کنند و این اطلاعات ثبت شده است.
در 23 جنوری، بسیاری از افرادی که برای کمک به آنجا آمده بودند، در بیمارستان بند ماندند. آن روز من خودم طبیبان عصبانی را دیدم كه در آستانه عصبانیت قرار داشتند ... بعد از مواصلت اطلاعات، این خبر بدتر و بدتر شد. به هر صورت ممکن ، افراد بر سر قدرت از وفاداری به خبرهای خوب رنج می برند. اگر وضعیت هرچه باشد، چه واقعی و چه دروغ، ضروری است، تا ما چیزهای مثبت بشنویم. اگر هیچ چیز مثبتی وجود ندارد، باید آن را سنجید. و اگر بگوییم که این حقیقت نیست، آنها بر ما فشار می آورند.
به ما گفته می شود که خفاش منبع عفونت بود، اما ساکنان ووهان خود مانند موش ها شده اند. همه جا بالای سرشان آخذه های نشاندهنده حرکت گذاشته اند. ماشین های جرکن برای جلوگیری از ورود موترها به ووهان یا حتی بدتر از آن از شهر تا روستاهای همجوار در اسفالت جر می کنند.
در زمان وقوع زلزله در سیچوان، همه از مردم محلی حمایت کردند ... اکنون واقعیت برعکس است: جمعیت ووهان به ویروسی تبدیل شده که باید کاملاً از بین برود. اخبار از سراسر جهان را نگاه کنید: مسافران ووهان در اینجا و آنجا بر زمین فرود آمدند. و هیچ یک از آنها بی گناه محسوب نمی شود!
من نمی دانم که به بیماری مبتلا شده ام یا نه. ولی، بعد از اولین لحظات وحشت، بعد از خرید ماسک، الکل، ضد عفونی کننده و داروهای ضروری، سعی می کنم به ریتم یک زندگی عادی برگردم. هیچ کس نمی تواند یک وحشت طولانی را تحمل کند. در هر صورت، این نباید مانع انجام کارهای روزمره ما شود. همسر دوست نزدیک من بیمار شد، اما آنها نتوانستند او را در بیمارستان قبول کنند. با بستر شدن در خانه، او مجبور به معالجه است.
علاوه بر این، همه در جای خود باقی می مانند. حتی تعداد مرخصی کمتر از حد معمول وجود دارد: افسران امنیتی، سربازان، طبیبان و داروسازان نمی توانند استراحت کنند.
من در خانه کار میکنم، اما استراحت هم کرده نمی توانم. سه نسل با ما زندگی می کنند. بزرگترین فرد 96 ساله است. او اکنون دو سال است که نتوانسته از رختخواب بلند شود. یک متخصص به او مراجعه می کند ... من باید اطمینان حاصل کنم که هیچ کس آلوده نشود (از جمله سه گربه ما). بنابراین، افراد نسل من به کار خود ادامه خواهند داد، جوانان قادر خواهند بود به طور عادی به سر کار بروند و مادربزرگم این فرصت را دارد که هنوز ساکت زندگی کند.
با انجام امور منزل ما سهم خود را در زندگی جامعه ایفا میکنیم و کارهای مهم خودمان را انجام می دهیم. شخصی که به طور درست تحت درمان قرار می گیرد، به بیمارستان نمی رود. این باعث می شود، تختخواب اضافی فارغ شود و به مبارزه با مرض همه گیر کمک کند، حتی اگر از من دور هم باشد.
