اچ آی ستون (H I Sutton) در مطلب منتشره در نشریه Forbes (امریکا) می نویسد، یک جنبه در عملکرد تحت البحری ها وجود دارد که در آن نیروی بحری روسیه و نیروی بحری ایالات متحده موقعیت های کاملاً متفاوتی را دارا می باشند. آخرین تحت البحری روسی B-274 (پیتروپاولوفسک-کمچاتسکی) که اخیراً جهت تسلیح بکار گرفته شده، نمونه ای از تفاوت های موجود است. این مانند هر تحت البحری امریکایی نیست، زیرا موتور معمولی دارد و این بدان معنی است که ریاکتور هسته ای ندارد. برای مقایسه، ایالات متحده آخرین بار در دهه 50 یک تحت البحری غیر هسته ای جهت تسلیح بکار گرفته بود.
این تحت البحری جدید روسی نوع عصری شده تحت البحری های کلاس Kilo (نامگذاری جمعی ناتو برای دو پروژه زیر دریایی روسیه: «Halibut» و «Varshavyanka» - تبصره مدیریت مسوول) است. تحت البحری از بطری های سربی- تیزابی نوع قوی برای تامین فعالیت انجن استفاده میکند. این بطری ها بطور متناوب توسط دیزل جنراتور چارج می شوند و چنین دستگاه ها بنام دیزلی – برقی یاد میشوند.
آخرین تحت البحری غیر هسته ای نیروی بحری ایالات متحده، تحت البحری کلاس «باربل» (Barbel) بود که ساختن آن از سال 1956 تا 1958 دوام داشت. پس از آن، فقط تحت البحری های اتمی در ایالات متحده ساخته میشوند.
اولین و بارزترین جهت قوی تحت البحری های معمولی این است که آنها کوچکتر و در نتیجه ارزان تر هستند. علاوه بر این، خدمات تیم آن ارزان تر تمام میشود. و چنین تحت البحری می تواند تقریباً تمام سیستمهای خود را خاموش کند و بی سر و صدا به سمت پایین برود، پس از آن تشخیص آن بسیار دشوار است.
به این ترتیب، نیروی بحری روسیه در فعالیت های خود بر تحت البحری های معمولی محدود تکیه می کند که مکمل بحریه تحت البحری های اتمی محسوب میشوند. بی صدا بودن این تحت البحری ها در برخی از سناریوها از جمله در اعماق کم عمق به آنها برتری می بخشد.
