ستینلی جوهانی (Stanly Johny) در مقاله منتشره در نشریه The Hindu (هند) در ادامه می نویسد، در ابتدا این یک معمای ژئوپلیتیکی به نظر می رسید. ایالات متحده برای اولین بار اعلام کرد که نیروهای خود را از شمال سوریه خارج میکند و متحدان کرد خود را به لطف ترکیه تنها می گذارند. سپس ترکیه حمله به شهرهای کردی در امتداد مرز سوریه آغاز کرد. نه حکومت سوریه و نه هم متحدین روسیی آنها هیچ کاری برای متوقف کردن مداخله ترکیه انجام ندادند. بنا به دلایل نامعلوم، همه، ظاهراً، طرفدار آن بودند، وقتیکه کار تا رویارویی با کردها برسد.
بعداً، وقتیکه که رجب طیب اردوغان رئیس جمهور ترکیه با همتای روس خود ولادیمیر پوتین در شهر استراحتی سوچی در ساحل بحیره سیاه دیدار کرد، همه چیز در جای خود قرار گرفت. آقای اردوغان می خواهد یک منطقه حایل 400 در 30 کیلومتری در امتداد مرز ترکیه ایجاد کند که از شهر منبیج در شمال غربی سوریه تا گوشه شمال شرقی آن در مرز با عراق امتداد می یابد. وی قصد دارد رزمندگان نیروهای دفاع مردمی کرد (YPG) را از این منطقه حایل که او آن را "منطقه امن" نامیده است، بیرون کند و تعدادی از پناهجویان سوری را که تعداد آنها به 3.5 میلیون نفر میرسد و در ترکیه ساکن هستند، به این منطقه منتقل کند. "منطقه امن" توسط شبه نظامیان سوری طرفدار ترکیه کنترل می شود. در اجلاس سوچی، پوتین در واقع این پیشنهاد را پذیرفت، اما با یک تصحیح: در "منطقه امن" نیروهای روسی و ترکی گشت زنی خواهند کرد. نیروهای روسی و سوری نیروهای دفاع مردمی را از منطقه حایل بیرون خواهند کرد.
معامله بدون باخت
در آخرین تحلیل این معامله بدون باخت ثابت شد. انقره بدون جنگ تمام عیار با کردها، آنچه را که می خواست - منطقه حایل در امتداد مرز- به دست آورد. دمشق، بدون آن که با رجب بجنگد، آنچه را که می خواست - تامین حاکمیت بر شمال-شرق سوریه - به دست آورد. مسکو آنچه را که می خواست - به دست آورد - آمریکایی ها سوریه را ترک می کنند (به احتمال زیاد ، تنها یک گروه کوچک از سربازان امریکایی باقی خواهد ماند) ، و رئیس جمهور امریکا دونالد ترامپ نیز آنچه را که او می خواست – متوقف ساختن شرکت امریکا در حداقل یکی از چندین جنگ طولانی - به دست آورد.
تنها بازنده در این بازی بزرگ کردها هستند. آنها بیش از چهار سال در خط مقدم جنگ علیه «دولت اسلامی» (داعش سازمان تروریستی ممنوع در روسیه) قرار داشتند. آنها بر این گروه تروریستی پیروز شدند و اداره نیمه خودمختار را در مناطقی که از داعش آزاد شده بود، ایجاد کردند، فقط برای آن که این سرزمین ها و استقلال خود را از دست دهند. ایالات متحده آنها را تنها رها کردند. ترکیه آنها را بمباران می کند. برای روسیه، آنها فقط دانه ها در روی تخته ژئوپلیتیکی شطرنج هستند.
پوتین خود را به مثابه یک بازیگر کلیدی در تئاتر عملیات سوریه ثابت ساخت. رهبران منطقه که در سوریه درگیر می باشند، از رئیس جمهور سوریه گرفته تا سران اسرائیل، ایران و ترکیه، اغلباً او را برای گفتگو در مورد استراتژی خود، ملاقات می کنند، زیرا کرملین سیاست خارجی سوریه را دیکته می کند. بدون تأیید آقای پوتین، دستیابی به هیچ راه حل در بحران سوریه غیرممکن است. خروج امریکا از این کشور باعث تقویت موقعیت روسیه گردید که فقط منتظر فرصت برای پر کردن خلاء بود. اما پس چرا روسیه به ترکیه کمک می کند، تا یک منطقه حایل ایجاد کند و از کردهایی که داعش را شکست دادند، روگردان میشود؟
برای آقای پوتین و بشار اسد، رئیس جمهور سوریه، این جنگ هنوز به پایان نرسیده است. درست است که حکومت سوریه در واقع در جنگ داخلی پیروز شده است. اگر در سپتمبر سال 2015، هنگامی که روس ها در سوریه مداخله کردند، حکومت در آستانه فروپاشی قرار داشت، اکنون موقعیت خود را تقویت کرده و بخش اعظم خاک کشور را، به استثنای ولایت ادلب، کنترول می کند. ادلب تحت کنترل گروه احرار الشام قرار دارد که قبلاً با جبهه النصره، لشکر القاعده و شبه نظامیان طرفدار ترکیه همکاری داشت. روز سه شنبه، وقتی که آقای اردوغان در سوچی بود، آقای اسد از خط مقدم در ادلب بازدید کرد. این دیدار به ذات خود یک اعلامیه بود. آقای اسد می خواهد ادلب را برگرداند. وی به دلیل توافق های روسیه و ترکیه که تحت آن باید هرگونه حمله به ادلب متوقف شود، از هرگونه اقدام خودداری میکرد. اکنون که ترکیه می تواند منطقه حایل را در امتداد مرز تسخیر کند، پوتین می تواند بر اردوغان فشار آورد، تا انقره مانع عملیات سوریه و روسیه نشود. ایجاد منطقه حایل ترکیه همچنین به این معنی است که پناهجویان احتمالی از ادلب (حدود سه میلیون نفر در این ولایت زندگی می کنند) از مرز ترکیه عبور نخواهند کرد، طور که در جریان جنگ حلب اتفاق افتاد. سوچی سرآغاز تازه یک معامله بزرگ است.
