جهان های فراموش شده
در سال 1986، وویجر 2 دقیقاً سه سال بعد، در 25 اگست 1989 با نپتون و اورانوس نزدیک شد. دستگاه امریکایی با عبور از سیارات و ماهواره های آنها، عکس گرفتند، پارامترهای مگنتوسفر و کمربندهای تشعشعاتی، اتموسفر، درخشندگی سیارات و ساحه جاذبه آنها را اندازه گیری کردند. سپس به مرزهای منظومه شمسی رفت.
«Voyager 2 » - یبگانه وسیله نقلیه برای کشف هر دو سیاره است. اطلاعات دریافت شده بسیار با ارزش است، اما بیش از نیم قرن پیش با استفاده از فناوری ها جمع آوری شده اند و نیاز به بازنگری دارد. برای مقایسه: مریخ توسط بسیاری از وسایل نقلیه مداری، کاوشگر و مریخ پیما مورد مطالعه قرار گرفته است. به مدار زهره خشن ده ها مودل نشست و ماهواره فرستاده شده اند. از سال 2004، ایستگاه کاسینی در مدار زحل فعالیت می کند، همچنین مشتری دارای ماهواره مصنوعی است. در پایان سال گذشته دستگاه مداری BepiColombo به سمت عطارد داغ شتافت.
و فقط ماموریت های ویژه هرگز به اورانوس و نپتون اعزام نشده بودند. دانشمندان بر این باورند که این سیارات ناحق نادیده گرفته می شوند و پلان مفصل برای مطالعه آنها پیشنهاد میکنند. این سند در Arxiv.org منتشر شده است.
وظایف ماموریت فضایی ESA و NASA به اورانوس و پلوتون در نزدیکترین تاریخ واقعی پرتاب در اوایل دهه 2030 پیشبینی میشود.
قلب گرم سیارات عظیم یخ
اورانوس و نپتون به ترتیب 20 و 30 برابر از آفتاب دورتر از زمین قرار دارند. این سیارات یخی هستند که در آنها سرمای دایمی مسلط است. مناطق قطبی برای چندین دهه در تاریکی فرو می روند.
از نظر جسامت سیارات باهم بسیار نزدیک اند: شعاع اوسط اورانوس 25.3 هزار کیلومتر، جرم آن 14.5 زمین، نپتون مطابقاً 24.6 و 17.1 است. آنها را می توان دوگانگی شمرد، مانند زمین و زهره. آنها احتمالاً به طور هم زمان در یک مکان از ابر پرولانتری بوجود آمده شده اند و مدتی در کنار هم توسعه یافته، اما پس از آن مسیرهای متفاوت در پیش گرفته اند.
هر دو سیاره را اتموسفر هایدروجنی - هلیومی احاطه نموده و مناطق محسوس عرض البلدی دارند و در آنها طوفانها و گردبادها وجود دارند. اورانوس فضایی نسبتاً آرام دارد که نشان دهنده جریان ناچیز گرمای داخلی است. فعالیت باد و ابرها اخیراً در آنجا مشاهده شده است. ترکیب متان به کره زمین رنگ آبی کمرنگ می بخشد.
نپتون، برخلاف توسط گاز پوشیده شده، جایی که رعد و برق و وزش باد شدید رخ میدهد. این بدان معنی است که این سیاره دارای منبع داخلی گرمای قدرتمندتر از منبع خارجی آفتاب می باشد.
هر دو جسم آسمانی دارای مقناطیس بسیار غیرمعمول هستند. در نپتون، ساحه مقناطیسی به شکل مخروطی می پیچید که با محور چرخش سیاره مطابقت ندارد، بنابراین آن را روتاتور مایل می نامند. در آن تشعشعاتی قوی رخ میدهند که به زمین می رسند.
پرواز به اورانوس از شش تا دوازده و به نپتون - هشت تا سیزده سال طول خواهد کشید.
تلسکوپ مداری "جیمز وب" که پرتاب آن تا مارچ سال 2021 به تأخیر افتاده است، هر دو سیاره را در دامنه ماورای سرخ عکاسی خواهد کرد، اما وضاحت مکانی و زمانی مطلوب را نخواهد داد. تلسکوپ Hubbleجدید در منطقه قابل رویت و ماورای بنفش کار خواهد کرد، اما نه زودتر از اوایل دهه 2030. تلسکوپ های زمینی با آینه های 8-10 متری و به ویژه تلسکوپ های 30 متری نسل بعدی وضاحت لازم را ارائه می دهند، اما آنها فقط قادر به مشاهده یونوسفر و اتموسفر نیمکره های قابل مشاهده خواهند بود و بسیاری از معماهای اساسی سیارات عظیم یخی حل نشده باقی می مانند.
چنین موجودیت قابل دسترسی سیارات عظیم یخی در کهکشان نیز نیاز به توضیح دارد. و ساده ترین راه برای به دست آوردن آن در نمونه های نزدیک به ما - اورانوس و نپتون شمرده میشود.
