توماس گروف (Thomas Grove) و کریگ نیلسن (Craig Nelson) در مطلب ارسالی از کابل، پایتخت افغانستان به نشریه The Wall Street Journal (امریکا) در ادامه می نویسند، کارشناسان در باره منطقه عقیده دارند که هردو دولت از اسلامگرایان هم در خاک خود و هم از آنهایی که میتوانند از افغانستان نفوذ نمایند، هراس دارند و چین در عین حال میخواهد از میلیاردها دالر که کمپنی های آن در منطقه در چارچوب ابتکار «یک کمربند، یک راه» سرمایه گذاری کرده، دفاع نماید.
در سال های اخیر مسکو و پیکن فعالیت های هرچه بیشتر جدی اتخاذ میکنند، تا از منافع خود، به زعم ایشان، در رابطه به مواضع سیاسی در حال تضعیف حکومت طرفدار امریکا در کابل، نفوذ روزافزون «طالبان»* در خاک افغانستان و همچنان تهدید «دولت اسلامی»* و گروه های دیگر اسلامگرایان که فعالیت های آنها میتوانند در خارج از حدود کشور گسترش نماید، دفاع کنند.
از زمان که اداره ترامپ زلمی خلیلزاد را به مثابه نماینده ویژه امریکا در باره حل در افغانستان در سپتمبر سال 2018 تعیین نمود، آقای خلیلزاد تمام مساعی بخرج داده، تا مسکو و پیکن را به تلاش های هماهنگ ساختن حل جامع جنگ تقریباً 18 ساله در افغانستان در جریان مذاکرات، هم برای تامین همکاری و همچنان برای آن جلب نماید، تا به دو دولت مقتدر اروپایی آسیایی اجازه قرارگرفتن بر سر راه واشنگتن در لحظه تشدید مناسبات آن با هردو کشور در بسیاری جبهات دیگر ندهد.
تا به حال مساعی آقای خلیلزاد کاملاً برحق بودند. ولادیمیر پوتین رئیس جمهور روسیه در هفته گذشته تلاش های مشترک امریکا و روسیه را در مورد حل اوضاع ستایش نمود و اظهار امیدواری نمود که آنها «به نتائیج خوب» منجر خواهند شد. تبصره های آقای پوتین در لحظه صورت گرفت، وقتیکه چین در پیکن با نمایندگان رسمی «طالبان» که رهبری هیات آنها را ملا عبدالغنی برادر بر دوش داشت، مذاکرات پیش می برد. سکرتر مطبوعاتی وزارت خارجه چین گفت که واقعیت این ملاقات ها را میتواند تائید کند.
مسکو و پیکن، برای آن تا به پیشرفت این پروسه مساعدت نمایند، در تامین رفع ممنوعیت بر سفرهای ماموران «طالبان» که از طرف سازمان ملل متحد وضع شده بود، کمک نمودند، تا آنها در مذاکرات صلح در قطر شرکت ورزند و یکجا با امریکا اعلامیه نیروهای مردمی راجع به تهاجم بهاری را محکوم نمودند.
طوری که اشخاصآگاه راجع به مذاکرات معلومات میدهند، چنین اتفاق نظر میتواند به اساس موافقت نامه صلح ممکن بین امریکا، روسیه و چین مبدل گردد که هدف آن توحید مساعی افراد مسلح «طالبان» با نیروهای امنیتی افغانستان در مبارزه با گروه های افراطی اسلامگرایان و اجازه نه دادن به مبدل شدن افغانستان به پایگاه برای حملات تروریستی در خارج می باشد.
حمایت تقریباً بدون قید و شرط از اهداف کنونی امریکا جهش محسوس، به ویژه برای روسیه، محسوب میشود که شخصیت های رسمی آن اکثراً بر امریکا به خاطر عدم توانایی گرفتن درس عبرت از شکست فاجعه بار اتحاد شوروی در افغانستان در سال های 1980، حضور نو ساله که باعث کشته شدن 15 هزار سرباز شوروی و از 600 تا یک و نیم میلیون افغان گردید، نیشخند می زدند.
در سال های اخیر، نظر به آن که روشن گردید که فعالیت های امریکا در افغانستان به حل پرابلم ها به سرعت که در باره آن شخصیت های رسمی امریکا اعلام میداشتند، منجر شده نمی توانست، روسیه و چین روابط شان را با «طالبان» و همچنان حکومت افغانستان توسعه بخشیدند و در عین حال مسکو روابط با گروه های سیاسی افغانستان و اعضای پارلمان تحکیم نمود.
طبق گزارش پنتاگون عنوانی کانگرس در جون سال 2017، چین، ضمن تلاش جهت تحکیم امنیت سرحدات و دفاع از سرمایه گذاری های اقتصادی منطقوی خود، مبلغ 85 میلیون دالر برای ایجاد کندک اردوی افغانستان در ولایت شمال-شرقی بدخشان در اوایل سال 2017 تخصیص داد.
در حال که مقیاس خروج وسیع نیروهای امریکا از افغانستان — مانند مقیاس خلای نظامی-سیاسی که بعد از آن بوجود خواهد آمد — معلوم نیستند، از نقطه نظر کارشناسان، این هراس ها که خاتمه عصر امریکایی خلا بجا میگذارد که رقبای عنعنوی امریکا با عجله آن را پر خواهند کرد، مبالغه آمیز می باشند.
ارکادی دوبنوف متخصص مجرب مسکو در باره افغانستان معتقد است که باوجود اینکه مسکو و پیکن، احتمالاً، روابط سیاسی با افغانستان تحکیم خواهند کرد، کمپاین به روحیه «جنگ اشباح» قرن XIX بین روسیه و انگلستان به خاطر کنترول بر افغانستان کمتر محتمل به نظر میرسد، به خاطر که اهداف عمده روسیه، برعلاوه دستیابی بر ثبات، طبق ارزیابی آن، به پیروزی بر هجوم غیرماهرانه امریکا مربوط می باشند.
آقای دوبنوف معلومات داد:"همکاری روسیه با چین در افغانستان بخش مهم استراتژی مسکو در منطقه می باشد. ولی تلاش آن جهت دستیابی بر پیروزی در این کشور عمده تاً از آرزوی نشان دادن این به امریکا ناشی میگردد".
به گفته لوریل میلر (Laurel Miller)، آمر برنامه آسیایی گروپ بحران بین المللی،
احتمال مداخله بزرگ مقیاس نظامی همچنان بررسی نمی گردد.
او میگوید:«نابغه بودن حتمی نیست، تا به تاریخ انگلستان، اتحاد شوروی و مداخله امریکا نگاه کرد و گفت:«حضور قطعات نظامی خارجی؟ این مفکوره خوبی نیست»".
محترمه میلرنماینده ویژه سابق وزارت خارجه امریکا در باره افغانستان عقیده دارد، خطرات قبلاً ثابت شده مداخلات در افغانستان و حمایت از موافقت نامه صلح از جانب چین و روسیه امکان آن را فراهم می سازد که رقابت جیوپولیتیکی آنها و اختلاف نظرهای تاریخی بر خارج از افغانستان بعد از کاهش حضور نظامی امریکا تائثیر خواهد کرد.
او میگوید:« به آسانی میتوان درک کرد که رقابت بین روسیه و چین، با یاداوری مثال ابتکار چندین میلیارد دالری "یک کمربند، یک راه" پیکن، چگونه در آسیای مرکزی بوجود می آید. به مشکل میتوان تصور کرد، تا روسیه به آرامش پیشرفت چین را بسوی غرب به هدف دفاع از دهلیز اقتصادی آن، خواهد پذیرفت».
