دیدگاه‌های سنتی همچنان در جامعه افغانستان حکم‌فرماست و زنان کمتر فرصت پیدا می‌کنند که ورزش کنند و در میدان‌های ملی و بین‌المللی بدرخشند. زنان که توانایی زیاد دارند اما فرصت اندک.
با این همه هستند دخترخانم‌هایی که با این چالش‌ها مقابله می‌کنند و حتا قدم فراتر می‌گذارند.
سعدیه بیدل سیدی، یکی از همین دختر خانم‌ها است. بیش از نه سال ورزش کرده است و تجربه رفتن به المپیک سال 2016 را به عنوان مربی تیم ملی دوش در کارنامهٔ ورزشی خود دارد.
سعدیه هر روز کیلومترها جاده‌های ناامن کابل را طی می‌کند و به فدراسیون مشت‌زنی افغانستان می‌آید و زیر نظر مربی‌اش تمرین می‌کند. دو سال پیش به یک دلیل ساده از تیم ملی دوش کنار رفت و به ورزش مشت زنی رو آورد؛ به دست آوردن مدال در ورزش رزمی. رشته‌ی که به دلیل خشن بودن آن کمتر دختری علاقه‌مند آن می‌شود.
اما سعدیه مشت‌زنی را دوست دارد و برای رسیدن به یک رویا دیوانه‌وار تمرین می‌کند. رویای راه یافتن به المپیک 2020 توکیو.
از این مشت‌زن جوان پرسیدم، به عنوان یک دختر با چه چالش‌های رو به رو است؟ خندید و به شوخی گفت:
«اگر پدرم بداند که من مشت‌زنی می‌کنم، مرا خواهد کشت».
سعدیه حتا حمایت خانواده خود را ندارد و پدرش این رشته را برای او مناسب نمی‌داند. اما او تصمیم گرفته است که هرطوری شده باید به رینگ مشت‌زنی المپیک توکیو قدم بگذارد. می‌گوید:
«چالش‌ها خیلی زیاد است، اما اساسی ترین چالش برای من نداشتن رضایت و حمایت خانواده است. خانواده‌ام اصلا دوست ندارند که من یک دختر مشت‌زن باشم. در اجتماع هم مردم دید مثبت به ورزش‌کار دختر ندارند و همین طور امکانات خیلی محدود داریم و نمی‌توانیم به اهداف خود برسیم».
سعدیه می‌گوید، نمی خواهم این بار هم یک دختر از طریق "وایت کارت" به المپیک توکیو برود:
«دخترها خیلی در این رشته کم استند. چیزی که من می‌خواهم این است که تاریخ ورزش افغانستان را تغییر بدهم. چون دختران افغانستان هیچ افتخاری حتا در سطح آسیا در ورزش مشت زنی ندارند».
سعدیه بیش از پنج سال کاپیتان تیم ملی دوش دختران بود و از یک سال بدین سو عضویت تیم ملی مشت‌زنی دختران را بدست آورده است.
