اتلی هیتلاند (Atle Hetland) در مقاله منتشره در نشریه «The Nation» (پاکستان) در ادامه می نویسد، ما در عهد مهاجرت جهانی زندگی میکنیم، وقتیکه تعداد پناهجویان را 60 میلیون نفر تشکیل میدهد. در پروسیه مهاجرت داوطلبانه یا نیمه داوطلبانه چند صد میلیون نفر مشغول اند. پرابلم نقل مکان غیرقانونی یا حمل و نقل مردم روبه افزایش است. در امریکا پیوسته جر و بحث ها راجع به این جریان دارند که چگونه به مهاجرین غیرقانونی اجازه داده نشود و رئیس جمهور فعلی آرزوی خود راجع به اعمار دیوار در مرز جنوبی با مکسیکو اعلام میدارد. در اروپا ورود بیش از یک میلیون مهاجر در سال 2015 و ارقام بزرگ بعدی به آن منجر شدند که سیاستمداران و مردم برخی کشورها از کلمه «بحران» استفاده میکنند. بسیاری دول سیاست بیش از حد سختگیرانه مهاجرت طرح کردند، تا تعداد آواره گان و مهاجران معمولی — قانونی و غیرقانونی — را محدود سازند.
در عین حال این واقعیت که در اکثریت کشورهای اروپایی باشندگان پیر میشوند، همین اکنون به «درک ناخوش آیند» تقاضا به نیروهای کار منجر شده است. در آینده برای بهبودبخشیدن استندردها و حفظ رشد پایدار اقتصادی به مردم بیشتر ضرورت خواهد بود. این بدان معنی است که در مهاجرت وسیع بین المللی امروزی نقاط مثبت و منفی، برندگان باخته گان وجود دارند و دیدگاه متوازن نسبت به این پرابلم کفایت نمی کند.
بطور مثال، در ستاکهلم گوران پیتیرسون صدراعظم سابق در مصاحبه تلویزیونی اعلام داشت که بدون مهاجران بسیاری رشته های عرصه خدمات در کشور بد کار خواهند کرد یا اصلاً کار نخواهند کرد. ولی در سویدن، جای که مهاجران 20% جمیعت ده ملیلونی را تشکیل میدهند، بسیاری ها فکر میکنند که این بیش از حد زیاد است، به ویژه با درنظرداشت اینکه همگرایی و ادغام طبیعی مستلزم زمان اند و همیشه به نرمی صورت نمی گیرند. باوجود این بسیاری باشندگان دیگر، به گونه مثال، غنای مثبت فرهنگ محلی، قابلیت رقابتی، استعدادها و بسیاری چیزها را در وضع درک میکنند، وقتیکه خارجیان را نیز در جهان مولتی کلتوری جذب میکنند که آنها در آن زندگی میکنند.
چند روز قبل، ضمن شنیدن سخنان مارتین کوبلر سفیر آلمان در کنفرانس روتاری، من متوجه شدم که او با غرور راجع به شهر هامبورگ — دومین شهر بزرگ کشور خود — به مثابه شهر مهاجرین صحبت میکرد. هامبورگ با جمیعت دو میلیون نفری و سه میلیون در اطراف شهر، کلاستر چشمگیر صنعتی، نوآوری ها، فرهنگ، میدیا، توریزم و بسیاری چیزهای دیگر محسوب میشود و مهاجرین نقش کلیدی در حفظ این ایفا میکنند.
پاکستان — بدون شک بخش از این پروسه می باشد. همه میدانند که پاکستان طی چهار ده هه به هفت میلیون مهاجر افغان پناه داده بود و دو میلیون نفر هنوز در کشور مانده و بسیاری آنها در پاکستان تولد شده اند. حکومت نو پاکستان راه حل های نو برای تنظیم نظم اقامت دایمی برای بسیاری مهاجران پیشنهاد کرده است.
مولف میگوید، به نظر من، مهاجرت برای کشوری که از آن تعداد زیادی مهاجران داوطلب یا نیمه داوطلب میروند، خسارات به بار می آورد. اما این در عین حال اثرات مثبت نیز دارد. وقتیکه ده ها میلیون نفر از اروپا به امریکا عمده تاً از سال های 1800 تا 1900 رفتند، اروپا مردم خوب از دست داد. ولی چون آنها از کشورهای پرجمیعت با سطح بلند بیکاری می رفتند، آنها «فقر را صادر میکردند». این واژه را اوتار بروکس تاریخ دان نارویژی استفاده میکرد.
جمیعت مهاجران پاکستانی — این تقریباً هشت میلیون نفر اند که بیش از 4 میلیون در شرق نزدیک، یک و نیم میلیون — در انگلستان، تقریباً نیم میلیون — در امریکا و تقریباً به عین تعداد در اروپا (بشمول 45 هزار نفر در ناروی، جای که من زندگی میکنم)، آسترالیا، زیلاند جدید، کانادا و غیره زندگی میکنند. پاکستانیان در سال 2018 مبلغ 18 میلیارد دالر به کشور انتقال داده و شاید این رقم بیشتر از این باشد. در اواخر سال 2018 رسانه ها راجع به رشد قابل ملاحظه انتقال پول از خارج به پاکستان (13%) خبر دادند.
مولف در اخیر می نویسد، بسیار کارگران مهاجر، متاسفانه، مدت زمان بسیار طولانی در خارج می مانند و یا اصلاً به کشور خود بر نمی گردند. این ضایعه برای کشور است. اکثریت پاکستانیان باید در انکشاف کشور خود شان، نه تنها کشورهای ثروتمند خارجی که پاکستانیان به آنجا میروند یا آرزوی رفتن به آنجا دارند، شرکت ورزند.
