در مقاله که در پارتل «REGNUM» منتشر گردیده، گفته میشود، طوریکه به نظر میرسد، تلاش «ویتنامی ساختن» جنگ در افغانستان بطور نهایی با ناکامی مواجه شده است. تهاجم افراد مسلح طالبان (سازمان، ممنوع در فدراسیون روسیه) که در بهار امسال آغاز شده بود، رهبری نظامی-سیاسی ایالات متحده را به درک ناگزیری فاجعه کامل وادار ساخته است.
اما اگر در ماه اگست واشنگتن هنوز جهت پنهان نمودن نتائیج در پشت غوغا در جهات دیگر، از جمله، در پشت جستجوی ماجرای «رد پای روس» در ساحه میدیایی امریکا تلاش می ورزید، پس حالا بر شکست در افغانستان عملاً رسماً اعتراف نموده است. امریکا بیش از این در آنجا به پیروزی امید ندارد و مایوسانه طرق عقب نشینی کامل را حد اقل برای حفظ آبروی خود آغاز کرده است.
طوریکه جیمس میتیس رهبر پنتاگون طی تبصره بر حوادث جاری گفته، رئیس جمهور امریکا رسماً به کشورهای دیگر به خاطر کمک در حل منازعه در افغانستان مراجعه کرده است. میتیس هنگام ملاقات با وزیر دفاع هند اظهار داشت:« ما کشورهای مسوول برای حفظ صلح در نیم قاره در چارچوب جنگ در افغانستان جستجو میکنیم. جنگ به درازا کشیده و به 40 سال نزدیک میشود. 40 سال — کافی است، زمان به پاخیزستن همه آنهایی که جهت حفظ صلح و اعمار جهان بهتر تلاش می ورزند، جهت حمایت از سازمان ملل متحد فرار رسیده است».
عجیب اینکه ایالات متحده به خاطر حفظ حد اقل اعتبار خود، بدون اندکترین شرم، جنگ شوروی-افغان سال های 1979-1989 را یاداوری میکنند. این «40 سال» از همنانجا بوجود آمده، اگرچه خود امریکایان در افغانستان مدتها بعد، در سال 2001، مداخله کردند. ولی حالا امریکا به نشان دادن این بسیار زیاد ضرورت دارد که در آنجا آنها نه، بلکه «همه ما» جنگ باخته ایم که از نقطه نظر حفظ حیثیت و اعتبار چندان خوش آیند نیست. واقعیت ارسال نامه رهبر قصر سفید به عمران خان صدراعظم پاکستان به زودی بعد از آن، وقتیکه که کشورش را به عدم موجودیت مبارزه فعال با تروریزم متهم ساخت، به حوادث رنگ خاص می بخشد. واشنگتن حتی کمک سالانه 3،1 میلیارد دالری به پاکستان را لغو کرد که باعث واکنش شدید منفی در پاکستان گردید.
اسلام آباد به خشم یاداوری کرد — حمایت از امریکایان در ماجراجویی آنها در افغانستان به آن کشور حد اقل به بهای جان 75 هزار نفر و زیان به اقتصاد ملی به اندازه 123 میلیارد دالر تمام شده است.
باوجود این همه ترامپ بازهم رسماً از خان در باره «شاندن طالبان (سازمان، ممنوع در فدراسیون روسیه) در پشت میز مذاکرات در باره حل منازعه در افغانستان» خواهش نموده است. درخواست های مشابه به حکومات روسیه، بلجیم، قطر، امارات متحد عربی، ترکمنستان و ازبکستان مواصلت ورزیده اند. خلاصه اینکه، به همه آنهایی که به هر اندازه میتواند به شکل از اشکال به سازماندهی پروسه، حد اقل، به انتقال ظاهراً آبرومندانه قدرت مساعدت نمایند، مراجعه کرده اند.
در ماه دسمبر نماینده ویژه امریکا از کشورهای یادشده به امید کسب هرنوع کمک موثر بازدید میکند. در غیر آن حد اقل در طول سال رسوایی بزرگتر، نسبت به گریز از سایگون، در انتظار اردوی امریکا در افغانستان قرار خواهد داشت. افغانستان، با تفاوت از ویتنام، محاط به خشکه است و راه های گریز از آنجا بسیار دشوار می باشند. در حال حاضر دو سوم خاک کشور و همچنان 61% جمیعت، تحت کنترول جنبش طالبان (سازمان، ممنوع در فدراسیون روسیه)، قرار دارد.
حالا نیروهای امریکایی به بسیار مشکل کابل و اطراف آن را کنترول میکنند و در ولایات دیگر نیروهای امریکایی در پایگاه های نظامی قرار دارند و بدینوسیله امنیت خود را تامین میکنند. از همینرو ترامپ مجبوراً از اسلام آباد خواستار کمک شده است.
همه چیز روشن است، جان ساپکو مفتش عمومی امریکا در باره بازسازی افغانستان (SIGAR) همه مسوولیت را بر دوش اداره بارک اوباما می اندازد. گویا علت فاجعه فیصله او راجع به کاهش بنیادی تعداد نیروهای و تسلیم نمودن کشور به دست سیستم «جدید» اداره دولتی محلی می باشد.
امریکا اصلاً در صدور دموکراسی بطور عنعنوی بر موفقیت دست نیافته است. دموکراسی به اصطلاح امریکایی با وضع کشورهای دیگر، خاصتاً افغانستان کشور عقب مانده با ساختار قومی، سازگاری ندارد.
چیزیکه برای اعتبار واشنگتن تائثرآور است، آن اینکه بعد از خروج اتحاد شوروی از جمهوری دموکراتیک افغانستان حاکمیت محلی سه سال بر سر قدرت باقی ماند، در حال که دست نشاندگان امریکا در همان روز سرنگون خواهند شد، وقتیکه از کابل آخرین سرباز کاکا سیم برآید. چیزیکه بیشتر از همه غم انگیز است، آن اینکه در ویتنام — همه شرکت کنندگان پروسه مطلقاً میدانستند که امریکا در واقعیت امر نه آنقدر با هانوی، بلکه با اتحاد شوروی که با همه منابع خود در پشت سر آن ایستاده بود، می جنگید. در حالیکه «نیرومندترین اردوی سیاره» را افراد مسلح محلی شکست میدهند. امریکا چاره دیگر، به جز از فرار ندارد.
بطور کل، حتی چنین شکست آشکار و ناگزیر را ترامپ به نفع خود استفاده میکند. اگر خروج نیروها در پشت نقاب « پروسه مذاکرات صلح» سازماندهی شده توسط او صورت گرفته بتواند، اساس راجع به موفقیت نوبتی بوجود آمده میتواند. او به امریکایان در باره خاتمه بخشیدن به این جنگ بی مفهوم وعده داده بود، و اینکه به اثر مساعی عظیم او ختم آن ممکن گردید. پس این بدان معنی است که او رهبر کبیر است و ملت به او چانس انتخاب برای یک دوره دیگر داده میتواند!
ولی این همه فقط در سال آینده رخ خواهد داد، و حالا ترامپ نامه های حاوی خواهشات مایوسانه ارسال میدارد « به خاطریکه، بالاخره، باید این جنگ را متوقف سازد که چهل سال ادامه دارد».
