احتمالاً، این مصاحبه به یکی از بهترین سخنرانی های او مبدل گشت: ژورنالیستان مریض از سخنان او در عرق سرد غرق شدند، اگرچه او فقط راجع به این صحبت میکرد که برخی حلقات آن را حقایق ساده میدانند.
ایمانوئیل تود راساً تمام لحن مصاحبه را تعیین کرد: او از نقطه نظر نگرش مطلوب نسبت به جهان انگلوساکسون صحبت میکرد که در اصل او هیچگاه وجد خود راجع به آن را پنهان نمی کرد.
تود هیچگاهی مدعی لقب شخص ناراضی و مبارزه با سیستم نبود و خود را محصول قشر ممتاز، عضو مقامات عالی بورژوازی فکری و خواننده فعال جریان اساسی مطبوعات محسوب میکرد. شاید، همین موضعگیری متخصص دارای روحیه محافظه کارانه به سخنان او رنگ خاص می بخشید. واقعیت امر اینست که انتقاد سیستم همیشه در صورت خطرناکتر است، اگر این انتقاد از داخل ناشی میگردد.
عصبانیت ضد روسیه
ایمانوئیل تود راجع به جنون مطبوعات غرب سخن میگوید که در اتباع جهان غرب تصور خیالی چهره تهدیدکننده، نفوذکننده سراسری و استبدادی روسیه فوق العاده نیرومند ایجاد میکند. تود خاطرنشان می سازد که وزن دموگرافیک روسیه در واقع ده برابر کمتر از غرب است که نو ثبات حاصل نموده، کشور بسیار پیشرفته محسوب نمی شود و موضعگیری احیای دفاعی را در پیش گرفته است. برعلاوه، پوتین نیرومند را اتباع روسیه بوجود آورده و از سیاست او حمایت مینمایند. پس تشویش مطبوعات غرب نسبت به روسیه به چه مربوط می باشد؟
ایمانوئیل تود اعتراف میکند که تقویت این دشمنی معمایی از روسیه در مقامات عالی غرب را نمی داند… او اعتراف میکند:«سطح فکری دیپلوماتان روسی به مراتب، نسبت به غرب، بالاتر است. آنها نگرش تاریخی، جهانی و راجع به روسیه، کنترول خودی دارند که آنها حرفوی بودن میخوانند». باید گفت که در مقامات عالی غرب چنین جیزی کاملاً وجود ندارد.
نباید گفت که مقامات عالی غرب توان تحلیل به چنین سطح ندارند: برخی، مانند یوبیر ویدرین (Hubert Vedrine) و زبیگنیف بژیزینسکی (Zbigniew Brzezinski)، به این کار در زمان معاصر موفق میشدند، ولی آنها اقلیت ناچیز تشکیل میدهند. به هر صورت، ضرورت تصویر جعلی بشری و پلان های استراتیژیک دول غربی، بالاتر از همه قرار دارند. برای دول غربی نشان دادن خود به مثابه مدافع بیوه ها و یتیمان، نسبت به بررسی علل حقیقی عوامل، به مراتب مهمتر است.
ایمانوئیل تود همچنان «به همه آشناشدن با مقالات لاوروف و پوتین در صورت سفارش میکند، اگر آرزوی خواندن چیزهای هشیار راجع به جیوپولیتیک وجود داشته باشد».
حزب مردم بر ضد حزب الیگارشی
به گفته تود، حزب مردم میخواهد، تا کشورها تا اندازه بخود آیند و دفاع بهتر اتباع را تامین کنند و در عین حال تجارت معقول را پیش برند. حزب الیگارشی، به نوبه خود، دول ملی را به مثابه ساختارهای کهنه بررسی میکند که از زمان قدیم به میراث مانده و با شرایط لیبرالی جهانی شدن نیولیبرال معاصر که توسط بازارهای مالی و سازمان های بین المللی که وظیفه آنها پیشکش نمودن دسپلین بودجوی به مردم می باشد، تنظیم میشود، سازگاری ندارند.
چنین رویارویی بی ثباتی و ضعف روانی را در جهان غرب توضیح میکند.
این امر مستثنی شده نمی تواند که روسیه ناخودآگاه به نمونه حزب مردم مبدل گشته است. اصلاحات اقتصادی سال های 1990 به مثابه علت تضعیف بی مثال کشور، هم از نقطه نظر داخلی و هم از نقطه نظر خارجی تلقی میشود. همین حوادث عکس العمل دولت را علیه کنترول الیگارشی بر وظایف دولت و رشته های استراتیژیک اقتصاد روسیه به بار آورد. تود میگوید، در نتیجه حزب الیگارشی و ژورنالیستان آن روسیه را از زاویه محکوم میکنند که هیچ گونه مناسبت به جیوپولیتیک محک های انتروپولوجستیکی و خانوادگی مانند وضع هم جنس بازان ندارد.
چندقطبی بودن
به عقیده ایمانوئیل تود، یکی از علل عصبانیت ضد روسیه خصوصیت نظامی دارد. واقعیت امر اینست که روسیه در این عرصه « به توازن با غرب برگشته است» و « بر ترقی تخنالوژیکی» دست یافته است. «این یگانه کشور در جهان می باشد که میتواند امروز با امریکا از نظر نظامی مقابله نماید».
نتیجه گیری
نتیجه گیری او از این قرار است: وقتیکه از ما راجع به روسیه سخن میگویند، پس در نوبه اول راجع به بحران خودی ما، راجع به نبود ارزش های معنوی، احساس ملی و پروژه های همگانی صحبت میکنند. این همه عصبانیت به بار می آورد و مردم را به آن مجبور می سازد، تا در چیزهای غیرمعقول و احساساتی پناه جستجو کنند. غرب سمتگیری را از دست داده و راه را گم کرده است.
