در نخست این فوران مورد توجه دانشمندان قرار نگرفت، اما آتشفشان‌شناسان بزودی یک بزرگ جزیرۀ سنگ آذرین (که از سرد شدن گدازه‌های آتشفشانی شکل می‌گیرد) به مساحت 26 هزار کیلومتر مربع را در سواحل زیلند جدید کشف نمودند. ضخامت این سنگ به 3.5 متر می‌رسید. سه ماه بعد از این فوران، جزیرۀ مذکور به قطعات جداگانه تبدیل شد که بخشی از آنها غرق در اعماق بحر شدند و شماری هم به سواحل جزایر تونگا، زیلند جدید و آسترالیا رسیدند.
دانشمندان با استفاده از کشتی زیردریایی بدون سرنشین نوعیت و قدرت این فوران را بررسی نمودند. در عمق 1220 متر یک دهانه (کاسه آتشفشانی) پس از فروپاشی قسمت بالایی آتشفشان به وسعت 4.5 کیلومتر تشکیل شده بود. در قسمت پایینی این دهانه، الی 14 سوراخ دیگر وجود داشت که آز طریق آنها گدازه، خاکستر و سنگ آذرین خارج شده اند.
فوران آتشفشان هاور (Havre Seamount) قوی‌ترین آتشفشان زیرآبی در طول تاریخ آتشفشان‌های زیرآبی می‌باشد. براساس محاسبات دانشمندان، این فوران 1.5 برابر قوی‌تر از انفجار آتشفشان روی زمینی سنت هلن در سال 1980 بوده است. قدرت انفجار آتشفشان سنت هلن از هشت امتیاز فعالیت آتشفشان‌ها پنج امتیاز حدس زده شده بود.
