یاسواکی یاماشیتا، 84 ساله، در مراسم معرفی کتاب "هیباکوشا": شاهدی یاسواکی یاماشیتا، در مکزیکوسیتی گفت: "آنها گفتند که نجات یافتگان احتمالاً نوعی بیماری واگیر دارند و ما باید قرنطینه شویم. این به این دلیل بود که مطلقاً هیچ اطلاعاتی وجود نداشت، زیرا ایالات متحده صحبت در مورد بمب اتمی را ممنوع کرده بود."
او گفت: "پزشکان جاپانی شروع به تحقیق کردند، اما وقتی امریکایی ها آمدند، تمام تحقیقات را مصادره کردند بنابراین مردم متوجه نشدند که چرا شروع به تبعیض علیه ما کردند."
یاماشیتا می گوید در سال 1968 به مکزیک مهاجرت کرد، "آنها به من خندیدند، اما پرونده من از دیگران مجزا نبود، بسیاری از زنان هیروشیما و ناکازاکی را ترک کردند تا ازدواج کنند و بچه دار شوند، اما به محض اینکه همه از منشأ آنها مطلع شدند، طلاق گرفتند خودکشی های زیادی در بین آنها رخ داد.
یاماشیتا گفت: " چیزی از ساختمان ها باقی نمانده بود، همه چیز سوخته و ویران شده بود. یک مکان کاملاً سیاه بود. ما مجبور شدیم از میان آوارها عبور کنیم. اما غذا هم نبود و به محل زندگی خود برگشتیم. خانه برای بازگرداندن زندگی معمولی". هیچ کلمه دقیقی وجود ندارد که بتواند توصیف کند که ویرانی در ناکازاکی چقدر وحشتناک بود."
یاماشیتا گفت: "خاطراتی در حافظه من ظاهر شد. وقتی صحبت می کردم خیلی درد داشتم، اما توانستم صحبتم را تمام کنم. در همان زمان، شروع به احساس کردم که این دردی که تقریباً 50 سال آن را حفظ کرده بودم. رو به کاهش بود، احساس آرامش کردم، گفتم: "این درمان من است". من باید صحبت کنم ما باید مطمئن شویم که تمام جهان آنچه را که در هیروشیما و ناکازاکی اتفاق افتاد را درک می کنند. فرصتی وجود دارد، وقتی از من دعوت می شود، در مورد تجربه خود صحبت می کنم."
یادآوری می شود که در آگوست 1945، خلبانان امریکایی بمب های هسته ای را بر شهرهای هیروشیما و ناکازاکی جاپان پرتاب کردند. از انفجار اتمی و پیامدهای آن در هیروشیما، از جمعیت 350000 نفری، 140000 نفر جان باختند، در ناکازاکی - 74000 نفر. اکثریت قریب به اتفاق قربانیان بمباران اتمی غیرنظامیان هستند. در سالگرد حوادث غم انگیز - 6 و 9 آگوست، "مراسم صلح" هر ساله در هیروشیما و ناکازاکی برگزار می شود.