به گزارش اسپوتنیک، فقر و بیکاری نا امیدی بیش از برای جوانان دانش آموز شده، بیشتر این جوانان فارغ‌التحصیلان دانشگاه استند. احمدامید فارغ رشته مدیریت از دانشگاه کابل، جوانی است که روی کراچی دستی در گوشه‌ای از شهر کابل، سبزی‌فروشی می‌کند. او می‌گوید: "به امید رسیدن به آرزوهایم دانشگاه را به پایان رساندم. چندین ماه است که فارغ‌التحصیل شده‌ام. زیاد تلاش کردم که شغل مناسبی پیدا کنم؛ اما نشد. لذا مجبور شدم به‌خاطر امرار معاش خانواده‌ام، سبزی‌فروشی کنم".
بیشتر جوانان دانش‌آموخته بعد از تحولات اخیر، افغانستان را ترک کردند و به کشورهای اروپایی آواره شدند؛ اما احمد امید کسی است که افغانستان را خانه‌ی خود می‌داند و می‌خواهد در کشور خودش کار کند. وی می‌افزاید: "بیشتر دوستانم کشور را به‌خاطر رسیدن به آرزوهای‌شان ترک کردند. آن‌ها فکر می‌کردند که در کشور دیگر آرامش دارند. در حالی که آن‌ها در کشور دیگر شهروند درجه دوم محسوب می‌شوند." تنها پسران دانش‌آموخته نیستند که به دنبال کار می‌گردند، دختران نیز با مشکل بیکاری روبه‌رو می‌باشند.
شیما یکی از داخترانی است که سال گذشته از رشته مدیریت دانشگاه کابل فارغ شده است. او می‌گوید: "آرزو داشتم که بتوانم بعد از فراغت شغل مناسبی پیدا کنم؛ اما هرچه تلاش کردم نتوانستم به آرزویم برسم. حالا که وضعیت کار برای بانوان دشوارتر شده است". او می‌گوید که هنوز بیکار است و اقتصادخانوده‌اش هم خوب نیست.
رحیمه۲۴ساله که از رشته روانشناسی فارغ شده، اکنون با چرخ خیاطی زندگی‌اش را می‌چرخاند. او می‌گوید: "کارم بد نیست. من به خاطر شرایط بد امنیتی درخانه خیاطی میکنم." او روز یک دو مشتری بیشتر ندارد و شغل خیاطی در خانه را کار دشوار می‌داند. وی می‌افزاید: "اگر در بیرون از خانه دکان می‌داشتم، پول بیشتری به دست می‌آوردم. اما حالا ماهانه حدود ۷۰۰۰ افغانی عاید دارم. با همین زندگی خود را می‌چرخانم".
این در حالی است که هر روز بر میزان بیکاری و فقر افزوده می‌شود. سازمان ملل در گزارش ماه سنبله خود گفته است که افغانستان با فاجعه انسانی روبه‌روست و نیاز به کمک فوری دارد. هفته گذشته شماری از بانوان تحصیل‌کرده در یک گردهمایی در شهر کابل با به نمایش گذاشتن مدارک تحصیلی و اسناد کاری خود، خواهان کار و مشارکت سیاسی و اجتماعی شدند.