صدر جباروف، رئیس جمهور قرقیزستان، در آخرین اظهارات خود بیان داشته که قرقیزستان به منظور تضمین صلح و ثبات در منطقه با مقامات افغانستان تماس دارد.
سال گذشته قرقیزستان کمک‌های بشردوستانه را به مردم افغانستان فرستاد و با طالبان نگرانی‌های خود را در مورد تعدادی از موضوعات امنیت و همکاری منطقه‌ای و همچنین اهمیت ایجاد یک دولت فراگیر در این کشور ابراز کرد.
رئیس جمهور قرقیزستان امید به همکاری هماهنگی در مورد مشکل افغانستان، از جمله با سازمان ملل، کشورهای منطقه و جهان برای اطمینان از صلح و ثبات در افغانستان را بیان کرد.
جباروف از جامعه جهانی خواست که کمک های بشردوستانه خود را به مردم افغانستان ادامه بدهند.
وی افزود: "وضعیت افغانستان بسیار دشوار و غیر قابل پیش بینی است. کشورهای آسیای مرکزی باید خطی سیاسی مشترک در مورد سوال افغانستان ایجاد کنند و افغانستان را "به راه توسعه صلح آمیز" برسانند."
خط سیاسی "متحد" کشورهای آسیای میانه در قبال مسئله افغانستان چگونه باید باشد؟
چگونه به آن برسیم؟
در پاسخ به این پرسش‌ها فرهاد ابرار کارشناس مسائل سیاسی و بین‌المللی در گفتگو با خبرنگار اسپوتنیک افغانستان گفت:
"مسلط شدن دوباره گروه طالبان در افغانستان معادلات در سطح منطقه‌ای طی دو دهه‌ی گذشته را برهم زد، تغییر در معادلات سبب شد تا تحولات و جهت‌گیری هم در خصوص حاکمیت دوباره گروه طالبان دچار تغییر شود."
به گفته آقای ابرار، کشورهای منطقه به‌خصوص کشورهای آسیای میانه با آن‌که نگاه یکسانی نسبت به حکومت‌داری طالبان ندارند اما همه‌ای این کشورها پیرامون یک موضوع یعنی ثبات و امنیت منطقه‌ای توافق دیدگاه دارند.
او گفت:
پس از سقوط جمهوریت و مسلط شدن گروه طالبان نگرانی کشورهای آسیای میانه از افزایش گروه‌های اسلام‌گرا و افراطی در افغانستان بیش‌تر شده‌است؛ احتمال این‌که گروه‌های اسلام‌گرا و افراطی در افغانستان بیش‌تر شود و فعالیت‌های این گروه‌ها افزایش پیدا کند از گذشته آب می‌خورد، زیرا در دور نخست حاکمیت گروه طالبان گروه‌های دیگر مانند القاعده و حرکت اسلامی اوزبیکستان زیر سایه‌ی پهن شده‌ی طالبان آزادانه فعالیت می‌کردند. بنابراین حالا هم یکی از نگرانی‌های کشورهای آسیای میانه تهدید ثبات و امنیت این منطقه است و تلاش می‌کنند تا از نفوذ گروه‌های اسلام‌گرای مخالف خود شدیداً جلوگیری نمایند.
این کارشناس افغانستانی علاوه کرد که برای همین دولت‌های آسیای میانه سعی می‌کنند تا در یک رابطه و تعامل محافظه‌کارانه در پیوند به مسأله امنیتی مرزهای خود با گروه طالبان قرار داشته‌باشند و از باب گفت‌وگو و مذاکره یا هم دیپلماسی نگرانی‌های امنیتی‌شان را با این گروه در میان بگذارند.