به گزارش اسپوتنیک، لایه ژل مانند – به نام گلیکوکالیکس – داخل رگ های خونی را می پوشاند و مانند یک غربال عمل می‌کند تا نحوه حرکت مواد مغذی از خون به قلب و سایر بافت های بدن را تنظیم کند.
پروفسور سیمون ساچل، دکتر یان کیو و تیمشان در دانشگاه بریستول، موش‌های مبتلا به دیابت نوع 1 و 2 را بررسی کردند و متوجه شدند که گلیکوکالیکس در رگ‌های خونی کوچک قلب آسیب دیده است.
آنها دریافتند که این آسیب با افزایش حرکت مایع به دیواره های قلب همراه است که منجر به تورم و افزایش سفتی عضله قلب می شود. این امر باعث می‌شود که قلب در بین ضربان‌ها استراحت نکند، به این معنی که قلب نمی‌تواند به طور موثر خون را در اطراف بدن پمپاژ کند.
برای بررسی این که آیا ترمیم گلیکوکالیکس عملکرد قلب را بهبود می بخشد، به موش های دیابتی ماده‌ای به نام آنژیوپویتین 1 داده شد. هنگامی که آنها به اسکن سونوگرافی قلب نگاه کردند، توانایی آنها برای استراحت بین ضربان ها نیز بهبود یافت.
دانشمندان اکنون یک گام به درک بهتر این که چرا برخی از افراد مبتلا به دیابت دچار نارسایی قلبی می‌شوند، نزدیک‌تر شده‌اند که هیچ درمانی برای آن وجود ندارد. اغلب این افراد مشکلاتی مانند فشار خون بالا یا بیماری عروق کرونر که اغلب منجر به نارسایی قلبی می شود ندارند. در عوض، آنها با رگ های خونی کوچکی که عضله قلب را تامین می کنند، مشکل دارند.
این تیم قصد دارد تغییرات کلیدی در گلیکوکالیکس بیماران دیابتی را شناسایی کند. تحقیقات بیشتری برای تعیین این که آیا محافظت از گلیکوکالیکس در برابر شکستن می‌تواند مشکلات قلبی مشاهده شده در این افراد را کاهش دهد، مورد نیاز است.
این یافته ها پیامدهای گسترده‌ای در محافظت در برابر سایر انواع نارسایی اندام دارند، زیرا گلیکوکالیکس در همه رگ های خونی وجود دارد.
پروفسور جیمز لیپر، مدیر طبی بنیاد قلب بریتانیا، گفت: این اولین شواهدی است که نشان می دهد آسیب به گلیکوکالیکس در عروق کوچک قلب ممکن است در نارسایی قلبی دیابتی نقش داشته باشد. نتایج این تحقیق درک ما را از اگر این یافته های هیجان انگیز از حیوانات را بتوان در انسان بازتولید کرد، ممکن است درمان های جدید بالقوه برای بیماران مبتلا به نارسایی قلبی دیابتی شناسایی شود.