به گزارش اسپوتنیک به نقل از ایندیپندنت، سیارات معمولی نظیر سیارات منظومه شمسی ما به دور یک ستاره در گردشاند، اما سیارات سرگردان بدون گردش به دور یک ستاره نزدیک، آزادانه و بیهدف سیر میکنند.
نوریا میرت روگ، ستارهشناس آزمایشگاه اخترفیزیک بوردو، میگوید: "ما نمیدانستیم که باید منتظر چه تعداد از آنها باشیم و از کشف این تعداد هیجانزدهایم".
شناسایی سیارات سرگردان معمولاً غیرممکن است زیرا این سیارات به دور از نور ستاره، به سختی قابل ردیابیاند. با این حال، یک واقعیت کلیدی وابسته به ماهیت آنها این سیارات را مشاهدهپذیر کرد: این سیارات میلیونها سال پس از شکلگیری هنوز میزانی گرما از خود تابش میکنند که باعث میشود بدرخشند؛ امری که آنها را برای تلسکوپهای به قدر کافی بزرگ مشاهدهپذیر میکند.
این همان موضوعی است که باعث شد این 70 سیاره -هرکدام با جرمی نزدیک به جرم مشتری- در صورتهای فلکی ماراَفسای (Ophiuchus) و کژدم (Scorpius) کشف شوند.
خانم میرت روگ توضیح میدهد: "ما حرکات کوچک، رنگها و درخشندگیهای دهها میلیون منبع در یک ناحیه بزرگ از آسمان را بررسی کردیم".
وی افزود: "این بررسیها به ما امکان داد تا کمنورترین اجرام در این ناحیه، [یعنی] سیارات سرگردان را با اطمینان شناسایی کنیم."
بررسی ستارهشناسان نشان میدهد که ممکن است هنوز تعداد بسیار بیشتری از این سیارات کمیاب بیستاره برای کشف وجود داشته باشد که شمار آنها تنها در کهکشان راه شیری به میلیاردها میرسد.
ستارهشناسان با بررسی سیارات سرگردان به این نتیجه رسیدهاند که مطالعه این سیارات میتواند سرنخهایی از چگونگی شکلگیری این اجرام مرموز به دست دهد. تصور میشود که این سیارات در جریان فروپاشی آن دسته از ابرهای گازی پدید آمدهاند که بسیار کوچک بوده و نتوانستهاند به ستاره تبدیل شوند اما توانستهاند از پیکربندی سامانه اصلی به بیرون پرتاب شوند.
تعداد دقیق سیارات سرگردان نامشخص است زیرا رصدهایی که پژوهشگران انجام میدهند به آنها امکان محاسبه جرم این اجرام را نمیدهد. اجرامی با جرم بیش از 13 بار بیشتر از مشتری احتمالا سیاره نیستند ولی تکیه بر [محاسبات] بر اساس روشنایی باعث میشود این رقم دقیق نباشد.