به گزارش اسپوتنیک به نقل از ایسنا، پایگاه اندیشکده شورای آتلانتیک، این مقاله از جمله به امضای رایان کروکر، جیمز کانینگهام و جیمز دوبینز، از سفرای اسبق آمریکا در افغانستان و جنرال جان اف. کمپبل، فرمانده پیشین نیروهای بین‌المللی کمک به برقراری امنیت در افغانستان رسیده است.
در این مطلب آمده است: زنگ‌های هشدار به صدا در آمده‌اند. سازمان ملل متحد، بانک جهانی، صندوق بین‌المللی پول، و جامعه اهداکنندگان کمک برای افغانستان همگی نسبت به فاجعه انسانی که با فروپاشی قریب‌الوقوع اقتصاد افغانستان در حال ظهور است، هشدار داده‌اند.
آنها تاکید کردند: بیرون شدن نیروهای امریکایی و متحدانش از این کشور که منجر به فروپاشی "جمهوری اسلامی افغانستان" و تسلط طالبان شد، به دنبال آن با قطع بخش عمده کمک‌های خارجی و بسته شدن بیشتر ذخایر پولی افغانستان و به موجب آن، از میان رفتن ۴۰ درصد تولید ناخالص داخلی و ۷۵ درصد بودجه دولت افغانستان همراه شد. نظام بانکی افغانستان نیز در آستانه فرو افتادن است و واحد پول این کشور (افغانی) به سرعت دارد ارزش خود را از دست می‌دهد. خشکسالی طولانی مدت، بیماری همه‌گیر کووید-۱۹ و از هم پاشیدگی خدمات دولتی هم مسائلی هستند که به این وضعیت دامن زده‌اند. برنامه توسعه سازمان ملل، هشدار داده است که "افغانستان در آستانه فقر سراسری قرار دارد" و بالغ بر ۹۷ درصد از جمعیت این کشور در خطر سقوط به زیر خط فقر تا اواسط سال ۲۰۲۲ قرار دارند. برنامه جهانی غذا تخمین می‌زند که تنها پنج درصد از خانوارهای افغانستانی، روزانه غذای کافی برای خوردن دارند و پیش‌بینی می‌کند که افغانستان در آستانه گرفتار شدن به بزرگترین بحران انسانی در جهان باشد. مقام ارشد امور بشردوستانه سازمان ملل از اینکه اقتصاد افغانستان "در مقابل دیدگان ما" در حال فروپاشی است، ابراز تاسف می‌کند.
این مقام‌ها گفتند: جامعه بین‌المللی در تدارک برای ارائه کمک‌های بشردوستانه بیشتر به افغانستان است و بانک جهانی هم اعتباراتی را برای حمایت از این تلاش آزاد می‌کند. اما برای دفع این فاجعه به کمک بیشتری نیاز است. افغانستان افزون بر غذا و دارو به یک ساز و کار تبادلی پایدار و یک سیستم بانکی کارآمد نیاز دارد تا شکست گسترده در اقتصاد و حکومتداری را تجربه نکند. باید به متخصصان حوزه بهداشت و سلامت، معلمان و سایر کارکنان ضروری در افغانستان با هدف حفظ اساسی‌ترین وظایف دولت، حقوق پرداخت شود. مردم عادی افغانستان مستحق دسترسی به منابع مالی خود که هم‌اکنون به سبب نگرانی‌ها از بابت تحریم‌های بین‌المللی و آمریکا و سقوط بالقوه نظام مالی افغانستان در بانک‌ها مسدود شده‌اند، هستند. افغان‌های خارج از کشور به مکانیسم‌های مالی برای ارسال حواله‌هایشان برای اعضای خانواده خود نیاز دارند، در حالی که برخی از آنها گرفتار قوانین دست و پا گیر آمریکا برای شناسایی افرادی شده‌اند که واجد شرایط وضعیت پناهندگی و مهاجر هستند.
در این مطلب خطاب به کاخ سفید تاکید شد: دولت بایدن، مانند سایر اهداکنندگان به افغانستان، به درستی از انجام هر کاری که به طالبان کمک کند تا حکومت سرکوبگرانه خود را بر این کشور تحمیل کند، آن هم با در نظر گرفتن گزارش‌های اخیر درباره وقوع قتل‌های فراقضایی و ناپدید شدن‌ها در این کشور، پرهیز می‌کند. با این وجود، گفتگوهایی در واشنگتن و جاهای دیگر با هدف بررسی تدابیر مختلف برای تثبیت ارزش پول افغانی و جلوگیری از فروپاشی سیستم بانکی افغانستان بدون ارائه منابع احتیاطی به طالبان که به اجرای مقاصد شوم آنها کمک کند، در جریان است. ایده‌های خوبی بر سر این که چگونه این اهداف محقق شوند، مطرح هستند از جمله یک سری طرح‌های پیشنهادی مطرح شده از سوی سفرای سابق آمریکا، مدیران آژانس توسعه بین‌المللی دولت آمریکا و مقام‌های بانک جهانی و تنی چند از مقام‌های دیگر. از آنجا که هر طرحی در این راستا بسیار بحث‌برانگیز خواهد بود و هیچ سیستم کنترلی کاملی برای آن وجود نخواهد داشت، آنچه لازم است شجاعت عمل است. هرچه تصمیم‌گیری‌ها در قبال این مسائله بیشتر به تعویق بیفتند، جلوگیری از فاجعه انسانی در حال وقوع در این کشور و جلوگیری از مرگ بسیاری از افغان‌ها دشوارتر خواهد شد.
این مقام‌ها گفتند: همه ما در طول بیست سال گذشته تلاش‌های دیپلماتیک و نظامی آمریکا را برای حمایت از ظهور یک افغانستان مدرن‌تر، مرفه‌تر و دموکراتیک‌تر رهبری کرده‌ایم. ما خیلی زیاد از این نتایج ناراضی هستیم و بسیاری از ما با تصمیم آمریکا برای خروج از این کشور مخالف بودیم. ما معتقدیم که آمریکا و متحدانش می‌توانند و باید به شیوه‌ای هماهنگ‌تر هم در پشت صحنه و هم به صورت علنی برای ارسال پیام‌های روشن به رهبران طالبان در رابطه با موضوعات محوری مانند همکاری در مبارزه با تروریسم، توسعه سطح نمایندگان غیرپشتون‌ها در دولت و حمایت از حقوق اولیه زنان، اعضای سایر گروه‌های قومی و افغان‌هایی شریک با آمریکا و سایر شرکایش همکاری کنیم. تجارب شخصی ما همچنین احترام و محبتی پایدار را در قبال میلیون‌ها افغانستانی که در این تلاش شریک بودن – از جمله با جنگیدن، معلمی کردن، رای دادن، خدمت به بیماران، فرستادن فرزندانشان به مکتب، نامزدی برای مناصب، ایجاد مشاغل جدید و ساخت آزادترین و پر جنب و جوش‌ترین محیط رسانه‌ای در آسیای میانه– در پی داشته است.
در این مطلب آمده است: ما بر این باوریم که آمریکا منافع حیثیتی و تعهد اخلاقی در مشارکت قوی در تلاش‌ها برای کمک به مردم افغانستان برای حفظ حداقل برخی از دستاوردهای اجتماعی و اقتصادی حاصل شده در بیست سال گذشته، دارد. ما بر این باوریم که راه‌هایی برای انجام این اقدام می‌توان یافت، از جمله ایجاد موانع بر سر راه انحراف کمک‌ها به سمت اهدافی غیر از اهدافی که برای آنها در نظر گرفته شده‌اند. جامعه مدنی افغانستان به حیات خود ادامه می‌دهد و این مهم است که آمریکا و سایر کمک‌کنندگان بین‌المللی به همکاری با آن ادامه دهند.
در پایان تاکید شد: بنابراین، ما توصیه می‌کنیم که دولت بایدن فرآیند بررسی این مسائل را سریع کند و از رهگذر همکاری نزدیک با متحدان کلیدی، پیشنهادهای ملموسی را برای کمک به باثبات کردن اقتصاد افغانستان، در بحث‌ها با سایر اهداکنندگان مطرح کرده و در نهایت آنها را به طالبان ارائه دهد. تأخیر تنها به مرگ و درد و رنج بیشتر دامن می‌زند.