معاون سخنگوی طالبان در برگه توییتر خود نوشته است که برای آزادی واقعی بیان لازم است که رسانه‌ها واقعا آزاد باشند و آزادی رسانه‌ها بدون خودکفایی اقتصادی ممکن نیست. چون اگر رسانه‌ها با حمایه مالی دولت و حلقات مخصوص به فعالیت شان دوام بدهند طبعی است که باید به فرمایشات آنها هم تن بدهند و لاف آزادی و بی‌طرفی را نزنند.
این مقام طالبان نیز گفته است که اگر رسانه به دلیل اقتصادی درحال ازبین رفتن است، باید یک بازار خوب رسانه‌ی ایجاد شود و هر رسانه طی یک رقابت سالم سهم کم‌وبیش خود را از مارکیت بردارد و فعالیت مستقلانه داشته باشد.
تمویل کننده مالی رسانه‌ها در افغانستان چی کسی خواهد بود؟
آیا آنها شغل و موفقیت زنان را هدف قرار نداده اند؟
آیا طالبان با مجبور کردن رسانه ها به تایید مطالب قبل از انتشار به مستقل شدن آنها کمک می کند؟
درپاسخ به این پرسش زرمینه عزیزیار، یکی از خبرنگاران افغانستان در گفتگو با اسپوتنیک، گفت: ۱- در حال حاضر رسانه‌ها تمویل‌کننده‌ای ندارند. من در رسانه‌ای که قبلا منحیث خبرنگار کار می‌کردم اکنون از لحاظ مالی در مرز سقوط است و تمویل‌کننده‌ای ندارد. یک تعداد همکارانم که تا هنوز فعالیت دارند می‌گویند که موتر حمله‌ی دفتر را به فروش رسانیده‌اند و برای چند ماه معاش چند کارمندان را تمویل می‌کنند و پس از آن معلوم نیست معاش کارمندان را چگونه بپردازند و شاید هم دفتر رسانه‌ای برای همیش مسدود گردد.
۲- بلی شغل و موفقیت زنان هدف قرار گرفته‌است. من منحیث یک زن افغان از آینده‌ام در این کشور نگرانم. با آنکه مدرک ماستری بدست دارم فعلن در خانه بیکارم و دوستانم که مدرک ماستری و دکترا دارند در حال حاضر از وظایف شان برطرف شده‌اند و این خود نشانه‌ی مردسالاری و زن‌ستیزی در کشور است.
به گفته خانم عزیزیار، در اوضاع کنونی بعید است که رسانه‌های ازاد افغانستان بتوانند منابع تمویل کننده پیدا کنند، زیرا در حال حاضر بنا به فشارهای پیدا و پنهان طالبان بر رسانه‌ها، هیچ رسانه‌ی نمی‌تواند آن‌گونه که مردم افغانستان و جامعه جهانی انتظار دارند فعالیت کرده نمی‌توانند و برنامه‌ی ندارند که در راستای تغیر افکارعامه موثر واقع شود، بنا بر این در چنین وضعیتی جز این که با گذشت هر روز فعالیت رسانه‌های بیشتر متوقف شود دیگر امیدی به به کار رسانه‌یی و آزادی بیان در افغانستان نیست.
این خبرنگار اظهار داشته است که دقیقآ طالبان در همه بخش‌ها مانع فعالیت زنان و اجتماع شده اند، از فعالیت زنان در رسانه‌ها گرفته تا زنانی که شغل آزاد داشتند و تجارت می‌کردند در حال حاضر خانه نشین استند.
طالبان نه تنها عملا مانع کار و فعالیت زنان شده اند، بل مانع آموزش و تحصیل دختران و زنان شده اند که این اقدام در حقیقت کوتاه کردن دست زنان در آینده از کار و فعالیت در اجتماع پنداشته می‌شود.