به گزارش اسپوتنیک، هشت صبح می نویسد که اکنون صد روز از حاکمیت دوباره گروه طالبان می‌گذرد. تحفه طالبان به مردم، انزوای دوباره کشور، از دست رفتن جامعه مدنی، آزادی بیان، محرومیت زنان و برقراری حاکمیت تک‌قومی و تک‌مذهبی است. ذخایر بانکی کشور منجمد است و صدها هزار کارمند دولت، در انتظار دریافت معاش هستند. علی‌رغم ادعاهای گروه طالبان برای تامین امنیت، حملات انتحاری، انفجار و اختطاف بیش‌تر شده است. فقر، گرسنه‌گی و بیکاری بیداد می‌کند و این وضعیت مردم را وادار به مهاجرت و فرار از کشور کرده است. طالبان هم‌چنان بر تطبیق اصول و قرائت خود تأکید دارند و جهان خواستار ایجاد فضای باز سیاسی و مشارکت طرف‌های دیگر سیاسی در امور کشور است. برای همین، هنوز هیچ کشور همسایه، منطقه و جهان، حاکمیت و حکومت طالبان را به رسمیت نشناخته است.
چند هفته بعد از سقوط نظام جمهوری و تصرف کامل کشور، گروه طالبان کابینه سرپرست خود را تشکیل داد که تمام اعضای آن از میان ملاها و 99 فیصد آن‌ها از میان یک قوم مشخص برگزیده شده بودند. این عمل‌کرد گروه طالبان با اعتراض‌های شدید داخلی و کشورهای منطقه و جهان مواجه شد و تا هنوز یکی از شرط‌های جهان برای به رسمیت شناختن طالبان، تشکیل حکومت فراگیر ملی با اشتراک تمام اقوام افغانستان، زنان و دیگر گروه‌های اجتماعی است. چیزی که طالبان هنوز در برابر آن کوتاه نیامده‌اند.
دیگر این که در نخستین روزهای سقوط نظام پیشین می‌پنداشتند که دیگر نیروی مزاحم وجود نخواهد داشت. اما در هفته‌های اول حاکمیت طالبان، داعش یک حمله مرگ‌بار را در میان مردم در درب ورودی میدان هوایی کابل انجام داد. طالبان در واکنش به آن گفتند که این حمله در ساحه حاکمیت نیروهای امریکایی رخ داده است. هم‌چنان طالبان در واکنش به آن حمله، اعلام کردند که دیگر افغانستان شاهد حملات این چنینی نخواهد بود و داعش ظرفیت به چالش کشیدن آن‌ها را ندارد. ولی طی چند ماه اخیر، گروه داعش چندین حمله خونین را بالای اماکن مقدس و مسیرهای رفت‌وآمد مردم انجام داده است. حمله بر مساجد شیعیان در قندهار و کندز مرگ‌بارترین حملات این گروه بوده است. در کنار این حملات، ترورهای بی‌شمار، اختطاف، انفجار ماین‌های کنارجاده‌ای و رخدادهایی از این دست، تقریباً هر هفته از مردم بیکار و بی‌نان افغانستان، قربانی می‌گیرد.
بدترین پیامد سقوط نظم جمهوری و به قدرت رسیدن طالبان این است که بخشی از نسل جدید و باسواد کشور، ناخواسته کشور را ترک کرده‌اند. بخش زیادی از دفاتر رسانه‌های چاپی، تصویری و شنیداری بسته شده و باقی‌مانده‌ها به دنبال یافتن یک راه حل معقول برای خارج شدن از کشور هستند. طالبان اکنون برای رسانه‌ها خط ونشان جدید اسلامی کشیده و حضور زنان در فلم‌ها و برنامه‌های هنری را کاملاً ممنوع کرده‌اند. پس از روی کار آمدن طالبان، کشورهای غربی از افغانستان روی گردانده و کمک‌های خود را که چرخه اقتصاد این سرزمین را می‌چرخاند، متوقف کرده‌اند. حالا افغانستان در انزوای کامل سیاسی و اقتصادی به سر می‌برد. طالبان قادر نیستند، از عایدات داخلی، امور دولت و مملکت را بچرخانند. برای همین، پس از روی کار آمدن‌شان نتوانسته‌اند معاش کارمندان دولت که زنده‌گی بعضی از خانواده‌ها به آن بسته‌گی دارد را بپردازند و امید بازسازی هم وجود ندارد. در صد روز نخست حاکمیت گروه طالبان، مردم آزادی، نان و کار خود را یک‌جا از دست داده‌اند. افغانستان آبستن فقر، گرسنه‌گی و قحطی بی‌پیشینه است.