او از سال 1943 در رادیو کار کرد و از گویندگی به رئیس بخش پخش لهستان - یکی از دشوارترین حوزه های پخش به کشورهای خارجی رسید.
لئونید سیگان افزون بر میراث غنی روزنامه نگاری و تجربه حرفه ای خود، که سخاوتمندانه آن را با همکاران و بخش های جوانتر به اشتراک می گذاشت، شواهد ارزشمندی زیادی از فرآیندهای تاریخی قرن بیستم به جای گذاشت که اتفاقاً یکی از شرکت کنندگان و شاهدان آن بود. خاطرات جنگ جهانی دوم که به یک تراژدی شخصی بزرگ برای سیگان تبدیل شد، جایگاه ویژه ای در میان آنها دارد.
این مرد جوان که از منطقه ولین از جنگ فرار کرد و به مسکو رسید، به دلیل داده های "نامناسب" در ستون تولد به ارتش فعال فراخوانده نشد. در آن زمان، مهاجران از غرب اوکراین و بلاروس یا در گردان های ساختمانی یا کارهای مشابه دیگر پذیرفته می شدند، اما اجازه حضور در جبهه را نداشتند.
با این حال، زندگی به زودی دستور داد که میهن پرستان جوان با این وجود وارد انبوه حوادث شوند و با این وجود در پشت خط مقدم باقی ماند. موردی که زندگی دانشجوی سال سوم انستیتوی فولاد (MISiS) را برای دهه‌های آینده تعیین کرد، دستور اداره سیاسی ارتش سرخ برای جستجوی افرادی بود که زبان لهستانی را می دانستند.
در سال 1943، لئونید، که از یک مکتب متوسطه معتبر در کرمنتس با زبان آموزشی لهستانی (در حال حاضر منطقه ترنوپیل، اوکراین) فارغ التحصیل شد، توسط دفتر ثبت نام نظامی به کمیته رادیو اتحادیه - استخدام گویندگان برای ایستگاه رادیویی تازه تأسیس اتحادیه میهن پرستان لهستانی در اتحاد جماهیر شوروی که از مسکو پخش می شد، فرستاده شد.
پخش روزانه ایستگاه رادیویی گزارش هایی از جبهه سوینفورمبورو پخش می کرد. برنامه مسکو از یک طرف لهستانی ها را به مبارزه با مهاجمان فاشیست فرامی خواند و از طرف دیگر به هموطنان خود که به اراده سرنوشت در سراسر اتحاد جماهیر شوروی پراکنده شده بودند اطلاع می داد. سپس، در آن زمان در ورشو اشغالی، نازی ها مراسم افتتاحیه را «لانه هورنت تبلیغات شوروی» نامیدند و به دلیل گوش دادن به آن به شدت مجازات می کردند.
لئونید سیگان بیست ساله خبرنگار و گوینده نسخه لهستانی شد. در جنوری 1945، او در مقابل همکار و مربی ارشد خود، یوری لویتان افسانه ای "صدای پیروزی" فرصتی داشت تا پیامی درباره آزادی ورشو را بخواند.
این مورد تنها موردی در پخش پیام ها به کشورهای خارجی بود، که زودتر از روسی پخش شد.
لئونید سیگان به یاد می آورد، که «در 17 جنوری، کل دفتر تحریریه (...) در نزدیکی استودیو جمع شدند، من به سردبیر برخورد کردم، یک برگه کاغذ در دستان او بود:« در اینجا اطلاعاتی وجود داشت، که ورشو آزاد شده است. حالا پخش خواهد شد، شما به استودیو بروید و این خلاصه را بخوانید». این اتفاق افتاد که به دستور رهبری عالی، لویتان را "دور زدم". پیام آزادسازی ورشو روی آنتن، یعنی برای تمام جهان پخش شد و این را پیام را من دادم.
با خود یوری لویتان، آنها روابط دوستانه ای داشتند. لویتان از گویندگان جوان حمایت می کرد: او نه تنها توصیه های کاری می داد، بلکه در شرایط دشوار زندگی دوره پس از جنگ نیز کمک می کرد.
سیگان در مصاحبه ای بزرگ با ریانووستی در سال 2016 گفت: "من که زادگاه خود را ترک و بدون نزدیکانم مانده بودم، کار در رادیو یک رستگاری بود، فرصتی برای احساس مشارکت در یک کار فوق العاده مهم (...) ما نه تنها مورد نیاز افرادی بودیم که باقی مانده بودند. بلکه برای کسانی که پشت خط مقدم بودند، سخنان ما امید به رسیدن آزادی، پایان اشغال و پایان فجایع بود.
لئونید سیگان تنها در سال 1946 به میهن کوچک خود توانست برگردد. در کرمنتس موفق شد با چند دوست و هم صنفی خود دیدار کند، اما ارتباط با خانواده اش به طور جبران ناپذیری از بین رفت. نازی ها سعی کردند مطمئن شوند که آرامگاهی باقی نماند. تا روزهای پسین این موضوع دردناکی بود که دوست نداشت درباره آن صحبت کند.
لئونید سیگان در سال های آشتی، به عنوان یک خبرنگار-گزارشگر، به کار در بخش تلویزیون و رادیو دولتی لهستان ادامه داد، به ویژه، او ارتباطات شوروی-لهستان را در بالاترین سطح پوشش داد. او به عنوان مترجم در کنگره های حزب کمونیست اتحاد جماهیر شورووی CPSU و جلسات احزاب کمونیست کارگری کشورهای پیمان ورشو کار کرد. سیگان تنها روزنامه نگاری بود که توسط ولادیسلاو گومولکا دبیر کل PUWP (حزب متحد کارگران لهستان)، که اصولاً با مطبوعات ارتباط برقرار نکرد، مصاحبه کرد.
در سال 1964، لئونید سیگان رئیس بخش لهستانی خبرگزاری شد:
سیگان در 90 سالگی اش چنین استدلال کرد: "رادیو یک مکتب عالی زندگی است، یک مکتب سیاسی، یک آزمون جدی برای مبتدیان - برای حفظ این ریتم، برای حل مشکلات فوری. این یک نوع روزنامه نگاری خاص است و من خودم را انسان خوشحالی می دانم که سالها در این دیگ جوش می خورم".
لئونید سیگان تا پایان عمر خود در هلدینگ رسانه ای میا رسیا سیوودنیا کار می کرد. Sputnik Polska تا ماه می 2021 برنامه های رادیویی و مقالاتی را پخش کرد که دستور کار لهستانی و بین المللی را پوشش می داد.
استاد به عنوان یکی از درخشان ترین رویدادهای عمر طولانی اش را در آخرین مصاحبه خود که در 9 می منتشر شد، آن پخش جنوری 1945 را چنین نامید: «بسیار مفتخرم که این افتخار را دارم که به شنوندگان اطلاع دهم که به لطف تلاش های مشترک ما به این پیروزی بزرگ دست یافتیم».