به گزارش اسپوتنیک به نقل از دیجیاتو، در این طرح، قرار است تا باکتری‌ها به همراه فضانوردان به مریخ فرستاده شوند و از کربن دی‌اکسید هوا، سوخت راکت و اکسیجن مایع موردنیاز را تولید کنند.
تا انتهای دهه میلادی باید انتظار داشته باشیم تا راکتی از مریخ پرتاب شود و تمام نمونه‌هایی که مریخ‌نورد «استقامت» (Perseverance) جمع‌آوری کرده را به زمین بازگرداند. این محموله فقط چیزی حدود 500 گرم وزن خواهد داشت، اما راکتی که قرار است محفظه این نمونه‌ها را به مدار مریخ بفرستد که بعد از آن با فضاپیمایی به زمین برسد، تنها 400 کیلوگرم وزن خواهد داشت. بیشتر این وزن هم متعلق به سوخت جامد موردنیاز برای پرتاب و افزایش ارتفاع از سطح مریخ است.
با وجود همه این‌ها حالا تصور کنید که برای پرتاب ماموریت‌های بزرگتر و ارسال فضانوردان به مریخ چقدر سوخت نیاز است. طبق موسسه تکنولوژی جورجیا برای چنین ماموریتی 30 تن متان و اکسیجن مایع نیاز است تا بتواند 500 کیلوگرم محموله را به مدار بفرستد.
با اینکه می‌توان اکسیجن مایع را روی مریخ تولید کرد، باید متان موردنیاز را از زمین به همراه فضاپیما به مریخ فرستاد و به این معنی است که محموله اولیه از زمین چیزی حدود 500 تن خواهد بود و انتقال سوخت اضافی 8 میلیارد دالر هزینه مازاد خواهد داشت.
تیم موسسه تکنولوژی جورجیا برای کاهش هزینه‌ها طرحی پیشنهاد داده تا سیانوباکتری و اشریشیا کلی یا E. coli (Escherichia coli) مهندسی ژنتیکی شده به مریخ بفرستند تا نوعی سوخت به نام 3.2-بوتان‌دیول تولید کنند. از این ماده کیمیاوی در زمین برای تولید پلاستیک سنتز شده و پلیمرهای دیگر استفاده می‌شود. این پروسه علاوه بر اینکه اکسیجن کافی برای راکت تولید می‌کند، می‌تواند 44 تن اکسیجن اضافی تولید کند که برای اهداف دیگری استفاده می‌شود.
ایده کلی به این صورت است که قبل از ارسال فضانوردان، فضاپیماهایی زودتر به مریخ فرستاده شوند که نمونه‌های این میکروارگانیسم‌ها و مواد پلاستیکی موردنیاز را با خود داشته باشد تا چند فوتوبیوراکتور (photobioreactor) به اندازه چهار زمین فوتبال روی مریخ برپا کند.
در این راکتورها، نور خورشید، کربن دی‌اکسید اتمسفر و نوعی آنزیم به سیانوباکتری‌ها می‌رسد تا شکر تولید کنند. این شکرها به E. coliها می‌رسند تا سوخت و اکسیجن تولید کنند. چنین پروسه‌ای، 32 درصد کارآمدتر از نیروگاه‌های کیمیاوی برای تولید اکسیجن روی مریخ خواهد بود، اما سه برابر حمل سوخت به مریخ وزن خواهد داشت. در قدم بعدی محققان تلاش می‌کنند تا این تجهیزات را بهینه‌تر و سبک‌تر و پروسه زیستی را سریع‌تر کنند.