به گزارش اسپوتنیک به نقل از طلوع نیوز، علی اکبر که سه سال است در شفاخانۀ اندراگاندی منحیث داکتر ایفأ وظیفه می‌نماید، می‌گوید که در نزدیک به دو ماه گذشته، به دلیل نپرداختن معاش، بیشتر از همکارانش وظایف شان را ترک کرده اند.
او می‌گوید: «کارمندان ما بسیار کم شده، بخاطر اینکه معاش نمی‌دهند، از طرف دیگر کمک‌های که در اطراف می‌شد، در کلینک‌های اطراف در ولایت، بیشتر آن هم قطع شده‌اند. تمام مردم آمده‌اند به کابل، کار ما زیاد شده است».
از سویی هم، مریض‌داران که برای تداوی مریضان شان از ولایت‌های دیگر به کابل آمده اند، نیز از بسته ماندن مرکز‌های تداوی در ولایات شان شکایت دارند و می‌گویند که آن‌ها مجبور اند تا مریضان شان را برای تداوی به کابل بیاورند.
هم‌زمان با این، مسوولان درشفاخانه‌های دولتی از قطع کمک از سوی جامعه جهانی به سکتور صحی افغانستان ابراز نگرانی می‌کنند.
سید اسد الله سادات، آمر شفاخانه صحت طفل اندراگاندی، می‌گوید: «توقع این است که بیشترین فوکس بالای مریض‌ها بیشتر شود و آن کمک شامل دواها، زرقیات و پیچکاری‌ها و بعضاَ دواهای قیمتی است که در توان خرید مردم نیست».
گل رنگ یکی از باشنده‌گان ولایت بامیان است که بخاطر تداوی دخترش به کابل آمده است. او می‌گوید: «اگر اقتصاد خوب باشد، رفته در یک شفاخانۀ شخصی دوایی می‌کنیم، اما اقتصاد خوب نیست که مریض را آوردیم به اینجا».
این در حالیست که پیش از این روزنامۀ واشنگتن پُست نگاشته است که برنامۀ انکشافی ملل متحد درهفتۀ آینده حقوق ماهانۀ نزدیک به 25 هزار داکتر، نرس و سایر کارمندان صحی در افغانستان را خواهد پرداخت.