این مقام ارشد طالبان در این باره گفته «رهبری ما پیشنهاد می‌کند که نشست استانبول نباید از سه روز طولانی باشد».
اکبر جمشیدی، عضو مجلس نمایندگان به این باور است که طالبان تصمیم‌گیرندهٔ نهایی نیستند و بیشتر به خواست و میل کشور‌های همسایه و منطقه عمل می‌کنند. وی گفت:
«نشست استانبول یک نشست خیلی امیدوار‌کننده به نظر می‌رسید و مردم افغانستان امیدوار بودند توافق صلح صورت بگیرد. اما عدم حضور طالبان در این نشست که باعث شد این نشست مهم به تأخیر بیفتد، و حالا که طالبان با سه پیش‌شرط قرار است اشتراک کنند؛ این موضوع نشان می‌دهد که طالبان خیلی به پروسهٔ صلح افغانی باورمند نیستند.»
این عضو مجلس با اشاره به اینکه طالبان بیشتر به خواست و میل کشور‌های همسایه و بازیگران منطقه‌یی عمل می‌کنند، گفت: «به نظر من چنین موضع‌گیری به حاشیه کشاندن و سبوتاژ کردن پروسهٔ صلح معنی می‌دهد».
از سوی دیگر برنا صالحی، آگاه امور سیاسی نیز از کم‌رنگ شدن اهمیت نشست استانبول می‌گوید. به باور او، نشست استانبول آن چنانی که انتظار می‌رفت مهم باشد، حالا به دلیل این که طالبان در تاریخ مشخص‌شده در این نشست اشتراک نکردند و حالا هم علاقهٔ به اشتراک ندارند، کم‌رنگ شده است.
آقای صالحی در ادامه می‌گوید:
«این که یک مقام ارشد طالبان چنین بحث را مطرح می‌کند، نشان از بی‌میلی طالبان به این نشست است. طالبان حتا در قطر هم به گونه‌ای سمبولیک مذاکره می‌کنند و باور دارند با خروج نیرو‌های خارجی از افغانستان توانایی شکست نیرو‌های امنیتی و دفاعی افغانستان را دارند».
آیا با چنین شرایط طالبان، نیازی برای برگزاری نشست استانبول باقی می‌ماند؟
مسعوده کروخیل، عضو دیگر مجلس نمایندگان می‌گوید، طالبان دچار توهم شده اند و به فیصله‌های جهانی ارزش نمی‌گذارند.
«هرچند سران طالبان این موضوع را تایید نکرده اند، اما به نظر می‌رسد طالبان دچار توهم شده اند و به فیصله‌های بزرگی جهانی هم توجه نمی‌کنند.
اگر با چنین شرط‌ها قرار است کنفرانس استانبول برگزار شود، برگزار نشدن آن بهتر خواهد بود».
نشست استانبول که توسط امریکا به همکاری سازمان ملل پیشنهاد شد قرار بود در اوایل ماه می برگزار شود، اما گروه طالبان از شرکت کردن در این نشست خودداری کرد.