به گزارش اسپوتنیک به نقل از طلوع نیوز، مسؤولان شماری از شرکت‌های گردش‌گری در کابل می‌گویند که این دسته از شهروندان، از آنان تقاضای دریافت ویزه و یا هم تکت کشورهای همسایه و اروپایی را می‌کنند.
محمدجبار خیراندیش، کارمند یکی از شرکت‌های سیاحتی گفت: «یک تعداد کسانی‌که امکانات دارند، می‌روند به طرف اروپا، به طرف آلمان و ترکیه بسیار مردم می‌روند و یک تعداد جوانان ما که امکانات درست ندارند، باز این‌ها می‌روند به طرف تاجیکستان سفر می‌کنند؛ از تاجیکستان باز کشور سومی را انتخاب می‌کنند که بشود به طرف اروپا بروند.»
وسیم غفاری، کارمند یکی از شرکت‌های دیگر سیاحتی نیز افزود: «هر گزینه‌یی که مردم افغانستان می‌بینند به‌خاطر ویزه باز است، از همان گزینه به‌خاطر ویزه استفاده می‌کنند و به کشورهای خارجی مهاجرت می‌کنند».
با این حال، شمار دیگری از شهروندان، ترک کشور را راه حل نمی‌دانند و بر سهم‌گیری مردم در رسیده‌گی به نابسامانی‌ها در افغانستان تأکید می‌ورزند.
ظاهر نیازی مدیر یک مکتب خصوصی در ولایت کندز است. ناآرامی‌هایی که این مرد در سال‌های اخیر در کندز تجربه کرده، او را از ادامه کارش باز نداشته و می‌گوید که هیچ‌گاه به فکر ترک دیارش هم نیافتاده‌است.
نیازی می‌گوید: «پروگرام داریم که همین پروسه خود را دوام خواهیم داد و به هیچ وطنی نمی‌رویم، این وطن ماست و من باورمند استم که اگر خارجی‌ها هم بروند، در این‌جا هیچ تغییری نمی‌آید».
حکومت، آنچه را که افزایش خشونت‌های طالبان می‌گوید، از علت‌های اصلی به ستوه آمدن شهروندان کشور می‌داند؛ اما طالبان حکومت را به تلاش از بهر ایجاد موانع فراراه روند صلح، در بیش از یک‌سال اخیر، متهم می‌کنند.
لطیف محمود، معاون سخن‌گوی رییس‌جمهور بیان داشت: «توقع دولت و مردم افغانستان این است که طالبان از خشونت و انسان‌کشی دست بکشند و به صلح که خواست ملت و دولت افغانستان است، تن دهند».
در ماه حوت سال ۱۳۹۸ بود که امریکا و طالبان با امضای موافقت‌نامه آوردن صلح به افغانستان، راه را برای مذاکرات صلح افغانستان نیز هموار کردند.
با این‌حال، این مذاکرات به کُندی پیش رفت و طرف‌های مذاکره کننده، روی موضوعات مهمی چون تقسیم قدرت و سهم‌گیری همه طرف‌ها در نظام آینده، بحث جدیی نداشته‌اند.